Rozdział 25

*Louis*

Przetarłem dłońmi moje zaspane oczy, po czym otworzyłem je i zamrugałem energicznie, próbując się przyzwyczaić do jasnego światła. Gdy już to zrobiłem, spojrzałem na wolne miejsce obok mnie, na którym powinna leżeć blondynka. Skrzywiłem się, nie ukrywając rozczarowania, gdy wcale jej tam nie zobaczyłem. Dobrze, że nikt mnie w tym momencie nie widział, bo jestem pewien, że zostałbym wyśmiany, przez to jak zmieniam się przy Faith. Sam siebie, kurwa, nie poznaję. Ja - Furious, zrobiłem się cipką i mam dziewczynę. Jestem pewny, że prędzej czy później coś zjebię, no ale chcę spróbować. Wiem, że Faith zależy na tym związku, jakby to była jakaś wielka różnica. I tak już od dawna zachowywaliśmy się jak para, a ja kompletnie przestałem interesować się seksem z kimś innym od mojego Osiołka. Nagle wszystkie dziewczyny porównywałem do niej, co kończyło się zawsze z takim samym skutkiem. Dochodziłem do wniosku, że moja Faith jest milion razy lepsza, pod każdym względem. Naprawdę, zrobiłem się cipą.
Podniosłem się z łóżka, rozciągając się przy tym. Po dokładnym rozejrzeniu się po pokoju, dostrzegłem, że koszulka, w której spała Faith, leżała starannie złożona na fotelu. Wyjąłem z szare spodnie dresowe, a także bokserkę, po czym szybko je ubrałem wychodząc z pokoju. Gdy tylko przekroczyłem próg, usłyszałem głośne rozmowy znajomych. Będąc w dobrym humorze, wkroczyłem do salonu i rzuciłem się na kanapę, obok Alexa.
- No wreszcie królewna wstała. - Usłyszałem cichy śmiech Jacka, na co tylko wywróciłem oczami.
Nic nie poradzę na to, że wkurwiają mnie takie teksy.
- Gdzie jest Faith? - Spojrzałem na Deana, wiedząc, że to on najprędzej odpowie na pytanie.
- W swoim domu. - wzruszył ramionami - W sumie to musiała wcześnie wyjść, bo zostawiła w kuchni tylko kartkę i śniadanie.
Na mojej twarzy zagościł uśmiech. Umiem się ustawić. Niejeden chciałby dziewczynę, która będzie robiła mu śniadanie. Leniwie podniosłem się z kanapy, aby pójść do kuchni. Na wzmiankę o posiłku, automatycznie zaburczało mi w brzuchu, a wiadomość, że sam nie muszę go robić, sprawiła, że stałem się jeszcze bardziej głodny. Na blacie - tak jak mówili chłopcy - leżała niewielka kartka.
"Muszę już wracać do domu, a nie chcę Was budzić, więc zostawiam karteczkę i śniadanie. Mam nadzieję, że będzie Wam smakowało.
Faith xx"
Uśmiechnąłem się pod nosem, czytając ten liścik. Szybko wziąłem z kuchni talerz kanapek i szklankę soku pomarańczowego, a następnie wróciłem do salonu.
- Gdzie się zmyłeś wczoraj tak wcześnie? - Will spojrzał na mnie, gdy zacząłem jeść. - Nawet się nie napiliśmy.
- Nie miałem ochoty. - popiłem szybko jedzenie i wziąłem kolejną kanapkę - Gdzie Vicky i Chloe?
- Na tarasie. - Od razu spojrzałem w tamtą stronę i ujrzałem blondynkę i szatynkę, które się opalały.
Po jakiego chuja się opalać? Później będą tylko jęczeć, jak to okropnie są poparzone.
- Musimy porozmawiać. - usłyszałem poważny głos Deana. Zmarszczyłem brwi i spojrzałem po przyjaciołach, nie mając pojęcia, o czym chcą rozmawiać właśnie teraz i dlaczego cała czwórka jest tak poważna - Chodzi o Parkera.
