Rozdział 15

Po przebudzeniu się, dostrzegłam, że miejsce obok mnie było puste, a jedynym dowodem na to, że ktoś spał tam tej nocy, była pognieciona poduszka. Ja natomiast, byłam szczelnie opatulona kołdrą, którą jeszcze niedawno dzieliłam z chłopakiem. Dłońmi przetarłam zaspane oczy, po czym rozejrzałam się po całym, ciemnym pomieszczeniu, mając nadzieje, że gdzieś ujrzę Louisa. Ku mojemu niezadowoleniu - nigdzie go nie było. Głośno westchnęłam podnosząc się niezdarnie z łóżka, gdzie zostawiłam zwiniętą w kłębek kołdrę. Podeszłam do okna i marszcząc brwi, przyglądałam się przyciskom znajdującym się obok niego. Po chwili niepewnie uniosłam palec i nacisnęłam jeden z nich. Biała roleta, która zasłaniała okno powoli zaczęła się podnosić. Przez ostre słońce - które rzadko widuje się, mieszkając w Anglii - musiałam na chwilę zamknąć oczy. Z grymasem na twarzy zaczęłam machać powiekami, do momentu, w którym przyzwyczaiłam się do światła. Patrząc w okno, ujrzałam biegnącą osobę, z butelką trzymaną w ręku. Louis miał na sobie zwykły biały t-shirt, a także szare dresowe spodnie. Jego grzywka była luźno opuszczona na czoło. Skrzywiłam się, zauważając, że chłopak pobiegł w stronę parku, co oznacza, że szybko nie wróci. Postanowiłam wykorzystać to, by wykonać poranną toaletę.
Gdy po długim prysznicu opuściłam łazienkę, Tommo nadal nie było. Nie powiem, żebym była szczęśliwa z tego faktu, iż zostawił mnie samą, nie informując, że gdziekolwiek wychodzi. Chciałam się z nim zobaczyć, tylko po to aby usłyszeć "przepraszam" za to, że nie zadzwonił, a także "dziękuję" za to, że przyjechałam do niego w środku nocy. Gdyby nie to, już dawno siedziałabym w moim samochodzie, kierując się do swojego domu. Usiadłam na fotelu i wyjęłam telefon, aby po chwili grać na nim w jakieś idiotyczne gry.
Po około dwudziestu minutach drzwi od pokoju zostały gwałtownie otworzone, na czego wskutek się wzdrygnęłam. Spojrzałam w stronę drzwi, przez które przeszedł szatyn. Pił wodę, podczas, gdy pojedyncze krople potu spływały po jego twarzy. Jego włosy mokre od ilości potu, ale dzięki temu wyglądał jeszcze bardziej seksownie.
- Cześć - przywitał się obojętnym tonem głosu, nawet na mnie nie patrząc.
- Hej - odpowiedziałam cicho, obserwując jak chłopak rzuca się na łóżko.
Tomlinson nie zamierzał nic więcej powiedzieć, co już mnie zirytowało.
- Mogłeś mi oświadczyć, że wychodzisz, a nie zostawiać mnie samej.
- Trzeba było nie spać. - Mimo iż leżał na brzuchu i nie widziałam jego twarzy, wiedziałam że w tym momencie przewrócił oczami.
- No tak. Zapomniałam, że cokolwiek się stanie, zawsze jest moja wina. - Założyłam rękę na rękę.
- Nie o to mi chodzi. - Odwrócił się na plecy, patrząc na mnie.
Jego wyraz twarzy był pozbawiony jakichkolwiek emocji.
- A o co? Cokolwiek zrobię - jest źle. Nawet mnie nie przeprosiłeś za to, że nie zadzwoniłeś, mimo że obiecałeś. - Postanowiłam poruszyć ten temat. - Nawet nie wiesz, jak bardzo się denerwowałam. Ale oczywiście ty miałeś to gdzieś. - Wyrzuciłam ręce w powietrze.
- Nie przesadzaj. Jak widzisz - żyję. Nie powinnaś się o mnie tak martwić. Jestem doświadczony w tym, co robię.
- Widziałam wczoraj - prychnęłam pod nosem.
- O co ci kurwa chodzi?! O wszystko się czepiasz.
