Rozdział 26

*Faith*

- Louis, powtarzam ci od... - urwałam w połowie zdania, aby spojrzeć na wyświetlacz telefonu, który zgarnęłam z komody. - Od dwudziestu minut, że nic już nie jest. - Widząc, że zamierza coś wtrącić, kontynuowałam wypowiedź. - Tak, wiem, jestem chora i chciałabyś, abym była grzeczną i posłuszną dziewczyną, ale niestety.
Podeszłam do szafy i wyciągnęłam z niej bluzeczkę w kwiatki, którą zaraz przełożyłam przez głowę i wygładziłam u dołu.
- Nie możesz po prostu przełożyć tej wizyty czy coś? - Widząc nadąsaną minę chłopaka, leżącego wciąż w łóżku, nie mogłam się nie zaśmiać pod nosem.
- Mówiłam już, że nie mogę przełożyć, bo musiałabym czekać kolejne trzy tygodnie.
Już otwierał usta, żeby bronić swojej racji, ale uniknęłam tego, kładąc dłonie na jego policzkach i całując go delikatnie w usta.
- Jesteś uroczy, ale poradzę sobie. - Odsunęłam się od niego, aby pozbierać potrzebne rzeczy do torebki. - Jeśli cię to uspokoi, to pojadę autobusem.
- Nie ma mowy, sam cię podwiozę. - Zmienił pozycję na siedzącą i zaczął zakładać buty.
- Nie ma potrzeby - uśmiechnęłam się niewinnie, mając nadzieję, że nie będzie drążył więcej tego tematu i pozwoli mi na samotną podróż do przychodni.
- Nie wygłupiaj się, Faith. - Stanął przy drzwiach, czekając na mój ruch.
- Ale ja chcę jechać autobusem. - Nie mogłam spojrzeć teraz na niego, dlatego odwróciłam się plecami do chłopaka, pod pretekstem zakładania żakietu.
Wiedziałam, że nie jest zadowolony z mojego zachowania, gdy on zrobił wszystko, abym poczuła się lepiej, ja zachowuję się jak ostatnia suka. Nie chciałam, żeby wiedział, gdzie idę, bo to w końcu Louis, wszystkim znany Furious, który, gdyby tylko się dowiedział, nie byłby zachwycony.
- W takim razie pojedziemy razem, autobusem.
- Co?! - Zrobiłam obrót, aby stanąć na wprost chłopaka. - Po co?
Stał z założonymi rękoma, jak ojciec przy nieletniej córce, która właśnie wróciła pijana z imprezy.
- Dopilnuję, żeby nic ci się nie stało po drodze.
- Ugh. Jesteś strasznie uparty.
Przełożyłam pasek torebki przez ramię i pociągnęłam chłopaka za rękę, wychodząc z pokoju.
- Nie bardziej od ciebie. - Nachylił się, by złożyć na mym policzku delikatny pocałunek i już nie mogłam się na niego złościć.

