Rozdział 16

Do wakacji zostały jeszcze tylko dwa tygodnie, co oznaczało, że już na zawsze pożegnam się z tą szkołą. Ciężko określić czy cieszę się z tego powodu. Możliwe, że wielu dobrych znajomych nie zobaczę już do końca życia, co wcale nie sprawia, że czuję się lepiej. Moi najbliżsi przyjaciele wybierają się na studia do różnych miast, ale mam nadzieję, że będziemy utrzymywać kontakt. Oczywiście ja, z moją naturą roztrzepania, nie podjęłam jeszcze decyzji w sprawie uczelni ani tego, co chcę studiować. Myślałam nad dziennikarstwem, ale nie jestem pewna czy nadaję się do tego fachu.
Opierając głowę o boczną szybę, rozglądałam się po okolicy, a wspomnienia beztroskich czasów dzieciństwa napływały z radosnymi obrazami. Uśmiech sam zagościł na mej twarzy, gdy mijaliśmy wypożyczalnię ubrań. Pamiętam, jak wraz z Lukiem i Derekiem rozwaliliśmy stoisko z maskami, a zaraz potem uciekaliśmy przed sprzedawcą. Zostaliśmy złapani i dostaliśmy niezły ochrzan od rodziców. Zabronili mi wtedy spotykać się z kolegami, ale potajemnie wymykałam się z domu, aby spędzić z nimi czas. Później, w szkole średniej dołączyły do nas Cassie i Trish. Naśmiewały się z grupy czirliderek, przez co od razu je polubiłam.
- O czym tak myślisz? - Do mych uszu doszedł najpiękniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałam.
Odwróciłam głowę w jego stronę, a uśmiech nie schodził mi z twarzy.
- O przeszłości, przyszłości - odrzekłam rozmarzonym głosem.
- I do jakich wniosków doszłaś? - Zerknął na mnie oblizując powoli usta.
Mam wrażenie, że zrobił to specjalnie, gdyż mój wzrok, automatycznie powędrował w ich kierunku. Przełknęłam ślinę, próbując wymazać z pamięci ich nieziemski smak, gdy ostatnim razem pobudziłam tego przystojniaka. Przygryzając dolną wargę obserwowałam, jak układają się w pewnym siebie uśmieszku. Ten podstępny nicpoń dobrze wiedział o czym myślę, a moja reakcja jeszcze bardziej mnie zdradziła. Muszę się odzwyczaić od tego nawyku przygryzania wargi. To jest tak, jakbym miała jakiś niekontrolowany tik.
- Chcesz zdjęcie? Autograf? Wystarczy poprosić - wzrok miał skupiony na drodze, ale wiedziałam, że duma go rozpiera za ten tekst.
Prychnęłam na jego słowa.
- Gdybym chciała, to bym poprosiła za pierwszym razem, nie pamiętasz? A co do rozmyśleń, to dzięki tobie, do niczego nie doszłam.
- Taaa.
Nie musiałam widzieć jego twarzy, by wiedzieć, że wywrócił oczami. To niesamowite, jak oboje działamy sobie na nerwy, a mimo to, nie potrafimy przestać się spotykać. Jakaś nadnaturalna siła sprawia, że nie mogę się od niego odciąć. Jakbyśmy byli dwoma przeciwnymi magnesami, które przyciągają się z olbrzymią siłą. Jedyne, co nas łączy, to ciężkie charaktery i wrodzona upartość. Czyli to, co sprawia, że nigdy nie będziemy się potrafić dogadać, bo zawsze o coś się posprzeczamy. Tak, jak było to w zeszłym tygodniu.

