Rozdział 18

- Dobra, teraz wytłumaczę wszystko. - Łagodny głos Louisa, wyrwał mnie z zamyśleń.
Właśnie staliśmy obok jego czarno-białego motoru. Coraz bardziej obawiałam się tej jazdy, choćby ze względu na to, że nigdy nie siedziałam na takim pojeździe. To, że wiedziałam, iż Louis kocha szybką jazdę, wcale mnie nie pocieszało. Mimo wszystko, chciałam to zrobić. Żyje się tylko raz, więc trzeba spróbować wszystkiego.
Powoli pokiwałam głową, starając się skupić, aby dokładnie zapamiętać wszystkie, niezbędne wskazówki.
- To... Zacznijmy od tego, że musisz mi zaufać, ponieważ chcę, aby była to dla ciebie przyjemność, a nie ciągły strach, że coś się stanie. Jestem w tym doświadczony, więc wiedz, że nie pozwolę, aby coś ci się stało, jasne? - Spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami.
Cały mój strach nie był przez to, że mu nie ufałam, a przez to, że bałam się, iż zrobię coś źle. Skąd mogę wiedzieć, jak mam się zachowywać na motocyklu, aby mu nie utrudniać jazdy?
- Jasne. - Uśmiechnęłam się delikatnie.
- Dobrze, więc teraz kolejna sprawa. Nie możesz się trzymać tego. - Wskazał na uchwyt z tyłu. - No chyba, że chcesz skończyć z wykręconymi barkami lub na drodze, po zrobieniu salta. - Mimowolnie skrzywiłam się na samą myśl o tym. - Nie powinnaś też mnie trzymać za barki. Najlepiej byłoby, gdybyś po prostu była całkowicie do mnie przysunięta i oplatała mnie rękoma w pasie. - Uśmiechnął się zadziornie, puszczając mi oczko.
Zawsze, gdy to robił, wyglądał niesamowicie seksownie. Tak, znowu to przyznałam. Louis Tomlinson wygląda seksownie. Jestem pewna, że gdybym ja zrobiła to, co on przed chwilą, przypominałabym rozjechanego przez ciężarówkę krokodyla.
- A co jak nie będę się trzymała wystarczając mocno?
- Jak usiądziemy, to powiem ci czy jest okej, czy musisz się bardziej postarać. - Jego kąciki ust uniosły się delikatnie, po czym przejechał wzrokiem po całym moim ciele - od głowy, aż do stóp - Może być ci tak zimno. Poczekaj tu sekundę na mnie. - Szybkim krokiem ruszył w stronę drzwi, prowadzących na korytarz.
Cierpliwie czekając na chłopaka, oparłam się o ścianę, oglądając wszystkie samochody. Jak dużo pieniędzy on i jego przyjaciele musieli wydać na wyposażenie tego garażu? Nigdy nie sądziłam, że biorąc udział w wyścigach samochodowych, można zarobić aż tyle pieniędzy.
Po chwili szatyn wrócił, trzymając w ręce bluzę koloru bordowego. Wyciągnął rękę w moim kierunku, a ja chwyciłam materiał, dziękując mu przy tym. Ubrałam materiał na moje ubrania i nawet nie chciałam sobie wyobrażać, jak bardzo idiotycznie teraz wyglądałam. Mimo wszystko wolałam nie zmarznąć.
- Dobrze wyglądasz w moich ciuchach. - Mrugnął do mnie, biorąc z półki kaski. - Jakby coś było nie tak, to po prostu powiedz. W kaskach są wmontowane mikrofony i głośnik, abyśmy mogli się porozumiewać.
- Jasne... Jeszcze jakieś wskazówki?
- Tak. - Chłopak zastanawiał się przez chwilę - W momencie, gdy będziemy na zakręcie, automatycznie będziemy się przechylali w tą stronę, w którą skręcamy. Nie prostuj się na siłę, bo przez to będzie mi trudniej zrobić manewr. - Pokiwałam głową, słuchając go uważnie. - To chyba tyle.