Powiedzieć, że mój chłopak jest największą marudą świata, byłoby niedopowiedzeniem. Droga na przystanek, który znajduje się niecałe dwieście metrów od mojego domu, była chyba najdłuższą drogą w moim życiu. Normalnie pokonuję ją w niecałe pięć minut, a z moim ukochanym Lou zajęło to drugie tyle. Co krok zatrzymywał się, aby przekonać mnie do tego, że w jego aucie będzie wygodniej. Mógł mi pozwolić jechać samej, teraz niech się męczy. Chociaż widząc go zabijającego wzrokiem nastolatków z mojego, już byłego liceum, nie wiedziałam czy się śmiać, czy wywrócić oczami, na jego zachowanie. Całe szczęście, o tej porze babcie jeszcze nie powstawały, aby wybrać się na bazar czy gdziekolwiek one zawsze jeżdżą komunikacją miejską. Przynajmniej Tommo nie marudzi, że nie ma miejsca siedzącego w autobusie.
- To powiesz mi w końcu, do jakiego lekarza idziesz? - Szatyn ściągnął okulary przeciwsłoneczne, aby móc mi się przyjrzeć.
- A czy to ważne? - Spytałam już obojętnym głosem, na co tylko pokiwał głową. - Uch.. do ginekologa.
Dziwnie czułam się, mówiąc o tym chłopakowi. To jest dość intymna sprawa i nie ma czym się chwalić. Ale czułam, że Louis nie odpuści, więc wolałam mieć już to z głowy.
- O fajnie, idziesz po tabletki? - Spytał rozluźniony i pewny siebie.
- Chyba na głowę upadłeś. - Puściłam jego dłoń. - Idę na zwykłą wizytę kontrolną.
- No trudno - założył z powrotem okulary na nos, gdyż słońce padło akurat na jego twarz. - Grunt, że nie do faceta.
W tym momencie poczułam, jak zastygam, a moja twarz przybiera rumieńców. Sama nie byłam zadowolona z tego, że jedynym lekarzem, który miał wolny termin był mężczyzna. Zawsze chodziłam do kobiety i nawet wtedy czułam się skrępowana podczas badania, a wieść, że tym razem ma je wykonać być może jakiś stary, obleśny facet, wcale mnie nie cieszyła.
- Eee a to ma jakieś znaczenie? - Przełknęłam ślinę, wiedząc, że już jestem na przegranej pozycji.
- Faith, idziesz do kobiety? - Spytał niebezpiecznie opanowanym głosem.
- Nie, ale co to za różnica? - Starałam się, aby mój głos brzmiał pewnie.
- Co? Żaden inny facet nie będzie ruszał mojej myszki!
Louis podniósł głos na tyle, aby każdy znajdujący się w tym samym autobusie mógł dokładnie usłyszeć i zrozumieć jego słowa. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czułam się tak niezręcznie, jak teraz. Czułam na sobie wzrok dokładnie wszystkich, włącznie z kierowcą zerkającym w lusterko. Tym razem jednak nie czułam się zażenowana, tylko zła, bardzo zła i to na mojego własnego chłopaka. Całe szczęście dojeżdżaliśmy już do właściwego przystanku, więc bez słowa wstałam z miejsca, a gdy pojazd się zatrzymał, wyszłam na zewnątrz, nie czekając na szatyna.


