Rozdział 11

Jak co dzień, po obudzeniu się, w celu rozciągnięcia mięśni, zaczęłam wymachiwać rękoma we wszystkich kierunkach. Automatycznie otworzyłam oczy, gdy poczułam, jak moja pięść ląduje na czymś twardym, co na pewno nie było żadną częścią łóżka. Odwróciłam powoli głowę w lewą stronę, aby po chwili zobaczyć jęczącego bruneta, łapiącego się za nos.
- Louis?! - Krzyknęłam zdziwiona, nie mając pojęcia, jak chłopak znalazł się w moim łóżku.
Na pewno nigdy nie spodziewałam się takiego widoku po obudzeniu jak teraz.
- Co jest kurwa?! - Wysyczał przez zaciśnięte zęby, nadal pocierając swój czerwony nos.
Otworzył oczy, które do tej pory były zaciśnięta i obdarzył mnie morderczym spojrzeniem.
- Co ty tu robisz? - Zignorowałam jego pytanie, po przez zadanie własnego.
Starałam się patrzyć wszędzie, byle nie na Tomlinsona, który spał bez koszulki. On albo nie zdaje sobie sprawy, jak to mnie krępuje, albo lubi mnie denerwować.
- Wydaje mi się, że spałem… z tobą. - Uśmiechnął się krzywo, prawdopodobnie przez to, iż nadal bolał go nos.
- No nie gadaj... - Popatrzyłam na niego jak na idiotę, głośno wzdychając. - Dlaczego tutaj spałeś? - Podjęłam kolejną próbę, dowiedzenia się, co szatyn tu robi. Czując się niezręcznie, naciągnęłam koc, którym jakimś cudem byłam okryta, aż pod samą brodę.
- Usnęłaś oglądając film, a ja byłem zmęczony, więc postanowiłem zostać na noc. - Ziewając, wzruszył ramionami, jakby to było coś całkiem normalnego.
- Jasneee - przedłużyłam to słowo. - Masz szczęście, że moi rodzice nie weszli. - Powiedziałam na głos to, o czym pomyślałam.
 Nie chciałam sobie wyobrazić tego, jak moi - jak dla mnie, zbyt opiekuńczy -  rodzice, zareagowaliby, gdyby zobaczyli pół nagiego chłopaka w łóżku razem ze mną.
- Przejmujesz się - wywrócił niebieskimi oczyma. - Może akurat by się ucieszyli, gdyby spotkali jakiegoś chłopaka w twoim pokoju - uniósł jedną brew, podczas gdy ja, zabijałam go wzrokiem.
- Nie jesteś pierwszy, Tomlinson. - wzruszyłam ramionami - Musimy wstać - oznajmiłam podnosząc się z łóżka.
- Po co? - Odezwał się sennym głosem, odwracając się na brzuch.
- Ja, jak na razie, muszę jeszcze chodzić do szkoły. - Podeszłam do szafy i wyjęłam z niej czyste ubrania. - Idę wziąć prysznic. - Oznajmiłam szybko, po czym, nie czekając na odpowiedź chłopaka, wyszłam z pokoju.


Po całkowitym odświeżeniu się i wykonaniu wszystkich porannych czynności - co zajęło mi około czterdziestu minut - wróciłam do pokoju. Nie mogłam zwalczyć uśmiechu wkradającego się na moją twarz, gdy zobaczyłam szatyna, który leżał na brzuchu i wtulał się w brzeg kołdry.
- Tommo. - Położyłam rękę na jego ramieniu i zaczęłam nim lekko potrząsać, w celu obudzenia chłopaka.
Jednak jedyną reakcję, jaką uzyskałam, było niewyraźne mruczenie w poduszkę.
- Wstawaj, Louis. Jest już późno, a muszę odwieźć za godzinę siostrę do szkoły. - Wytłumaczyłam, spoglądając na telefon, aby upewnić się, że mam wystarczająco czasu.
- Już dobra. - Niebieskooki podniósł się gwałtownie, aby stanąć na przeciw mnie.
Nerwowo przygryzłam wargę, będąc zawstydzona widokiem.
- Emm.. Może chcesz skorzystać z łazienki? - Usłyszałam swój niepewny głos.
- Byłoby miło - Louis zaśmiał się cicho.