- Błagam, nie zabij nas. - Zaśmiałam się i wzięłam od niego kask, po czym założyłam go.
- Postaram się. - Louis zaśmiał się pod nosem, po czym odchylił lekko moją głowę, aby zapiąć mój kask.
Spojrzałam na motor, przełykając ślinę. Jeśli bym z niego spadła przy szybkiej prędkości, pewnie bym się zabiła. W dobrym wypadku, połamałabym kości. A co, jeśli hamulce przestaną działać? Czytałam kiedyś o takiej sytuacji. Mężczyzna musiał jeździć sporo czasu po łące, aż skończyła mu się benzyna.
Pokręciłam głową, chcąc wyrzucić z niej czarne scenariusze. Louis zasunął szybki, na zarówno moim, jak i jego kasku, po czym wszedł na motor, rozkładając szerzej nogi. Jedną stopą rozłożył podnóżki, na których miałam trzymać nogi. Wdrapałam się na motocykl, i układając nogi na podnóżkach, oplotłam niebieskookiego w pasie.
- Gotowa? - Usłyszałam jego głos, który o dziwo, był bardzo wyraźny, jak na zestaw głośno mówiący.
- Nie. - Pokręciłam głową, ale mimo to, po chwili rozniósł się warkot silnika po całym garażu.
Przysunęłam się do Tommo maksymalnie blisko, jak tylko mogłam, tak, że pomiędzy moją klatka piersiową, a jego plecami, nie było żadnej przestrzeni. Powoli wyjechaliśmy z garażu, jednak, gdy tylko znaleźliśmy się na drodze, momentalnie przyspieszyliśmy.
- O kurwa. - Wyszeptałam, mocniej zaciskając dłonie na brzuchu szatyna.
Usłyszałam jego cichy śmiech, co wcale mnie nie pocieszyło. To, że się śmiał z mojego lęku, nie było miłe.
Po chwili wjechaliśmy na główną drogę, gdzie Louis rozpędził się jeszcze bardziej. Powoli mój strach zaczął przechodzić. Jadąc z taką prędkością, omijając wszystkie samochody, czułam się naprawdę dziwnie. Wydawało mi się, jakby nic nie mogło się stać, jakby wszystkie moje problemy odleciały i miały nie wrócić. Położyłam głowę na ramieniu chłopaka, aby obserwować drogę przed nami. Nie jechało tam za wiele samochodów, więc Louis wszystkie je wyprzedzał. Widząc z jaką łatwością to robi, przestałam się już całkowicie denerwować, że może mi się coś stać.
- Ufasz mi? - Zapytał, gdy wjechaliśmy na drogę,  gdzie nie było widać żadnych pojazdów.
Nie wiedząc, co planuje Tomlinson, przełknęłam ślinę.
- Umm... tak.
- Więc trzymaj się mocno. - Przyśpieszył jeszcze bardziej, a ja mogłam sobie wyobrazić, jak na jego twarzy pojawia się zadziorny uśmiech.
Momentalnie zacisnęłam dłonie, ze znacznie większą siłą niż wcześniej. Po chwili poczułam, jak przechylamy się do tyłu, jadąc o wiele szybciej. Będąc pewna, że za sekundę spadnę z pojazdu, ścisnęłam go z całej siły za brzuch, zamykając przy tym oczy, jakby miało mi to w czymś pomóc. Gdy przednie koło z powrotem wylądowało na drodze, odetchnęłam z ulgą.
- Woho! - Krzyknął z radością w głosie. - To jest zajebiste!
- Wcale nie! - Sprzeciwiłam się, oddychając głośno.
Jestem pewna, że moje ciśnienie znacznie się podwyższyło, w momencie, gdy chłopak jechał tylko na jednym kole.
- Jesteś nienormalny.
- Co jest nie tak? - Zapytał zirytowany i mogłam poczuć, jak jego mięśnie się napinają.
Nic nie odpowiedziałam, nie chcą po raz kolejny się z nim kłócić. Może to tylko ja uważałam, że nie powinno się robić wheelie* z osobą, która pierwszy raz siedzi na motorze.