***

Nie odezwałam się do Louisa od zajścia z autobusu. Jest już wieczór, a on nawet nie podjął próby przeproszenia mnie za stanie się pośmiewiskiem całego miasta. Niech sobie nie myśli, że sama przybiegnę do niego. Najpierw niech się nauczy zachowywać przy innych ludziach, bo jak widać czuje się, jakby cały świat miał być podporządkowany tylko jemu.
Poczułam się gorzej, dlatego wstałam z kanapy i ruszyłam do kuchni, mijając w korytarzu wpatrzoną w telefon Lilah.
- Nie zabij się po drodze - wywróciłam oczami, gdy ta wystawiła język w moją stronę. - Och jak dojrzale. - Skwitowałam wyjmując z szafki lekarstwa.
Gdy przepijałam tabletkę, rozległ się po domu dźwięk dzwonka.
Kogo niesie o tej porze?
- Otworzę! - Usłyszałam piskliwy głos siostry, więc wzruszając ramionami odstawiłam butelkę. - Faith, twój boj przyszedł!
Wyszłam na korytarz, gdzie stał już tylko niebieskooki, i widząc jego zatroskaną twarz, przypomniało mi się, jak zeszłej nocy śpiewał mi do snu. Miałam wrażenie, że tym razem nie chodzi tylko o moje samopoczucie, a o coś więcej. Podeszłam do niego marszcząc brwi i przyłożyłam dłoń do jego policzka.
- Louis, stało się coś? - Mój głos był przepełniony obawami, .
- Możesz ze mną pojechać w jedno miejsce? - Zabolało mnie to, że nawet na chwilę nie spojrzał mi w oczy.
- Oczywiście, ale nie lepiej przełożyć to już na jutro?
- Nie, ale jeśli nie chcesz, to zrozumiem.
Coś się zmieniło w zachowaniu Louisa. Już nie był pewnym siebie Speed Masterem. Był taki niewinny, jak małe dziecko. Musiało zdarzyć się coś bardzo ważnego, ale jedyne o czym mogłam teraz marzyć to to, aby nic nikomu się nie stało i nie było to związane z tym całym Parkerem.
- Chodźmy. - Założyłam pośpiesznie płaszcz, a stopy wsunęłam w balerinki.
Gdy wyszliśmy na zewnątrz, owiało nas chłodne, wieczorne powietrze. Szybko podążyliśmy do Range Rovera chłopaka, który stał zaparkowany na podjeździe. W ciszy zajęliśmy miejsca, a następnie zapieliśmy pasy, by po chwili ruszyć w niewiadome mi miejsce. Wolałam nie być wścibska i nie wypytywać Lou dokąd mnie zabiera. Ostatnio, gdy chciał mnie przeprosić w ten sposób nie był przygnębiony, a wręcz przeciwnie. A może już mu się znudziłam i chce ze mną zerwać? Jestem taką egoistką. Myślę tylko o sobie, ale co mogło tak nagle spowodować zmianę jego nastroju?
Zrezygnowana oparłam głowę o boczną szybę. Starałam się rozpoznać okolice, ale utrudniała mi to późna pora. Udało mi się jednak dostrzec kościół, który był niedaleko domu dziecka. To tam Lou chce mnie zabrać? Stało się coś Carley lub innemu dziecku? Gwałtownie obróciłam głowę w stronę chłopaka.
- Spokojnie, nie jedziemy do bidulca. - Uspokoił nie odwracając wzroku od drogi. - Już dojeżdżamy.
Skinęłam głową, chociaż i tak wiedziałam, że tego nie widzi, a po chwili auto zatrzymało się na części chodnika. Lou wyłączył silnik i wyszedł z auta, więc pośpiesznie odpięłam pasy i podążyłam za nim. Gdy staliśmy przy sobie, złączyłam nasze dłonie. Znajdowaliśmy się przed dość ładnym, rodzinnym domem, do którego prowadziła dróżka, którą okrążał trawnik. Patrząc na piętro można było zauważyć zaświecone światło w dwóch pokojach, co oznaczało, że ktoś tam mieszkał.
Pogłaskałam kciukiem dłoń szatyna, aby go zachęcić do rozmowy. Nie chciałam naciskać i wolałam poczekać, aż sam zabierze głos.
- Dwanaście lat temu stał tu mój rodzinny dom. - Zaczął opanowany. - Chcę, żebyś wiedziała, jak trafiliśmy z Lottie do domu dziecka. - Wzrok chłopaka był skupiony na budynku, a ja nie mogłam oderwać swojego od jego twarzy, przez którą teraz przeplatały się wszystkie targające nim emocje.
- 8 lipca 1999 roku zginęli moi i Lottie rodzice.


*Retrospekcja*

Siedmioletni Lou spał niespokojnie w swoim łóżeczku. Obok, w kołysce cichutko pochrapywała jego młodsza siostrzyczka. Chłopiec przekręcał się z boku na bok, aż w pewnym momencie zerwał się na nogi, aby pójść ze swym problemem do mamy. Czując nieprzyjemny zapach, zasłonił ręką nos. Gdy otworzył drzwi, w jego stronę buchnęło gorąco, wraz z kłębem dymu. Chłopiec zaczął krzyczeć, chciał przebiec przez korytarz do swych rodziców, jednak ogień uniemożliwił mu dostęp do sypialni. Przerażone dziecko wróciło do blondyneczki, która już płakała, czując brak matczynej opieki. Brązowowłosy Louis wziął niespełna dwuletnie maleństwo na ręce i podbiegł do okna, które szybko otworzył. Bystry młodzieniec zakrył uszy dziewczynki, aby głośno wzywać pomocy sąsiadów. Nikt jednak nie usłyszał nawoływań chłopca, dlatego ten musiał zaryzykować. Usiadł na parapecie, wciąż trzymając w swych dziecięcych rękach siostrę. Mieszkanie na parterze było teraz zbawieniem dla dwójki dzieci. Lou szepcząc siostrze, aby zaprzestała płakać sam powstrzymywał łzy. Musiał się wykazać dużą odwagą skacząc na ugięte kolana, sprawiając, że wylądowali cali. Nie odwracając się za siebie, mały Louis pobiegł do najbliższych sąsiadów, gdzie drzwi otworzyła mu zaspana kobieta. Przerażona widokiem palącego się domu, zabrała od chłopca małą i zawołała męża, który powiadomił pomoc. 
Niebieskooki Louis przyglądał się palącemu domu, nie mogąc wydusić z siebie ani jednej kropli łez. Było to dla niego za dużo. Gdy policjanci przyszli do niego i państwa Dunkan z wieściami o śmierci jego obojga rodziców, chłopiec pobiegł w stronę domu, chcąc sam ich uratować. Krzyczał na oficerów, którzy go złapali i mu w tym przeszkodzili. Padł na ziemię i schował głowę w kolanach, dając upust swym dziecięcym emocjom.
Wtedy młody Louis obiecał sobie, że zaopiekuje się swoją siostrą i nigdy nie pozwoli, aby stała się jej krzywda.

