Rozdział 27

Wzięłam głęboki oddech, zatrzymując samochód przy dobrze znanym mi domu. 8 lipca. Dzień w którym mój chłopak stracił dwie najważniejsze osoby w jego życiu. Oparłam głowę o zagłówek, przymykając oczy. Miałam pojechać z Louisem na cmentarz, co było dla mnie nie lada wyzwaniem i nie wiedziałam, jak sobie z tym poradzę. Nie wiedziałam, jak powinnam się zachowywać, czy powinnam dzisiaj pocieszać chłopaka, czy po prostu nie odzywać się. Chciałam być przy nim, w ciężkich dla niego momentach. To, że otworzył się przede mną , pokazując mi jak bardzo ważna jestem dla niego, sprawiło, że byłam już pewna co do moich uczuć do niego. Nie byłam w nim tylko zauroczona. Nie tylko lubiłam go. Nie tylko podobał mi się. To było znacznie silniejsze uczucie.
Odpięłam pas i wysiadłam z samochodu, po czym skierowałam się w stronę furtki, prowadzącej na posesję Louisa. Przetarłam zmęczoną twarz dłońmi, a następnie zadzwoniłam domofonem. Wieczorem miałam niemałe problemy z zaśnięciem i teraz odczuwałam tego skutki.
- Tak? - usłyszałam dobrze znany głos Chloe, który tym razem nie był tak pogodny jak zazwyczaj
- To ja, Faith. - odpowiedziałam, odchrząkając. Przez chwilę dziewczyna nie odpowiadała, aż w końcu usłyszałam dźwięk odkładanej słuchawki. Zmarszczyłam brwi, nie mając pojęcia co się dzieje. Po kilku sekundach zobaczyłam, jak drzwi wejściowe otwierają się, a zza nich wychodzi niewysoka blondynka. Chloe podeszła do furtki i otwarła ją, spoglądając na mnie.
- Cześć - uśmiechnęłam się delikatnie w jej kierunku, mimo iż nie miałam na to ochoty - Przyszłam do Louisa. Jest w domu, prawda?
- Faith... - zaczęła cicho, wzdychając - Przepraszam, ale po prostu nie sądzę, że powinnaś teraz do niego przychodzić. Dzisiaj jest dla Tommo ciężki dzień i on nie jest zbyt rozmowny. Jestem pewna, że kiedyś ci wytłumaczy o co chodzi, ale myślę, że teraz powinnaś pójść.
Ku zdziwieniu Chloe przeszłam przez furtkę i zamknęłam ją za sobą, stając obok dziewczyny.
- Wiem o wszystkim. Louis chciał, żebym przyszła. - wyjaśniłam, po raz kolejny posyłając jej wymuszony uśmiech
- Oh... - dziewczyna wyglądała na naprawdę zaskoczoną - Nie wiedziałam. Louis jest na tarasie, idź do niego - poklepała mnie po ramieniu, po czym sama zaczęła kierować się w stronę domu.
Pokiwałam głową, a następnie okrążyłam cały dom, aby znaleźć się na tarasie. Przygryzłam wargę, spostrzegając mojego chłopaka. Louis siedział na jednym z leżaków, wpatrując się w niebo. Między palcami trzymał papierosa, a z jego ust ulatywał siwy dym. Na jego głowie znajdowała się czapka beanie, spod której wystawało kilka kosmyków włosów. Gdy podeszłam bliżej zauważyłam, ze chłopak nie ogolił się. Wyglądał na naprawdę zmęczonego, co sprawiało, ze czułam coraz większy smutek. Nigdy nie wiedziałam Louisa z papierosem, nigdy nie czułam od niego zapachu nikotyny. On po prostu nigdy nie palił.
- Louis - powiedziałam cicho, na co się wzdrygnął. Spojrzał w moim kierunku, a następnie wyjął papierosa z ust i szybko ugasił go w zapalniczce. Podeszłam jeszcze bliżej i usiadłam na leżaku obok niego, ciągle czując jego wzrok na sobie. Patrząc na niego zobaczyłam ten sam wyraz twarzy, co wczoraj. Wyglądał jak niewinne małe dziecko, które jest zagubione i nie wie co powinno robić.
- Cześć - nachylił się w moim kierunku i pocałował mnie w policzek
- Wszystko jest w porządku? - zapytałam niepewnie. Zaczęłam mieć obawy, że chłopak żałuje tego, że o wszystkim mi powiedział. Szatyn pokiwał głową, po czym wstał, wyciągając dłoń w moim kierunku. Złapałam ją i zrobiłam to co on.
- Czekałem na ciebie. - unikał mojego spojrzenia, patrząc na swoje skarpetki - To pojedziesz ze mną?
- Oczywiście, że pojadę. - objęłam go w pasie i przytuliłam go - Możesz na mnie liczyć, zawsze.
Niebieskooki oplótł mnie swoimi rękoma, przyciągając mnie bliżej do siebie. Złożył pocałunek na mojej głowie, a następnie oparł na niej swoją brodę. Przez spory czas staliśmy w zupełnej ciszy, aż w końcu Louis odsunął się ode mnie i splatając nasze palce wszedł do domu. Alex i Chloe przerwali swoją rozmowę i spojrzeli na nas.
- Wychodzimy - oznajmił Louis przechodząc na korytarz, gdzie ubrał buty. - Możemy pojechać twoim samochodem? Nie chce mi się wyjeżdżać z garażu.
Pokiwałam głową i wyjęłam z kieszeni kluczyki do samochodu, które podałam szatynowi. Gdy wyszłam z domu, usiadłam nie miejscu pasażera. Louis zajął miejsce obok mnie. Zaraz po tym gdy zapieliśmy pasy, ruszyliśmy odwiedzić rodziców Louisa.