Po poinstruowaniu chłopaka, jak ma dojść do łazienki, i opuszczeniu przez niego pokoju, zaczęłam pakować się do szkoły. Westchnęłam głośno, myśląc o tym, jak długo będę musiała dzisiaj przebywać w tym koszmarnym budynku. Miałam nadzieję, że nikt nie będzie mnie wypytywał, co robiłam wczorajszego dnia, gdyż szczerze mówiąc, nie wychodzi mi za dobrze kłamanie.
Gdy wyszłam z pokoju, usłyszałam, jak ktoś biegnie po korytarzu, w kierunku łazienki.
- Faith! - Zobaczyłam blondynkę, otwierającą drzwi od łazienki na oścież.
Otworzyłam szeroko oczy, po czym podbiegłam do mojej siostry. Przed lustrem w łazience stał rozbawiony szatyn, z owiniętym ręcznikiem wokół pasa. Po jego klacie, a równie z włosów, spływała woda, co było strasznie rozpraszające.
- O Boooże! - Krzyknęła Lilah z przyśpieszonym oddechem, a z jej ust uciekł krótki pisk.
Tomlinson popatrzył na mnie z uniesioną brwią, a ja poczułam, jak moje policzki robią się coraz bardziej czerwone.
- Czy to jest Speed Master?! - Wykrzyknęła z niedowierzaniem w głosie, a już po chwili zaczęła machać ręką przed twarzą, w celu ostudzenia emocji.
- Lilah, uspokój się. - Skarciłam siostrę, ciągnąc ją za ramię w kierunku schodów. - Louis, jak będziesz gotowy, zejdź na dół. - Mówiąc te słowa, nawet nie odwróciłam się w stronę chłopaka.
- O Boże, skąd Ty go znasz? - Podniecenie na twarzy mojej siostry, było widoczne z daleka. - Od zawsze chciałam go poznać! - Wykrzyknęła, gdy schodziłyśmy na parter.
Uderzyłam ręką we własne czoło, nie mogąc uwierzyć, że Lilah ma te same geny, co ja. Nie chciałam wiedzieć, co Tomlinson pomyślał o nas, po tym zdarzeniu.
- Czy ty jesteś nienormalna? - Zapytałam z wyrzutem, wchodząc do kuchni. - Po co w ogóle właziłaś do tej łazienki?
- Myślałam, że ty tam jesteś - wzruszyła ramionami. - Jesteś jego dziewczyną? A widziałaś jego klatę? - Zaczęła kiwać głową z ogromnym uśmiechem.
- Boże, Lilah uspokój się. - Wyrzuciłam ręce w powietrze, po czym wyjęłam trzy miseczki z szafy.
- Dziwisz mi się? - Popatrzyła na mnie jak na idiotkę. - Przecież Louis Tomlinson jest bogiem seksu.
Wywróciłam oczami na jej komentarz.
- No widzisz Faith, wreszcie ktoś ci to uświadomił. - Usłyszałam głos Tomlinsona, który, jak się okazało, stał w drzwiach, opierając się o ich framugę. - Jestem Furious - puścił oczko mojej siostrze.
- Li- Lilah - zaczęła się jąkać.
Zaśmiałam się pod nosem, wiedząc że Louis osiągnął to, co chciał. Szybko wyjęłam z lodówki mleko, a z półki zabrałam czekoladowe płatki.
- Jesteście parą? - Moja siostra ponowiła pytanie, siadając przy stole podekscytowana.
- Tak - Louis odpowiedział momentalnie, łapiąc mnie przy tym ręką w tali, i przyciągając do siebie. Otworzyłam szeroko oczy, a gdy miałam temu zaprzeczyć, usłyszałam pisk Lil.
- Ludzie w szkole mi nie uwierzą!
Zaśmialiśmy się cicho na jej reakcję. Moja siostra była zdecydowanie jedną z dziewczyn, które chcą być tymi 'popularnymi' i wydaje mi się, że możliwe, iż nawet już nią jest. Na pewno ma ciekawsze życie towarzyskie od mojego.
- No właśnie, bo jest taka sprawa. - Louis podrapał się po głowie, siadając, i zaczynając jeść siadanie - Ile masz lat?
Usiadłam obok chłopaka i z zaciekawieniem patrzyłam na niego, nie wiedząc, o co może mu chodzić i dlaczego on w ogóle rozmawia z moją siostrą.