Po kilkunastu minutach, może trochę więcej, motocykl zatrzymał się przed blokiem. Nie kojarzyłam tego miejsca, gdyż praktycznie nigdy nie byłam w tej części miasta. Nie wiem czemu, ale nie przepadałam za nią. Można powiedzieć, że nawet trochę się jej bałam. Wysokie bloki, graffiti na ścianach, wiele ciemnych uliczek. Ale właśnie takie miejsce pasowało mi do Louisa.
- Dlaczego się tu zatrzymaliśmy? - Zmarszczyłam brwi, odsuwając się od chłopaka.
- Zobaczysz, schodź z motoru.
Zrobiłam to, o co prosił chłopak, mimo cienia strachu, że w momencie, gdy moje stopy spotkają się z asfaltem, Tomlinson odjedzie. Odetchnęłam z ulgą, gdy chłopak tego nie zrobił, lecz stanął obok mnie. Szatyn rozpiął mój kask, zdjął go i odłożył na motor, po czym zrobił to samo ze swoim. Wyobrażając sobie w jakim stanie jest mój kucyk, postanowiłam rozpuścić włosy.
- Podobało się? - Kąciki ust szatyna lekko uniosły się do góry, gdy złapał moją dłoń i splótł swoje palce z moimi.
- Byłam pewna, że umrę - przyznałam.
Spojrzałam na chłopaka z uniesionymi brwiami, gdy zorientowałam się, że prowadzi mnie w kierunku jednej z klatek bloku
- Gdzie idziemy, Louis? I nie mów mi, że zobaczę. - Powiedziałam głosem nieznoszącym sprzeciwu. Nienawidziłam, gdy ktoś nie chciał mi o czymś powiedzieć. Tommo dość często to robił, co naprawdę mnie irytowało. Szczególnie dlatego, że większość "chodź, to zobaczysz", były to jego głupie pomysły.
- Domówka u Willa. - Wzruszył ramionami, wchodząc do windy.
- Co? - Zatrzymałam się przed wejściem. - Nie. Nigdzie nie idę. Nie znam twoich znajomych, a poza tym, wyglądam jak jakiś bezdomny. Nie mam zamiaru tam iść. - gestykulowałam rękoma, co musiało wyglądać naprawdę idiotycznie. - W ogóle dlaczego mnie nie zapytałeś?
- Faith, no chodź, fajnie będzie. - Pociągnął mnie za rękę do windy, a następnie nacisnął numer piętra. - Will jest w porządku, a to jak wyglądasz, to... - chłopak spojrzał na mój stój. - Może nikt nie zwróci na to uwagi.
Nie odzywając się, prychnęłam pod nosem. Wiedziałam, że za duża bluza Speed Mastera nie prezentowała się na mnie rewelacyjnie, ale mógł mnie pocieszyć. Już zwykłe "nie wyglądasz aż tak źle" byłoby lepsze od "może nikt nie zwróci na to uwagi".
Winda zatrzymała się gwałtownie, a w momencie, gdy tylko z niej wyszliśmy, usłyszeliśmy muzykę. Ciekawe kiedy sąsiedzi zadzwonią po policję. Wlekąc się za chłopakiem, doszłam do drzwi. Louis od razu pociągnął za klamkę i wszedł do środka. Zrobiłam to samo i weszłam wgłąb korytarza. Było słychać krzyki, śmiechy i muzykę, a przed moimi oczami pojawiło się wielu - już pijanych - ludzi. Louis od razu puścił moją dłoń i poszedł w kierunku chłopaka z ciemnymi włosami. Zakłopotana rozejrzałam się po mieszkaniu. Ku mojemu niezadowoleniu, nie zobaczyłam ani jednej znanej mi twarzy. Wzdychając poszłam za Louisem.
- Will! - Usłyszałam jego radosny krzyk.
Czarnowłosy chłopak, wraz z szatynem, wykonali typowy uścisk dłoni, jaki wykonują wszyscy chłopcy.