Wysiadłam z samochodu, rozglądając się po otoczeniu. Byliśmy na niewielkim parkingu, na którym znajdowało się tylko kilka samochodów. Na przeciwko nas była wielka brama prowadząca na cmentarz, a zaraz przy niej znajdował się mały sklep. Louis obszedł samochód, po czym złączył nasze dłonie i zaczął kierować się w stronę budki z kwiatami. Podążałam za chłopakiem w ciszy. Stwierdziłam, że lepiej nic nie mówić. Jeśli Louis będzie chciał porozmawiać, to sam coś powie. Weszliśmy do sklepu, a nad naszymi głowami zadzwonił dzwoneczek, informujący starszą kobietę, że ma nowych klientów.
- Wybierzesz jakieś kwiaty? - Louis uśmiechnął się do mnie, ale smutek nie opuszczał jego oczu. Pokiwałam głową, rozglądając się po pomieszczeniu. Podeszłam do jednego z wazonów i wyjęłam z niego bukiet tulipanów w różnych kolorach. Spojrzałam na szatyna, ale on tylko wzruszył ramionami, podczas gdy podawał kobiecie dwa znicze. Podeszłam do nich i podałam sprzedającej kwiaty. Po zapłaceniu przez Louisa, wyszliśmy ze sklepu, a następnie przeszliśmy przez bramę, wchodząc na cmentarz. Rozglądałam się po nim, myśląc o tym, że rodziny wszystkich spoczywający tutaj osób, przeżywały kiedyś to samo co Louis. Po przejściu kilku dróżek, Tomlinson zatrzymał się. Zrobiłam to samo co chłopak, spoglądając na grób, przed którym stał chłopak.

Śp. Anne Tomlinson 

ur. 15.03.1968 zm. 8.07.1999

Śp. Jeremy Tomlinson

ur. 07.10.1965 zm. 8.07.1999

Niech spoczywają w pokoju.

"Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą"

- Poznaj moim rodziców. - usłyszałam cichy głos Louis. Zaczęłam mrugać powiekami, nie chcą się rozpłakać już na samym początku. Chłopak położył znicze na grób, a następnie zaczął szukać zapalniczki w kieszeni. Idąc jego śladami obeszłam grób i włożyłam kwiaty do marmurowego wazonu, w którym o dziwo była woda. Na nagrobku znajdowały się również inne znicze, co dało mi do zrozumienia, że był tutaj już ktoś przed nami. Stanęłam z powrotem obok Louisa, a on mnie objął ramieniem.

- Wiesz co? Zawsze mieliśmy w ogrodzie kolorowe kwiaty. - oznajmił Louis, patrząc na tulipany - Mama je uwielbiała. Była podobna do ciebie. Jestem pewny, że pokochała by cię, jak każdy. - przeniosłam wzrok na chłopaka, aby zobaczyć jak zaciska oczy. Nic nie mogłam poradzić na to, że moich oczu już po chwili zaczęły wypływać.

- Żałuję, że nie miałam okazji ich poznać. - wyszeptałam, wpatrując się w płytę z wyrytymi napisami. "Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą".  Była to prawda w stu procentach. Nigdy nie sądziłam, że poznam rodziców chłopaka, który jest dla mnie wszystkim, na ich grobie. Jedyne co mogłam obiecać jego rodzicom, to to, że postaram się aby nie zawiedli się na mnie i postaram się nigdy nie zranić ich syna.

- Jestem pewien, że byliby szczęśliwi, wiedząc, że znalazłem kogoś takiego jak ty. - swoją wielką dłonią gładził moje ramie - Wiesz, oni zawsze byli ludźmi, którzy chcieliby spędzać więcej czasu z moimi przyjaciółmi niż ja. Gdy tylko przyprowadzałem jakiegoś kolegę do domu, mama była siódmym niebie.  - zaśmiał się na wspomnienia - Tęsknię za nimi, Faith. Cholernie mi ich brakuje. Nie mogę znieść myśli, że moje dzieci nigdy nie poznają swoich dziadków, że nie będzie ich na moim pierdolonym ślubie.

Odsunęłam się od chłopaka i spojrzałam w jego oczy. Po moich policzkach spływało coraz więcej łez, co było spowodowane wyznaniem chłopaka. Szatyn mrugał szybko powiekami, wyglądając jakby sam się miał rozpłakać.

- Louis - powiedziałam cicho, co sprawiło, że chłopak przeniósł swój wzrok na mnie - Oni są z ciebie dumni. Są dumni z tego, jakiego wspaniałego syna mają. - szatyn przyłożył dłonie do moich policzków i starł łzy z moich policzków. 

- Nie mają być z czego dumni. -westchnął , przyciągając mnie do siebie i przytulając - Wiesz o czym wczoraj myślałem? Podobno nic nie dzieje się bez powodu... - chłopak zrobił dłuższą pauzę, wzdychając -Może gdyby nie ich śmierć, nie brał bym udziały w wyścigach i nigdy nie poznałbym ciebie.

Nic nie powiedziałam,kiedy przytuliłam się mocniej do chłopaka, zaciskając dłonie na jego koszulce. Cicho szlochałam, ponieważ nie mogłam powstrzymać smutku, który mną zawładnął.