Momentalnie odsunąłem od siebie talerz z jedzeniem, nagle nie mając ochoty jeść. Zacisnąłem mocno moje usta, na usłyszenie tego jebanego nazwiska.
- Co z nim? - zapytałem niemal od razu, wpatrując się w najstarszego przyjaciela. Wiedział jak mi zepsuć humor, który dotychczas był naprawdę bardzo dobry.
- Mówiłem, że się wkurwi. - Jack wyszeptał do siedzącego obok niego Willa, myśląc, że tego nie słyszę. Niech się pierdoli. - Był wczoraj na wyścigu. - powiedział już głośniej, kierując te słowa do mnie
Zacisnąłem moje dłonie w pięści, czując coraz większe wkurwienie. Co. On. Do. Chuja. Robił. Na. Moim. Wyścigu.
- Po co? - zapytałem szorstkim głosem, starając się nie krzyczeć.
Wszyscy chłopcy spojrzeli na siebie, wymieniając jakieś dziwne spojrzenia. Przysięgam, że jeśli będą próbowali coś ukryć to nie wytrzymam.
- Nie wiemy. - usłyszałem w końcu głos Willa - Jack go widział. - przeniosłem wzrok na wspomnianego chłopaka, czekając, aż dowiem się coś więcej.
- Dobra Tomlinson, nie denerwuj się.
- Do rzeczy. - wycedziłem przez zęby
- Stałem z Faith - na wspomnienie imienia mojej dziewczyny, poczułem jeszcze większą złość, jak i niepokój. - I zobaczyliśmy Parkera. Wpatrywał się w nią, puszczając jej oczka i inne tego typu gówna.
- Co kurwa?! - poderwałem się z kanapy - Dlaczego dopiero teraz mi o tym mówicie?! - pociągnąłem mocno za moje włosy, starając się opanować i nie przyjebać nikomu.
Bezpieczeństwo Faith było dla mnie najważniejsze, a wiadomość że ten chuj się przy niej kręci sprawiała, że miałem ochotę go zabić.
Cała czwórka milczała, co denerwowało mnie jeszcze bardziej. Nic nie mogłem zrobić z tym, że tak łatwo się denerwuję. Nienawidziłem tej cechy u siebie, ale taki już kurwa jestem. Moje serce biło teraz znacznie szybciej. Brałem głębokie wdechy, próbując liczyć do dziesięciu, ale na nic się to nie zdało.
- Spokojnie Louis. Nic jej nie jest, nawet nie rozmawiali. - po dłuższej chwili usłyszałem głos Alexa.
- Żartujesz sobie?! Jak mam być, kurwa, spokojny wiedząc, że Parker wie o Faith i co gorsza kręci się przy niej? Wiedziałem, że to nie był jebany przypadek, gdy ktoś na śledził, gdy byłem akurat z nią! Dlaczego ona mi tego nie powiedziała?! - nie mogąc wytrzymać z narastającą złością, wziąłem zamach i uderzyłem w ścianę. Po domu rozszedł się cichy huk, a ja momentalnie poczułem pieczenie skóry i intensywny ból w nadgarstku.
Jebana twarda ściana. Byłem wkurwiony. Wkurwiony o to, że Parker tam był, a także o to, że nikt nie raczył mi wcześniej o tym powiedzieć, nawet Faith. Jak mamy być w jebanym związku skoro ona nie mówi mi najważniejszych rzeczy. Nie znam się na tym gównie, ale to że powinniśmy być ze sobą szczerzy, wiem nawet z pierdolonych filmów. Chloe i Vicky przystanęły w drzwiach, najwyraźniej słysząc mój krzyk. No jeszcze ich mi tu kurwa brakowało.
- Uspokój się. - Dean stanął przy mnie i położył dłoń na moim ramieniu, którą od razu strąciłem - Nie wiń Faith, prosiliśmy ją żeby ci nic nie mówiła na razie.
Na słowa chłopaka, obróciłem się przodem do niego i nie kontrolując tego co robię, zacisnąłem dłonie na jego koszulce, mimo narastającego bólu w nadgarstku.