- Szesnaście, a dlaczego pytasz? - Zmarszczyła brwi, w taki sam sposób, jak ja to robię.
- Chodzisz do zwykłego gimnazjum, czy prywatnego? - Kompletnie zignorował jej pytanie, po przez zadanie własnego.
Włożył do buzi kolejną łyżkę, na której były same kuleczki czekoladowe - bez mleka.
- Do publicznego.
- Dlaczego o to pytasz? - wtrąciłam się do ich rozmowy, mając nadzieję, że szatyn mi odpowie.
- Moja siostra chodziła do prywatnego, ale te dzieciaki zaczęły coś odpierdalać. - Gwałtownie podniósł się z miejsca i odłożył miskę do zlewu.
Zauważyłam, że chłopak się zdenerwował, co na pewno nie uszło uwadze jego największej fance - Lilah.
- Przez tych kutasów Lottie nie chce chodzić już do tej szkoły.
Słysząc słowa Louisa, powrócił mi do głowy obraz sobotniego wieczoru, gdy byłam z chłopakiem w domu dziecka. Zdenerwował się i szybko wrócił do domu. Teraz zrozumiałam, że najprawdopodobniej to było powodem jego nagłej zmiany zachowania.
- Louis, możesz się powstrzymać i nie przeklinać przy mojej siostrze? - Zmierzyłam go wymownym wzrokiem.
Wzruszył ramionami, ignorując moją wypowiedź.
- W mojej szkole byłaby na pewno bardzo lubiana. - Zaczęła siostra, wiedząc do czego zmierza chłopak. - W końcu jest siostrą samego Speed Mastera - uśmiechnęła się szeroko.
- Taa... - odpowiedział cicho. - Pojedziemy teraz po nią, a potem do twojej szkoły. - Zarządził, nie pytając nas o zdanie.
O dziwo, nie przeszkadzało mi to.
Zdążyłam już zauważyć, że Tommo naprawdę troszczy się o swoją siostrę i chce dla niej jak najlepiej. Nie dziwię mu się, a nawet go podziwiam. Nie potrafię sobie wyobrazić, co by było, gdybym to ja była w jego sytuacji. To trochę dziwne, że moja młodsza siostra najprawdopodobniej zaprzyjaźni się z siostrą Louisa.
- Świetnie! - Ucieszyła się jeszcze bardziej, podnosząc się z miejsca. - Pokaże jej całą szkołę, nie masz się o co martwić. - Poklepała chłopaka po ramieniu, na co się skrzywił.
Zaśmiałam się cicho z jego dziwnej miny. Podniosłam się z krzesła, i skierowałam w kierunku wyjścia z kuchni. Po poinformowaniu wszystkich, że zaraz wrócę, pobiegłam na górę. Miałam nadzieję, że przez tę chwilę moja siostra nie przyniesie mi zbyt wiele wstydu przy Louisie, ale znając ją, jest to niemożliwe. Szybko zgarnęłam torbę, po czym zbiegłam na dół. Opierający się o frontowe drzwi Tomlinson, patrzył na mnie z miną "uratuj mnie", podczas, gdy stojącej obok niego Lil nie zamykała się buzia.
- Idziemy? - Zapytałam, na co obydwoje pokiwali głowami, a Louis zamknął moją dłoń w swoją.
Jak zwykle po moim ciele przeszły przyjemne dreszcze, a policzki zrobiły się czerwone. Chyba już zawsze będę tak reagować na dotyk chłopaka. Jak się okazało, musieliśmy iść aż przecznicę dalej, gdyż to właśnie tam zaparkował chłopak. Całą drogę do auta przeszliśmy w całkowitej ciszy, co - przynajmniej dla mnie - było strasznie krępujące.
Zaraz po zajęciu przeze mnie miejsca pasażera w samochodzie, poczułam wibracje w mojej kieszeni, które oznaczały, że ktoś próbował się ze mnie skontaktować. Spojrzałam przepraszająco na szatyna, który odpalał samochód.
- Hej, co jest? - Zaczęłam pogodnym głosem, wiedząc, że to Luke.
- Dzień dobry Faith. - W tym momencie mogłam sobie niemal wyobrazić, jak jego usta rozciągają się na twarzy w szerokim uśmiechu. - Chciałem zapytać, czy idziesz dzisiaj na zajęcia plastyczne.
Gdy już miałam odpowiedzieć tak, zorientowałam się, że nie jadę własnym samochodem.