- Louis! Jednak przyszedłeś. - Will uśmiechnął się szeroko, nie zauważając na to, że stoję obok nich. - To co słychać?
- W porządku. Kiedy jedziemy pograć? - Zanim chłopak zdążył odpowiedzieć, odchrząknęłam znacząco.
Obydwoje popatrzyli na mnie. Ciemnowłosy uniósł brwi do góry, spoglądając na szatyna.
- Oh, Will, to Faith - moja znajoma - przyjechałem z nią. Faith, to jest Will. - przedstawił nas sobie.
Wyciągnęłam dłoń w kierunku przyjaciela Louisa, a on ją ujął i lekko potrząsnął.
- Miło cię poznać, Will. - Uśmiechnęłam się, starając się, aby mój uśmiech wyglądał choć trochę szczerze. Nie miałam ochoty tu przebywać nawet w najmniejszym stopniu i miałam nadzieję, że jak najszybciej stąd wyjdziemy.
Po krótkiej rozmowie chłopaków, której się przysłuchiwałam, Louis poszedł witać się z resztą znajomych. Zrezygnowana ruszyłam wgłąb salonu, w stronę trzech kanap. Usiadłam na jednej z nich i zdjęłam bluzę chłopaka, kładąc ją obok siebie. Przez to jak wiele ludzi się tu znajdowało, naprawdę było ciepło, mimo otwartych drzwi balkonowych.
To, że byłam zła na Louisa, to za mało powiedziane. Odkąd od niego odeszłam, ani razu do mnie nie podszedł. Świetnie się bawił ze swoimi znajomymi, podczas, gdy ja czekałam na moment, aż będziemy mogli jechać do domu. Wstałam z miejsca i rozejrzałam się po ogromnym salonie, w celu odnalezienia go. Nie zdziwiłabym się, gdyby właśnie był w jednym z pokoi wraz z jakąś dziewczynę.W końcu ujrzałam go niedaleko mnie. Akurat w tej chwili podbiegła do niego jakaś dziewczyna i przytuliła go mocno. Miała piękne, długie, brązowe, falowane włosy, które spoczywały na jej plecach. Była niedużo niższa od Tomlinsona. Patrząc na jej figurę, miałam ochotę wrzucić ją do rzeki. Podejrzewam, że jest modelką. Zacisnęłam dłonie w pięści, gdy zobaczyłam, jak szatyn łapie ją w talii, unosi w górę i obraca. Na ich twarzach gościły szerokie uśmiechy, gdy o czymś rozmawiali. Na pewno nie wyglądali, jak zwykli przyjaciele. Nie chcąc psuć ich jakże romantycznej chwili, wyciągnęłam telefon z kieszeni.

________________________________________________________
Nadawca: Faith
Odbiorca: Louis
Wysłano: 05 czerwiec 2012, 20:43

Wychodzę, Louis. Miłej zabawy :)))))))))))))))))))
________________________________________________________

Bez zastanowienia wysłałam wiadomość. Miałam nadzieję, że wyczuje, jak bardzo sarkastyczne było "miłej zabawy". Szybkim krokiem ruszyłam w kierunku drzwi i wyszłam na klatkę schodową. Jedyne czego w tym momencie chciałam, to znaleźć się w domu. Wychodząc z boku, skręciłam w poszukiwaniu najbliższego przystanku autobusowego. 

Może przesadzałam, ale zdenerwowało mnie to, jak chłopak się zachował. Pokłóciliśmy się, że chcę iść do Luke'a, Louis przeprosił mnie i zabrał mnie na imprezę, na której kompletnie mnie ignoruje i obściskuje się z dziewczyną, za której urodę dałabym sobie uciąć rękę. 

Ale on i tak będzie uważał, że wszystko to moja wina.

* - jazda na tylnym kole