- Jakim prawem namawiałeś ją, żeby nic mi nie mówiła? - mimo iż nie krzyczałem, po głosie nadal można było rozpoznać jak bardzo jestem zdenerwowany na wszystko. W tym momencie wkurwiał mnie nawet dźwięk ptaków za oknem.
- Woleliśmy ci sami powiedzieć, bo wiedzieliśmy jak zareagujesz. - jego głos był całkowicie spokojny, jakby nic się nie działo
- Nie masz jebanego prawa mówić MOJEJ dziewczynie co ma robić, rozumiesz?! - odepchnąłem go od siebie, będąc pod wpływem furii. Wiedziałem, że będę później tego żałował, ale nie mogłem się opanować. Nie chcąc zrobić komuś krzywdy, wyminąłem wszystkich, chcąc zostać sam ze swoimi myślami
- Louis, poczekaj. - do moich uszu doszedł głos Vicky.
Kompletnie go zignorowałem idąc do siłowni. Z wieszaka zabrałem rękawice, które ubrałem na dłonie aby już po chwili móc uderzać z całej siły w worek treningowy. Mięśnie na moich plecach mocno się napinały, a pot zaczął powoli pojawiać się na skórze, przez wielki wysiłek. Moja ręką bolała mnie coraz bardziej, ale nie przejmowałem się tym. Musiałem odreagować, musiałem się jakoś uspokoić. Wiedząc, że uderzanie w worek, nie przynosi żadnych efektów odrzuciłem rękawice na drugi koniec pomieszczenia i oparłem się o ścianę, obsuwając się po niej. Schowałem twarz w dłonie, nie wiedząc, co mam robić. W tym momencie czułem się taki bezsilny. Nigdy nie chciałem, aby moim bliskim się coś stało. Faith nie powinna mieć z tym nic wspólnego, powinna być bezpieczna, a ze mną nie jest i nigdy nie będzie. Mogłem jej kurwa nie prosić, żeby przychodziła na ten wyścig. Wtedy Parker by nie widział nas razem i nie wiedział o jej istnieniu. Czułem potrzebę, że muszę chronić Faith jak tylko mogę. Była dla mnie ważna, niczym Lottie i wiedziałem, że nigdy bym sobie nie wybaczył, gdy coś jej się stało. Musiałem ją ochronić przed Parkerem, choćbym sam miał za to zapłacić.
Brałem głębokie wdechy i wydechy, będąc już jako tako spokojny, kiedy usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi. Od razu przypomniała mi się bardzo podobna sytuacja. Też było to po wyścigu i byłem wkurwiony przez tą samą osobą co teraz. Mimo tego Faith nie bała się mnie. Nie obawiała się, że zrobię jej coś, tak jak to myśli większość ludzi. Bycie osobą, do której wiele osób bało się podejść było tylko czasami fajne.
Odwróciłem głowę w stronę drzwi z nadzieją, że ujrzę tam blondynkę, tak jak kiedyś. Westchnąłem głośno, kiedy zobaczyłem Alexa.
- Wszystko w porządku? - zapytał niepewnie, siadając obok mnie. Przez dłuższą chwilę wpatrywałem się w worek treningowy, nie będąc pewny co powiedzieć. To oczywiste, że nic nie jest kurwa w porządku i nie będzie dopóki Parker będzie się tu kręcił.
- Boję się o nią. - Odpowiedziałem ochrypłym głosem, od wcześniejszego krzyku, a także wysiłku. Nie podnosiłem swojego wzroku, czując się głupio, gadając o swoich uczuciach. Przez chwilę siedzieliśmy w całkowitej ciszy, a jedyne co było słychać to ciche rozmowy przyjaciół, którzy najprawdopodobniej wypoczywali na tarasie.
- Ochronimy ją, Tommo. - Chłopak przez chwilę nic nie mówił, ewidentnie zamyślony. - Naprawdę jesteście razem?