- O co mi chodzi? - Wstałam i zaczęłam chodzić po pokoju. - Przyjechałam do ciebie w środku nocy, ale ty nie potrafisz nawet podziękować.
- Nikt ci nie kazał tu przyjeżdżać, a tym bardziej teraz tutaj siedzieć - zacisnął dłonie w pięści. - Więc jeśli dalej masz zamiar pierdolić jakieś głupoty, to wyjdź.
- Świetnie! - Krzyknęłam zła, kierując się do drzwi.
Tym razem Tomlinson się mylił. Gdyby Chloe do mnie nie zadzwoniła, mówiąc, że muszę jak najszybciej przyjechać - nie zrobiłabym tego.
Ostatni raz popatrzyłam na chłopaka i wyszłam z pokoju, trzaskając drzwiami, jak najmocniej umiałam. Szybkim krokiem przeszłam przez dwa korytarze, po czym wsunęłam białe trampki na moje stopy i wyszłam z domu. Już po chwili jechałam samochodem w kierunku mojego domu. Byłam zła na Louisa. Bardzo zła. Nie sądziłam, że zachowa się, jak skończony dupek. Zupełnie inaczej wyobrażałam sobie naszą rozmowę. Miałam nadzieję, że powie "Dziękuję, że przyjechałaś. Nie musiałaś tego robić.", a ja na to odpowiem, że to nie był to żaden problem i cieszę się, że wszystko z nim w porządku. Ale nie. Zamiast tego musiałam usłyszeć coś całkiem innego i nie do końca miłego.
Wchodząc do domu, na mojej twarzy pojawił się sztuczny uśmiech, który miał pokazać moim rodzicom, że świetnie bawiłam się u Trish.
- Jestem! - Mój głos rozniósł się po całym domu.
Po chwili zza kuchennych drzwi wyłoniła się moja mama w kolorowym fartuszku. Jej wiśniowe włosy były związane w kucyka tak, aby nie przeszkadzały jej w gotowaniu. Uśmiechnęłam się ciepło podchodząc do niej.
- Cześć kochanie. - Rodzicielka uścisnęła mnie lekko, wchodząc razem ze mną do kuchni. - Jak było u Trish?
- W porządku. - Wzięłam z blatu wodę, po czym nalałam ją do jednej ze szklanek. - Co robisz?
- Już kończę robić ciasto.
Pokiwałam głową, a zaraz potem zaczęłam iść w kierunku drzwi. Nie było mi to jednak pisane, gdyż już po chwili moja mama chwyciła mnie za ramię, odwracając do siebie. Przyglądała mi się uważnie, z szerokim uśmiechem na twarzy. Uniosłam brwi, czekając na jakiś odezw z jej strony.
- Co słychać u tego miłego chłopaka... - zamyśliła się przez chwilę. - Louis, tak?
Od razu się zmieszałam, nie wiedząc co odpowiedzieć kobiecie. Dlaczego musiała o niego pytać? Nigdy zbytnio nie przepadała za moimi znajomymi płci męskiej, których przeprowadzałam do domu. Teraz nagle dobrowolnie interesuje się Tomlinsonem?
- Tak, Louis. Ehm, wszystko w porządku, a dlaczego pytasz? - Z grzeczności uniosłam kąciki ust do góry, mimo iż wcale nie miałam na to ochoty i marzyłam, aby jak najszybciej skończyć tę rozmowę.
- Tak po prostu - wzruszyła ramionami. - Jest bardzo miłym i przystojnym chłopcem - puściła mi oczko.
- Mamooo, przestań - zażenowany chichot wydobył się z moich ust.
- Nie przesadzaj kochanie. Pamiętaj, że Louis jest u nas zawsze mile widziany.
- Jasne - bąknęłam pod nosem, wycofując się z kuchni.
Dochodziłam już do schodów, gdy usłyszałam radosny głos matki.
- Kibicuję wam!
Rozbawiona pokręciłam głową, po czym zaczęłam wchodzić na górę. Jestem pewna, że gdyby moja mama wiedziała jaki Louis jest naprawdę, a także w jakich okolicznościach się poznaliśmy, to wcale by nam nie kibicowała.
Moja mama aka Laith Shipper