*Koniec retrospekcji*

- Jutro jest rocznica ich śmierci. - Zakończył, a ja rozpłakałam się już na dobre.
To było okropne. Stracić oboje rodziców i nie móc im pomóc. Nie mogłam sobie nawet wyobrazić, co musiał czuć siedmioletni chłopiec. Nie wiem, czy ja w jego wieku potrafiłabym na tyle myśleć trzeźwo, aby jeszcze uratować młodszą siostrę. Musiał podjąć decyzję i chociaż była ona ciężka, to uratował życie. Z tego, co opowiedział, to nie było szans na uratowanie dorosłych rodziców, a sam zachował się jak bohater.
- Pojedziesz ze mną jutro na cmentarz? - Spytał, spoglądając już na mnie i delikatnie ścierając kciukiem łzy z moich policzków. - Nie wierzę, że to był przypadek, Faith. Jestem pewny, że ktoś podpalił nasz dom celowo i nie spocznę, dopóki nie dowiem się czyja to była sprawka.
Zmrużyłam oczy słysząc jego słowa. Podpalenie? Ale kto mógł zagrać takiej spokojnej rodzinie?
- Nie jestem pewny co do prawdziwości pracy moich rodziców. Podejrzewam, że nie byli zwykłymi prawnikami.
Skinęłam głową, zdając się na jego tok myślenia.
- Jeśli to podpalenie, chcę zrobić wszystko, aby pomóc ci to udowodnić. - Ścisnęłam lekko jego dłoń, aby poczuł wsparcie z mojej strony. - Ktoś jeszcze wie?
Louis westchnął głęboko.
- Tylko Alex, nawet Lottie nie zna całej prawdy, myśli, że rodzice zginęli w wypadku samochodowym, ale nie chcę jej mówić prawdy, dopóki sam jej nie odkryję.
- Pojadę z tobą jutro. - Uśmiechnęłam się przez łzy, na co chłopak mnie przytulił do siebie.
- Cieszę się, a teraz wracajmy.

Dedykujemy ten rozdział naszym czytelniczkom, które rozmawiały o Furious na przystanku autobusowym! hahaha cieszymy się, że podoba Wam się to fanfiction!

Ogólnie to BARDZO BARDZO BARDZO BARDZO dziękujemy za wszystkie Wasze komentarze! Było ich aż 368! CZY WY TO ROZUMIECIE?! Jesteśmy w takim ogromnym szoku! Dalej nie rozumiem dlaczego to czytacie, przecież to jest beznadziejne hahah

No nic, jeszcze raz dziękujemy i już nie będę się rozwodzić, bo chcę jak najszybciej wrzucić rozdział.

A no i nie wiem czy zauważyliście ale z boku jest taki prostokącik z napisem "Tweet #Furious" no więc wystarczy kliknąć i możecie napisać jakiegoś tweeta z tym pięknym hashtagiem. My to sobie potem czytamy i skaczemy ze szczęścia (no chyba że ktoś hejtuje lmao)

Więc zapraszamy do komentowania, tweetowanie etc

Kochamy Was!