Przeniosłem mój wzrok na niego, aby zobaczyć jego ciekawe spojrzenie. Kurwa, nie chciałem aby ktokolwiek o tym wiedział, ale zamiast tego musiałem przy pierwszej "rozmowie", kazać Deanowi odpierdolić się od mojej dziewczyny.
Podrapałem się nerwowo po karku, wstając przy tym.
- Jakoś tak wyszło. - wzruszyłem ramionami, jakby nie było to nic nadzwyczajnego. - Idziemy do reszty? - postanowiłem zmienić temat, nie chcąc dłużej rozmawiać o moim związku. To było w chuj niezręczne, ze względu na to, że w każdej rozmowie z Alexem o związkach, mówiłem, że są beznadziejne.
- Wiedziałem! - usłyszałem jego radosny głos, na co tylko wywróciłem oczami i wyszedłem z siłowni.
Ignorując chłopaka, który aktualnie szedł za mną i gadał jakieś głupoty, podszedłem do moich przyjaciół, którzy tak jak przypuszczałem znajdowali się na tarasie. Wszyscy przestali prowadzić rozmowy i spojrzeli na mnie, oczekując, aż się odezwę. Przeniosłem swój wzrok na Deana. Nie chciałem mu nic zrobić, no ale kurwa no, mógł mnie nie denerwować i powiedzieć wszystko gdy tylko dojechałem do mety na wczorajszym wyścigu. Chyba miałem prawo tak zareagować.
- Sorry za wcześniej - mruknąłem niewyraźnie pod nosem, po czy przysiadłem na jednym z wolnych leżaków. Dzisiaj było wyjątkowo gorąco, jak na Anglię i miałem zamiar z tego skorzystać, starając się na razie nie myślę o Parkerze.





Leżałem na kanapie w salonie, przełączając kanały na telewizorze. Co za idioci pracują w tej telewizji, aby nie puścić żadnego normalnego filmu w niedzielny wieczór? Odrzuciłem pilot na inną kanapę, po czym wyjąłem z kieszeni telefon, aby zrobić to samo co właśnie robił Alex - napisać do swojej dziewczyny. Chloe kręciła się po kuchni razem z Deanem, próbując przyrządzić coś jadalnego na kolację. W momencie, gdy odblokowałem swój telefon, usłyszeliśmy dźwięk otwieranych drzwi. Zmarszczyłem brwi zdziwiony, że Lottie jest już w domu. Razem z Alexem przenieśliśmy swój wzrok na korytarz, z którego tak jak przypuszczałem wyłoniła się moja siostra.
- Coś się stało? - zapytałem, podnosząc się z mojego miejsca - Pokłóciłaś się z Lilah? - poszedłem za blond dziewczyną, która kierowała się do kuchni. Wzięła z blatu sok i odwróciła się przodem do mnie, zaczynając go pić.
- Nie, nie. - pokręciła od razu głową, podjadając sałatkę, którą właśnie robiła Chloe. Stwierdzając, że wygląda ona apetycznie, wziąłem przykład z młodszej siostry i zacząłem robić to samo. Po raz kolejny przeniosłem wzrok na Lottie, patrząc na nią podejrzliwie.
- Miałaś wrócić jutro. A jeśli już wracałaś, to mogłaś do mnie zadzwonić, to przyjechałbym po ciebie.
Nienawidziłem, gdy siostra wracała sama do domu wieczorami. Dobrze wiedziałem jaki jest Doncaster wieczorami. Nie pozostał mi z rodziny nikt poza nią i kochałem ją całym sercem, więc zawsze chciałem dla niej jak najlepiej. Nie łatwo jest zastępować komuś rodziców, więc nigdy tego nie robiłem. Chciałem być po prostu jak najlepszym bratem.
- Tata Lilah mnie podwiózł. Mówiłam, że nie jest to potrzebne i, że mogę po ciebie zadzwonić, ale on się uparł.
- Ale dlaczego wróciłaś dzisiaj? - ruszyłem z powrotem do salonu, a młoda za mną
- Nie chciałam przeszkadzać, bo Faith się źle czuła. - zatrzymałem się na słowa dziewczyny i odwróciłem do niej przodem. Po raz kolejny dzisiejszego dnia, poczułem ten strach na sercu, że coś się dzieje z moim osiołkiem.