- Chwila. - Powiedziałam do telefonu, po czym spojrzałam na Louisa, który był nienagannie skupiony na drodze. - Tommo, odwieziesz mnie później do szkoły? - Zapytałam, przygryzając wargę.
Szatyn spojrzał na mnie na sekundę, ale po chwili jego wzrok powędrował z powrotem na drogę.
- Tak, ale nie wiem, ile czasu mi zajmie załatwianie w gimnazjum twojej siostry. Kto dzwoni? - zapytał, ale zignorowałam jego pytanie, tak jak to on często robi.
- Nie wiem czy zdążę - powiedziałam do telefonu.
- Och, no tak... Jesteś z Tomlinsonem, więc możesz nie mieć czasu - powiedział zły, słysząc, jak rozmawiałam z szatynem.
- To nie dla tego - zaczęłam się usprawiedliwiać. - Po prostu musimy pojechać do szkoły Lil i coś załatwić. To wszystko.
- Yhy... nieważne. Pozdrów Louisa - odrzekł ironicznie, po czym się rozłączył.
Wywróciłam oczami, wsuwając telefon do kieszeni.
- Coś się stało? Kto dzwonił? - usłyszałam głos Lilah.
- Nic. - Oparłam głowę na zagłówku. - Luke jest chyba na mnie zły. - Wytłumaczyłam, patrząc na reakcje Tomlinsona.
Żyły na jego szyi stały się bardziej widoczne niż dotychczas, a na dodatek uścisk jego dłoni na kierownicy zrobił się mocny do tego stopnia, że jego knykcie zrobiły się całkiem białe.
- O co jest zły? - Zapytał szorstkim głosem, na co lekko się wzdrygnęłam.
- To nic ważnego. - Odwróciłam się, aby sprawdzić, co robi moja siostra.
Jak się okazało, zawzięcie z kimś sms'owała. Jak mogę się domyślić, chciała poinformować wszystkie swoje przyjaciółki, o tym, co się dzisiaj wydarzyło. Poraz kolejny wywróciłam oczami, po czym ponownie spojrzałam na szatyna.
- Powiedz mi. - Powiedział to głosem, nie znoszącym sprzeciwu.
- Nie wiem. Chyba mu przeszkadza, że się z tobą widuję.- Westchnęłam głośno, w momencie, gdy wjechaliśmy na przecznicę, na której mieszka.
- O mój Boże! - Głos siostry uratował mnie przed dalszym prowadzeniem rozmowy o Luku. - Te domy są ogromne! - Blondynka dała naciska na ostatnie słowo.
Ekscytacja była chyba naszą rodzinną cechą, bo gdy byłam tu ostatnio, pomyślałam o tym samym.
Po chwili Louis gwałtownie zahamował i odpiął pas. Po poinformowaniu nas, że mamy poczekać, wyszedł z samochodu. Obserwowałam, jak odchodził do domu i szczerze, muszę przyznać, że zazdrościłam mu jego tyłka. Był on bardzo kształtny i jego spodnie idealnie go podkreślały. Gdy zorientowałam się, o czym myślę, zaczęłam kręcić energicznie głową.
- Jak to możliwe, że ktoś tak przystojny, seksowny i popularny zwrócił na ciebie uwagę? - Usłyszałam zaskoczony głos siostry.
Młoda zaczęła opowiadać, jaki to Louis jest wspaniały, więc przestałam jej słuchać już po pierwszym zdaniu.
Po około piętnastu minutach zobaczyłam, jak drzwi wejściowe otwierają się, a zza nich wychodzą Louis z dziewczyną z długimi włosami o kolorze ciemnego blondu. Niepewnie wlekąc się za chłopakiem, patrzyła na swoje buty. Gdy doszła do samochodu, spojrzała na mnie. Uśmiechnęłam się do niej szczerze, na co ona obdarzyła mnie identycznym uśmiechem, jak ten Louisa. Oczy dziewczyny były duże, koloru niebieskiego. Była zdecydowanie bardzo ładną dziewczyną. Lottie momentalnie okrążyła samochód i wsiadła do niego w tym samym czasie, co jej brat.
- Cześć, jestem Lilah! - Siostra wykrzyknęła pogodnie, wyciągając dłoń w stronę Lottie.