Przewróciłam się na brzuch, nie mając pomysłu co mogę robić. Rodzice pojechali na grilla do znajomych taty z pracy, a Lilah postanowiła odwiedzić Lottie. Oczywiście to ja jestem tą osobą, która będzie musiała ją z stamtąd odebrać. Normalni ludzie w jej wieku wracają autobusami do domu, ale nie Lilah Collins. Jak to nasza rodzicielka stwierdziła, "wieczorami na ulicach czeka masa napalonych mężczyzn, którzy myślą jedynie o wykorzystaniu niewinnych dziewczyn". Na tym właśnie skończyły się moje negocjacje.
Momentalnie podskoczyłam obracając się na plecy, gdy usłyszałam, że drzwi do pokoju się uchylają. Moje serce biło tak mocno, jakby miało zaraz wyskoczyć. Odetchnęłam z ulgą, gdy zobaczyłam, że nie jest to żaden zabójca, gwałcicie czy złodziej, a Louis. Gdy ochłonęłam, zabrałam głos.
- Co ty tu robisz? - Spytałam niemiłym tonem głosu, krzyżując ramiona pod biustem.
Chłopak podrapał się po głowie, po czym podszedł bliżej i usiadł na skraju łóżka.
- Przywiozłem Lilah. Miała do ciebie dzwonić, ale stwierdziłem, że ją odwiozę, bo i tak chcę z tobą porozmawiać. - Wytłumaczył, spoglądając na mnie.
- Yhy, dzięki.
- Faith? - zaczął niepewnie. - Dziękuję, że wczoraj przyjechałaś. Przepraszam, za to, że wczoraj nie zadzwoniłem i za to, że byłem dzisiaj rano niemiły. - Mówiąc to, uważnie przyglądał się mojej reakcji.
- Jest w porządku - uśmiechnęłam się delikatnie, kiwając głową.
Chłopak odetchnął, rzucając się na łóżko, co mnie rozbawiło. Cieszyłam się, że już się 'pogodziliśmy', gdyż naprawdę nie czułam się dobrze z tym, że jesteśmy pokłóceni.
- To co dzisiaj robiłaś osiołku? - Zapytał, a jego usta wykrzywione były, w jednym z najpiękniejszych uśmiechów.
- Osiołku? - Zaczęłam się śmiać niekontrolowanie, gdy chłopak pokiwał głową.
- Jesteś moim osiołkiem. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej, ukazując zęby, na co pokręciłam głową z niedowierzaniem.
- Nic nie robiłam. - Wzruszyłam ramionami, nie mogąc powstrzymać chichotu.
Chłopak przewrócił się na brzuch, i widząc jego minę, momentalnie się uspokoiłam. Skrzywił się, łapiąc ręką za plecy. Nie obyło się oczywiście bez cichego "kurwa".
- Co się stało? - Spojrzałam na niego zmartwiona.
- Na wyścigu coś mi się stało w plecy, gdy ten skurwiel uderzył w mój samochód. - Wysyczał zaciskając szczękę, ale po chwili zaczął kręcić głową, jakby nie chciał o tym myśleć. - Ale możesz mi zrobić masaż. - Momentalnie pokręciłam głową. - Dlaczego?
- Nie umiem - odpowiedziałam momentalnie. - Ostatni raz robiłam masaż jakieś dziesięć lat temu.
- Faith, no weź, na pewno umiesz. - Dalej spoglądał na mnie tymi swoimi pięknymi niebieskimi oczami, którym niestety, nie umiałam odmówić.
- No dobra. - Przygryzłam wargę, klękając obok niego.
Gdy już podnosiłam ręce, aby zacząć masaż, on poklepał swój tyłek.
- Usiądź tu, będzie ci wygodniej. - Zasugerował, na co się zgodziłam.
Niepewnie usiadłam na nim okrakiem. Kręciłam się przez chwilę, do momentu aż udało mi się znaleźć wygodną pozycję.
- Nie wierć się tak. - Wycharczał spinając się cały.
Przestałam się poruszać, bąkając pod nosem ciche "przepraszam". Przyłożyłam ręce do jego pleców.
- Czekaj, koszulka - uniósł się na przedramionach. - Zdejmiesz?
Nie chcąc się już z nim kłócić, szybko zdjęłam z niego koszulkę. Po chwili delikatnie masowałam jego umięśnione plecy. Kręciłam po nich kółka, gdy z jego ust wydobył się cichy jęk.
- Tak dobrze. - Powiedział w poduszkę, na co zaśmiałam się cicho.
- Gdzie cię boli? - Przechyliłam się lekko w bok, aby ujrzeć jego twarz.
- Tu - wskazał na lędźwie, na których już po chwili znajdowały się moje dłonie.
Przesunęłam się niżej, aby dokładnie wymasować obolałe miejsce.
- Nie wierć się. - Powtórzył głębokim głosem, na co tylko się zaśmiałam, i specjalnie zaczęłam zmieniać pozycje.
Usłyszałam jak szatyn bierze głębokie wdechy i wydechy. Po chwili nie siedziałam już na nim, a leżałam przyciśnięta do materaca. Jego usta zaczęły zachłannie całować moje, co niekontrolowanie zaczęłam odwzajemniać. Gdy tylko zorientowałam się, co robimy, odepchnęłam od siebie napalonego chłopaka. Wszystko co wyczytałam z jego oczu, to pożądanie i złość.
- Kurwa... - wysyczał, zabijając mnie wzrokiem. - Mówiłem, żebyś siedziała spokojnie. - Opadł obok mnie na materac.
- Prz - przepraszam. - Spuściłam wzrok zawstydzona.
- I co ja mam teraz, kurwa z tym zrobić? - Wściekły wskazał na swoje krocze.
W jego spodniach było widoczne nie małe wybrzuszenie. Otworzyłam szeroko oczy, przenosząc wzrok na twarz Louisa.
- Ja to zrobiłam? - Zapytałam nadal zszokowana.
- Nie kurwa, krasnoludki. - Wyrzucił ręce w powietrze. - Zgaduję, że nie pomożesz mi z tym?
Od razu pokręciłam przecząco głowa, a moją twarz zalała fala czerwieni. Chłopak wstał nic nie mówiąc, i szybkim krokiem zaczął iść w kierunku drzwi. Gdy tylko wyszedł z pokoju, usłyszałam jego zdenerwowany głos.
- Co kurwa?!
Momentalnie poderwałam się na nogi i wybiegłam z pokoju. Ujrzałam moją siostrę, która była ewidentnie przerażona, gdyż Tomlinson zabijał ją wzrokiem. Zauważyłam jak Lilah spogląda na nagą klatę chłopaka, a następnie na jego przyjaciela. Jej oczy powiększyły się kilkakrotnie, na co szatyn prychnął pod nosem.
- Idź spać, dziecko. - Nie czekając na jej odpowiedź, wszedł do łazienki.
Spojrzałam na blondynkę, która teraz była tym wszystkim rozbawiona. Widziałam jak bardzo starała się zachować powagę, ale mimo to, cichy chichot wydobył się z jej ust. Wywróciłam oczami i zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, weszłam do swojego pokoju.