- Jak to źle się czuje? - spytałem niemal od razu.
- Umm... Nie wiem dokładnie. - Lottie wyminęła mnie i usiadła na kanapie - Mówiła, że nic jej nie jest, ale nie wyglądała za dobrze.
Przygryzłem wargę, wyobrażając sobie mojego chorego osiołka. Ona była tak delikatna. Wiedząc, że muszę pojechać teraz do Faith, od razu ruszyłem w kierunku korytarza, gdzie wsunąłem na swoje stopy pierwsze, lepsze vansy.
-  Wychodzę. Do jutra. - kiwnąłem do nich głową, po czym szybko ruszyłem do garażu.
Wsiadłem do auta i zaraz po zapięciu pasów wyjechałem z posesji, kierując się w stronę domu Collinsów. Miałem ochotę zadzwonić do Faith i upewnić się, że nie dzieje się jej nic poważnego. Nie miałem pojęcia o co chodziło, ponieważ przez cały dzień nie rozmawialiśmy, a wczoraj czuła się dobrze. Martwiłem się o nią, a całą drogę byłem niespokojny. Gdy tylko wysiadłem z samochodu, ruszyłem w stronę drzwi, patrząc w okno dziewczyny. Światło było już zgaszone, co dało mi do zrozumienia, że mimo wczesnej godziny - 20:30 - blondynka już śpi. Stanąłem przed drzwiami i zadzwoniłem raz dzwonkiem do drzwi, aby jej nie obudzić. Po chwili drzwi otwarły się na oścież, a ja ujrzałem kobietę, która była najwyraźniej zaskoczona moim wieczornym najściem. Pani Collins miała na sobie szlafrok, a to oznaczało, że również szykowała się do snu.
- Louis? - odsunęła się, wpuszczając mnie przy tym do środka.
- Dzień dobry. - uśmiechnąłem się do niej niepewnie, drapiąc się po karku. - Przepraszam, że przyszedłem tak późno, ale Lottie mi powiedziała, że Faith nie czuje się najlepiej. Chciałem zobaczyć, czy wszystko z nią w porządku. - popatrzyłem w ścianę lekko zażenowany, że muszę się tłumaczyć przed kobietą.
- To miłe. - kątem oka zobaczyłem jak usta mamy Faith rozciągają się w uśmiechu. - Faith jest na górze, ale już śpi. Jeśli chcesz możesz zostać na noc, a jeślibyś wychodził, to poproś Lilah, żeby zamknęła za tobą drzwi.
Pokiwałem jedynie, głową i rzucając ciche "dobranoc" ruszyłem do pokoju mojej dziewczyny. Mojej dziewczyny. Jak to kurwa dziwnie brzmi, to nie pasuje ani trochę do mnie.
Gdy wszedłem na górę, podszedłem do drzwi i powoli otworzyłem je, starając się robić to jak najciszej. Gdy przekroczyłem próg, zobaczyłem, że na półce obok łóżka świeci się mała lampka, lekko rozświetlając pomieszczenie. Od razu spojrzałem na dziewczynę, a ona na mnie. Wystraszony szybko podszedłem do niej zauważając, że jej policzki są mokre, a oczy wiąż zaszklone.
muzyka
- Louis? - zapytała cichym głosem, niemal szeptem.
- Kochanie, co się dzieje? - przysiadłem na łóżku, po stronie, na której leżała, patrząc na nią z troską. Byłem przerażony, nie wiedząc co się dzieje z Faith i dlaczego płacze. Ściągnąłem buty, po czym przyłożyłem dłoń do jej policzka i otarłem go z łez, czując przy tym, jak bardzo ciepła jest jej skóra.
- Wszystko w porządku. - uśmiechnęła się delikatnie, na co tylko westchnąłem.