- Lottie - uśmiechnęła się delikatnie, chwytając rękę Lilah, po czym przeniosła wzrok na mnie. - Ty musisz być Faith.
- Tak, miło mi cię poznać. - podałyśmy sobie dłonie z uśmiechami na twarzy.
Moja siostra od razu zaczęła rozmawiać z Lottie. Nie chcąc tego słuchać, oparłam się głową o szybę i czekałam, aż Louis dzięki nawigacji trafi na miejsce.

Po dwudziestu minutach zaparkowaliśmy na wielkim parkingu, przed budynkiem zwanym szkołą. Sporo nastolatków siedziało na schodach, ale również wielu z nich wchodziło do środka.
Szesnastolatki od razu wyszły z samochodu, śmiejąc się z czegoś, co prawdopodobnie powiedziała moja siostra. Wyszliśmy z chłopakiem, który od razu złapał mnie za rękę. Moja reakcja była taka jak zwykle, na co zaśmiał się pod nosem.
- Idziemy? - Zapytałam, na co wszyscy pokiwali głowami.
Nasze siostry szły z przodu, a  my tuż za nimi. Im bliżej podchodziliśmy, tym więcej osób się na nas patrzyło. Wszystkie dziewczyny albo zabijały mnie wzrokiem, albo śliniły się na widok Louisa.
- Nie lubię gdy ludzie się tak patrzą. - Powiedziałam z grymasem na twarzy, podnosząc głowę, aby spojrzeć na Louisa.
- Musisz się do tego przyzwyczajać. - Puścił moją dłoń, po to, aby jego ręka po chwili znalazła się na moim ramieniu. - One wszystkie chciałyby być na twoim miejscu. - Wyszeptał mi do ucha, przyciągając mnie bliżej do swojej klatki piersiowej.
- No to im współczuje gustu - wymamrotałam sama do siebie, jednak nie zrzuciłam ręki chłopaka.
Moja siostra była zdecydowanie zadowolona tym zainteresowaniem wokół nas. Weszliśmy do wielkiego budynku, gdzie było jeszcze więcej osób. Z każdym krokiem czułam się coraz bardziej osaczona. "Siostra Lilah jest dziewczyną Speed Mastera?" , "O Boże, ale on jest seksowny!" , "Kim jest ta dziewczyna, którą obejmuje?". Nikt nie przejmował się tym, że, podczas gdy nas obgadują, my wszystko słyszymy. Spojrzałam na swoje buty, chcąc jak najszybciej dojść do gabinetu dyrektora, gdzie Louis ma wszystko załatwić.
Po wędrówce przed kilka korytarzy, Lilah zatrzymała się wyjaśniając, że jesteśmy na miejscu. Rodzeństwo Tomlinson weszło do środka, a ja zostałam skazana na czekanie tutaj z tymi wszystkimi przerażającymi dziećmi. Liczyłam, że siostra zostanie ze mną, ale od razu pobiegła do swoich niezbyt inteligentnych przyjaciółek. Czułam się nieswojo, więc wyciągnęłam telefon i zaczęłam grać w pasjansa, aby odwrócić swoją uwagę od licznych spojrzeń.

Po dobrych dwudziestu minutach usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Na korytarzu były już pustki, gdyż zaczęły się już pierwsze lekcje. Podniosłam wzrok na obojętną twarz Lou, który szybko uścisnął siostrę i szepnął jej coś na ucho. Lottie pomachała do mnie, mówiąc, że miło było mnie poznać, co odwzajemniłam tym samym. Z kartką w dłoni ruszyła w stronę korytarza, szukając odpowiedniej sali. Uśmiechając się przeniosłam spojrzenie na stojącego obok szatyna, który wystawił rękę w moją stronę. Wzdychając podałam mu dłoń i wstałam z krzesła podstawionego pod gabinet. Bez słowa ruszyliśmy do wyjścia. I co ja mam o tym wszystkim myśleć? 

Chcemy podziękować za wszystkie komentarze "You guys are unbelievable!" Cieszymy się, że Furious podoba się tylu osobom i liczymy, że z każdym rozdziałem będzie Was coraz więcej. Nie zdajecie sobie sprawy, ile Wasze komentarze (nawet te najmniejsze) dają Nam radości i zarazem motywują do dalszego pisania. Ciężko jest Nam wyrazić słowami, jak bardzo kochamy wszystkie Speeders ♥