- Ciii, nie płacz Osiołku. - Louis po raz kolejny złożył pocałunek na mojej głowie - Nienawidzę, gdy płaczesz.
- Przepraszam
- Chodźmy już stąd - chłopak delikatnie odsunął mnie od siebie, po czym znowu starł moje łzy na twarzy, a na ustach złożył czuły pocałunek
Pokiwałam głową, a następnie spojrzałam na nagrobek. Mam nadzieję, że was nie zawiodę. Przeżegnałam się, tak samo jak szatyn, po czym odeszliśmy od grobu. Louis objął mnie ręką w tali, przyciągając do siebie. Nic nie mówiliśmy, będąc oby dwoje zamyśleni. Zastanawiałam się, czy gdyby państwo Tomlinson żyli, poznałabym Louisa. Może zamiast niego na trasie wyścigu jechałby ktoś inny i ta historia potoczyłaby się całkiem inaczej. A może nie byłoby żadnego wyścigu i nadal prowadziłabym tak nudne życie jak wcześniej. Gdy byliśmy już na parkingu, wsiadłam do samochodu, co po chwili zrobił także Louis. Zapięłam pas i oparłam głowę o zagłówek, zamykając przy tym oczy. Jechaliśmy w ciszy do domu. Po pewnym czasie poczułem jak wielka dłoń Louisa, spoczywa na moim udzie. Otwarłam oczy i spojrzałam na niego.
- Dziękuję, że ze mną pojechałaś - nie odrywał wzroku od drogi, pozostając skupiony
- Nie ma za co - położyłam swoją dłoń na jego - Dziękuję, że mi o wszystkim powiedziałeś.
- Wiem, że nigdy o to nie pytałaś i jestem za to wdzięczny. Nienawidzę o tym rozmawiać. Mimo wszystko chciałem, żebyś znała prawdę. - westchnął - Po prostu już o tym nie rozmawiajmy. - pokiwałam głową - Chcesz, żebyśmy gdzieś teraz pojechali, czy jedziemy do mnie? Jest ładna pogoda, więc moglibyśmy popływać w basenie.
Cieszyłam się, że chłopak nie ma planów być zrozpaczony cały dzień, tak jak ja bym była gdybym była w jego sytuacji. Zamiast tego proponuje mi po prostu abyśmy popływali.
- Moglibyśmy, ale nie mam stroju, więc musielibyśmy podjechać do mnie do domu.
Louis spojrzał na mnie z uśmiechem na twarzy.
- Nie mogę się doczekać zobaczyć cię w bikini. - puścił mi oczko, a ja już wiedziałam, że ta myśl poprawiła mu humor.

Strasznie Was przepraszam, że taki krótki, ale mam nadzieję, że zrozumiecie czemu. Asia miała pisać ten rozdział, a ja w poniedziałek wieczorem dowiedziałam się, ze rezygnuje. W środę, czwartek i piątek miałam egzaminy gimnazjalne, więc nie miałam za dużo czasu. Miałam plan napisać dużo dłuższy rozdział, ale dzisiaj już pisze od rana i po prostu mi się nie chcę. POSTARAM się dodać kolejny rozdział za tydzień ze względu na to, że czwartek i piątek są wolne, ale nic nie obiecuję. 

Mam nadzieję, że jako tako ten rozdział trzyma się kupy. Ogólnie to poryczałam się pisząc to, bo oczywiście się wczułam w Faith. I jak sobie wyobraziłam takiego smutnego Louisa to nie wytrzymałam.  No i co tam, że Louis powinien mieć czapkę na głowie na gifie. Może nikt się nie zorientował.

A i jeszcze jedno. Wiem, że rodzice Louisa nie nazywają się tak naprawdę, ale po protu nienawidzę, gdy ktoś uśmierca osoby, które naprawdę istnieją, dlatego wymyśliłam imiona rodziców. Mam nadzieję, że nie przeszkadza Wam to.

Co tam jeszcze... Przypominam, że możecie zadawać pytania na asku mi i bohaterom. Tylko błagam bez pytań typu "Louis: Kochasz Faith?". Jaką mielibyście radość gdybyście wszystkiego dowiedzieli się z aska, a nie z rozdziału.

I ogólnie to skjanksfdjbdnkvgsnjfdkan bo widziałam ile osób napisało o Furious przy hashtagu #15NajlepszychFanfiction

Kocham Was! 

Proszę, zostawiajcie chociaż krótkie komentarze. Dla Was to tylko chwila, a mnie to motywuje...