====

- Chyba przesadziłam z ilością ubrań. - Skrzywiłam się, opuszczając wzrok na trzymaną w rękach, stertę ciuchów. - Powinnam zacząć chodzić do pracy, żeby móc sobie pozwolić na takie zachcianki.
- Nie wierzę, że wziąłem akurat ciebie na zakupy. - Marudząc pod nosem, stanął w kolejce do kasy.
No oczywiście, wszystko co złe, to na mnie. Sam zaproponował, żebym pojechała z nim na zakupy, bo potrzebował kupić spodenki i kilka koszulek. Powinien wiedzieć, z czym wiąże się wyjście do sklepu z dziewczyną. Nie moja wina, że są wyprzedaże i tyle ładnych rzeczy wisi na wieszakach.
Wyjęłam z małej torebki brązowy portfel w kwiatki i przeliczyłam, ile jest w nim pieniędzy. Bogactwa tam nie było, ale miałam nadzieję, że wystarczy.
- Ja to bym wypieprzył takich pracowników. - Usłyszałam poirytowany głos szatyna. - No ile można jedną osobę obsługiwać? Co one myślą, że ludzie nie mają co robić, tylko cały dzień stać w tych jebanych kolejkach?!
Uniósł się, na co młode kasjerki wymieniły ze sobą przestraszone spojrzenia. Zapewne rozpoznały Louisa, gdyż od razu zwiększyły tępo. Gdy jedna zerknęła w naszą stronę, posłałam jej przepraszające spojrzenie.
- Mógłbyś być milszy - szepnęłam, aby tylko on mnie usłyszał. - I nie taki głośny.
- No co ja poradzę, że się tak opierdalają? Mam ciekawsze zajęcia do roboty.
Przesunęłam się w kolejce, ignorując jego komentarze. Nie będę kłamać, szczerość Tomlinsona czasami się opłaca, ale mimo wszystko, mógł to grzeczniej rozegrać. Nie odzywając się już więcej, wreszcie dotarliśmy do kasy. Louis był pierwszy, więc wyłożył swoje zakupy na blat i wyciągnął rękę w moją stronę. Marszcząc czoło skinęłam na chłopaka.
- Co jest?
- Daj te ubrania - ponaglił mnie ruchem ręki.
- Umm no chyba nie?
Patrzyłam na niego, jak na wariata, który dopiero co uciekł z psychiatryka. Jego oczy ściemniały lekko, co oznaczało, że już traci cierpliwość. Zignorowałam to jednak, podchodząc do drugiego stanowiska.
- Faith, nie wygłupiaj się - złapał mnie za ramię. - Wziąłem cię na zakupy, to za nie zapłacę.
- Dzięki, ale nie potrzebuję twoich pieniędzy. - Przybrałam na twarzy sztuczny uśmiech i odwróciłam się do dziewczyny za ladą.
- Daj. Te. Cholerne. Ubrania. - Wysyczał wściekle, a oczy wszystkich stojących obok, zwrócone były na niego.
- Nie dam ci. I przestań się awanturować w miejscu publicznym. - Starałam się, aby mój głos brzmiał spokojnie. - Proszę skasować. - Zwróciłam się do rudowłosej kasjerki.
- Kurwa, Faith, nie będziesz płacić, gdy jesteś ze mną! - Uderzył pięścią w blat, na co lekko się wzdrygnęłam, ale nie chciałam okazywać strachu.
- Weź się tak nie denerwuj.
Podałam kasjerce banknoty mówiąc ciche "dziękuję" i zabrałam reklamówkę, udając się do wyjścia.
Głupi Tomlinson. Myśli, że jest lepszy, bo ma więcej pieniędzy niż rozumu?
Nie czekając na Louisa-Wielce-Upartego-Tomlinsona, podążałam dalej, wgłąb galerii handlowej.