- Kiedy zaczniesz mówić mi prawdę? - przyłożyłem dłoń do jej czoła. Było ono zdecydowanie bardziej gorące niż powinno być, przez co stałem się jeszcze bardziej niespokojny - Kurwa, Faith. Nie jest w porządku. Masz wysoką gorączkę. - Przygryzłem wargę, z minuty na minutę martwiąc się coraz bardziej o dziewczynę. - Brałaś jakieś lekarstwa?
Jedyną odpowiedź z jaką się spotkałem, było przeczące pokręcenie głową. Patrząc w świecące od łez oczy dziewczyny, wstałem i szybko wyszedłem z pokoju. Skierowałem się w stronę innych drzwi i nie pukając, otworzyłem je na oścież. Czternastolatka wzdrygnęła się i odsunęła od siebie swojego laptopa, spoglądając na mnie, wyraźnie zaskoczona.
- Przynieś z dołu jakieś lekarstwa przeciwgorączkowe i wodę. - powiedziałem pośpiesznie i nie czekając na odpowiedź Lilah poszedłem do łazienki. Rozglądnąłem się po pomieszczeniu, po czym wziąłem z półki malutki ręcznik. Odkręciłem zimną wodę i przeniosłem ręcznik pod strumień wody, mącząc go przy tym. Wycisnąłem materiał, a następnie wróciłem do pokoju Faith. Leżała na łóżku, trzęsąc się lekko z zimna. Kiedy ona zdążyła się tak kurwa rozchorować? Zajebie tych pożal się Boże Luke'a i Dereka jeśli dowiem się, że to przez ich wspólne wczorajsze wyjście jest teraz chora. Podszedłem do dziewczyny i po raz kolejny usiadłem na skraju łóżka. Odgarnąłem jej włosy z twarzy i położyłem zimy ręcznik na jej rozgrzanym czole, mając nadzieję, że przez to spadnie jej gorączka.
- Dziękuję. - usłyszałem jej cichy głos, podczas gdy brałem z fotela koc. Okryłem nią nim w momencie, gdy drzwi do pokoju zostały otworzone. Szybkim krokiem podszedłem do stojącej Lilah ze szklanką wody i talerzykiem, na którym znajdowały się dwie niewielkie tabletki.
- Dzięki. - mruknąłem niewyraźnie, biorąc od niej to, co trzymała w rękach. W odpowiedzi dziewczynka uśmiechnęła się delikatnie i spojrzała zmartwiona na swoją siostrę.
- Pójdę do siebie. Jakbyś potrzebował jakiejś pomocy, to przyjdź. - zaraz po tym wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Odwróciłem się do blondynki, która patrzyła na mnie. Skrzywiłem się, widząc to, jak wygląda i męczy się z tą gorączką. W tym momencie wolałbym, abym to ja był chory, a nie ona. Ona była zbyt krucha na chorowanie. Podszedłem do niej i podałem wodę i lekarstwa.
- To na gorączkę. - wyjaśniłem, widząc jej pytające spojrzenie. Pokiwała głową, zażywając lekarstwa. Ja w tym czasie rozebrałem się do samych bokserek. Nie miałem zamiaru zostawiać ją na noc, gdy jest w takim stanie. Dziwiło mnie to, że mama Faith nie sprawdziła, jak się czuje jej córka przed pójściem spać. Wydawała się kobietą bardzo opiekuńczą. Położyłem się obok Osiołka, po czym zdjąłem okład z jej czoła. Odłożyłem ręcznik na podłogę.
- Louis... - zaczęła słabym głosem, unosząc głowę, aby móc na mnie spojrzeć - Nie chcę cię zarazić.
- Nie martw się o to. - uśmiechnąłem się delikatnie, obejmując ją ramieniem i przyciągając do siebie. Blondynka położyła głowę na mojej piersi, a ręką oplotła mnie w pasie, mocno przytulając. Była naprawdę rozgrzana i wiedziałem, ze ugotuję się tutaj w nocy. Mieliśmy lato, okna były zamknięte, a my byliśmy przykryci kołdrą i kocem.