Leżałam na łóżku, wyobrażając sobie, jak niezręcznie będzie, gdy chłopak wróci z łazienki. Gdybym mogła - cofnęłabym czas i nie wierciła się tak, jak prosił. Nerwowo przygryzłam wargę, słysząc jak ktoś wchodzi do pokoju. Spojrzałam w tamtym kierunku, gdzie stał uśmiechający się - o dziwo - Louis.
- Faaaaaith - przeciągnął moje imię.
Zaczął wolno biec w moim kierunku, a zaraz potem skoczył na moje biedne ciało.
- Louuuu jesteś ciężki - zaśmiałam się, próbując go podnieść.
Starałam się go zepchnął z siebie, ale to, że jest cięższy i bardziej napakowany ode mnie, wcale mi nie pomagało. Patrzył na mnie uśmiechając się szeroko.
- Nie chcesz abym na tobie leżał? - Zapytał z błyskiem w oczach, jakby wymyślił coś genialnego.
Niepewnie pokiwałam głową obawiając się, co knuje. Szatyn szybko włożył ręce pomiędzy materac, a moje plecy i ścisnął mnie mocno. Następnie przewrócił się na plecy, tak że to ja teraz znajdowałam się na nim. Automatycznie zaczęłam się wyrywać, jednak uścisk chłopaka był zbyt mocny.
- Puść mnie. Jestem za ciężka. - skrzywiłam się.
- Mi jest lekko i nie zamierzam cię puszczać. - Wzruszył ramionami, a ja wiedziałam, że i tak nie wygram kłótni.
Podparłam brodę na jego nagiej klacie, tak aby móc patrzeć w jego oczy. Nie wiem, czym jego oczy różniły się od oczu innych ludzi. Zwykłe niebieskie tęczówki, ale mimo to, było w nich coś magicznego.
- Dobrze całujesz. - Powiedział po chwili ciszy, przez co poczułam ciepło na moich policzkach. - Krótko, ale dobrze - dodał kiwając głową.
Nie chcąc aby zauważył moje rumieńce, położyłam się policzkiem na jego piersi.
- Nie wstydź się. Przecież to nic nie znaczyło. - Powiedział jeżdżąc swoimi dużymi dłońmi po moich plecach.

Tak. To nic nie znaczyło.

Przepraszam, że nie było tak długo rozdziału, ale byłam na wakacjach. Zrozumcie, że czasami po prostu nie mamy czasu :)

Następny rozdział pojawi się na pewno szybciej niż ten.

Jeśli ktoś z was chce założyć twittera któregoś z bohaterów - piszcie do Furious'a lub Faith

Furious - https://twitter.com/Furious_Louis

Faith - https://twitter.com/Faith_Furious

Cassie - https://twitter.com/Cassie_Furious

Alex - https://twitter.com/Furious_Alex

Dean - https://twitter.com/Dean_Furious

Lottie - https://twitter.com/lottie_furious

Chloe - https://twitter.com/Furious_Chloe

Oprócz tego zapraszamy Was na opowiadanie pisane przez jedną Speeder: http://my-happiness-is-very-sad.blogspot.com/