- Kochanie, spróbuj się przespać. - zacząłem, jeżdżąc dłonią po jej plecach - Jakbyś w nocy poczuła się gorzej, to od razu masz mnie obudzić, dobrze? - spytałem łagodnym głosem, nadal martwiąc się o dziewczynę. Nie wiedziałem co jej jest, ale nie chciałem jej jeszcze bardziej męczyć pytaniami. Widziałem jak bardzo jest zmęczona i wszystko czego chciałem, to to, aby poczuła się lepiej.
- Dobrze. - przytaknęła, wtulając się we mnie jeszcze bardziej niż dotychczas.
Nachyliłem się do półki, po czym zgasiłem lampkę. Przez dłuższą chwilę leżeliśmy w całkowitej ciszy. Nie byłem ani trochę śpiący i wiedziałem, że szybko nie usnę, ale mimo to chciałem być przy Faith. Kurwa, chyba za bardzo zaangażowałem się w to "dopilnowywanie aby nie wygadała nic glinom". Zdecydowanie o wiele bardziej, niż miałem w planach przy poznaniu jej.
Z początku wkurwiała mnie i to bardzo. Mimo to, coś mnie do niej przyciągało i chyba z wzajemnością. Teraz doprowadziło nas to do tego, że jesteśmy w związku. To brzmi jak jakaś denna historyjka z filmu, który wszyscy obrażaliby mówiąc, że nic takiego nie mogłoby wydarzyć się w realnym życiu. Sam bym pewnie stwierdził to samo. Grzeczna dziewczynka spotyka pojebanego chłopaka bez uczuć, którego wszyscy się boją i nagle zamienia go w chłopaka, który jedzie do swojej dziewczyny, aby zaopiekować się nią gdy jest chora. To brzmi mało realistycznie.
- Nie mogę usnąć. - głos Faith wyrwał mnie z zamyśleń.
Jeżdżąc ręką po jej plecach, zastanawiałem się co mogę zrobić, aby jej w tym pomóc. Ostatecznie zdecydowałem się na coś, czego nigdy nie robię przy kimś. Oby była na tyle śpiąca, aby tego nie pamiętała.
- Settle down with me*
cover me up
Cuddle me in
Lie down with me
And hold me in your arms - śpiewałem cicho, nie przestając gładzić dłonią jej pleców. Dziewczyna za to splotła palce mojej drugiej dłoni z jej.
- And your heart's against my chest, your lips 
Pressed to my neck
I'm falling for your eyes, but they don't know me yet
And with a feeling I'll forget, I'm in love now - przymknąłem powieki myśląc o słowach, które śpiewam.
- Kiss me like you wanna be loved
You wanna be loved
You wanna be loved
This feels like falling in love
Falling in love
We're falling in love
Kontynuowałem śpiewanie, słysząc jak oddech Faith spowalnia, co oznaczało, że zapadała w sen. Nachyliłem głowę, po czym pocałowałem ją w rozgrzane czoło, uświadamiając sobie jedno.
Wszystko co zaśpiewałem było prawdą i to mnie przerażało.





*-Ustatkuj się ze mną
Okryj mnie
Przytul mnie
Połóż się ze mną
I trzymaj mnie w swoich ramionach

Twoje serce na przeciwko mojej piersi, Twoje usta Przyciśnięte do mojej szyi
Zakochuję się w twoich oczach, które jeszcze mnie nawet nie poznały
I z uczuciem zapomnę, jestem teraz zakochany

Pocałuj mnie tak, jakbyś chciała być kochana
Chciała być kochana
Chciała być kochana
To uczucie sprawia, że się zakochujemy
Zakochujemy się
Zakochujemy się w sobie

Mamy do Was prośbę. Czy mógłby KAŻDY z Was zostawić jakiś komentarz pod rozdziałem? Choćby zwykłe "przeczytałam". Czasami pod rozdziałami jest bardzo dużo komentarzy, a czasami znacznie mniej. Chciałybyśmy się tak mniej więcej zorientować ile osób czyta Furious. To dla nas ważne, więc mamy nadzieję, że każdy skomentuje post.

Kochamy Was!