====

Jednak mimo wszystko, potrafi być uroczy. Przez ostatnie dwa tygodnie spotykaliśmy się dzień w dzień i wcale mi to nie przeszkadzało. Chyba powoli zaczynam się uzależniać od tego przystojniaka, siedzącego obok mnie. Rano przyjechał z Lottie, pod pretekstem podwożenia siostry do szkoły, przy okazji zabierając Lilah i mnie. Mówiłam, że dam sobie radę sama, ale nie chciałam się kłócić z samego rana, więc zgodziłam się, aby mnie odwiózł. Wiedziałam, że będzie to jednoznaczne z tym, że przyjedzie po mnie, gdy skończę zajęcia, dlatego właśnie zbliżamy się do jego domu. Lubiłam odwiedzać jego przyjaciół, bo każde z nich było inne, i w całości tworzyli zgraną paczkę.
Louis był tym niekontrolującym emocje bad boy'em, Alex pogodnym leniuchem, Chloe natomiast pełniła rolę niedającej sobą pomiatać ślicznotki, a najstarszy z nich - Dean - sprawował się jako ich opiekun. Ale tak naprawdę, każde z nich było w środku dzieciakiem, które wychodziło z twardej skorupy, dopiero w ich własnym domu.
Louis zaparkował srebrne Infiniti i bez słowa opuścił auto. Wzdychając podążyłam za nim, myślami żałując, że nie poznałam chłopaka z manierami. Chociaż nie mogę narzekać na to, że idę zaraz za nim. Mogę przynajmniej zlustrować go wzrokiem od tyłu. Czarne jeansy idealnie opinały jego krągłe pośladki, a w mojej głowie pojawiła się tylko jedna myśl - Wystarczy wyciągnąć trochę rękę i będziesz mogła ich dotknąć. Chryste Panie, o czym ja myślę? Potrząsnęłam głową chcąc wymazać z niej wszystkie sprośne myśli. Przenosząc wzrok nieco wyżej, dostrzegłam nowy tatuaż na jego przedramieniu. Jego ręce były odsłonięte dzięki czarnej bluzce z krótkim rękawem. Oczywiście te straszne upały mu nie przeszkadzały. Ostatnio stałam się strasznie sarkastyczna... Musiałam zmrużyć oczy, żeby zobaczyć dokładniej, co miał wytatuowane, ale gdy upewniłam się, że był to ptak, myślałam, że przywalę sobie z otartej dłoni w czoło. Aż się boję spytać o znaczenie tego wzoru, bo był on dużych rozmiarów, a znając pewność siebie szatyna, wolałam chyba nie znać odpowiedzi. Dziwię się tylko sobie, że nie zauważyłam tego podczas jazdy samochodem. Może bym go dostrzegła, gdybym bardziej skupiła swoją uwagę na Louisie, zamiast myśleć o różnych nieistotnych sprawach.
Kiedy zrównałam się z nim, ten objął moje ramiona swoim. Dla obiektywnego obserwatora wyglądalibyśmy, jak każda normalna para, tylko, że nic z tego nie było prawdą. Ani nie byliśmy ze sobą w związku, ani tym bardziej żadne z nas do normalnych nie należało, szczególnie Louis. Nie żebym wyrażała swoją subiektywną opinię, po prostu nie jest pierwszym chłopakiem, z którym spędzam trochę więcej czasu i wiem, że jest cóż... oryginalny.
Zatrzymaliśmy się w holu, aby pozbyć się obuwia, a w moim przypadku dodatkowo sweterka. Zdziwiła mnie panująca cisza w całym domu. Zazwyczaj już w samym progu słychać dźwięk puszczonego na full telewizora lub przekrzykiwanie jednego z drugim. Swoją drogą zadziwia mnie to, że nie mają jeszcze problemu ze słuchem. Gdybym była laryngologiem, dostałabym zawału, widząc co tu się wyprawia. Czasami zastanawiam się, jak taka spokojna osoba, którą jest Lottie, wytrzymuje w tym wariatkowie. Niestety zawsze dochodzę do tych samych wniosków. A mianowicie, sama uwielbiam to, jaka panuje tu luźna atmosfera.
Louis splatając palce naszych dłoni zaciągnął mnie do salonu. Podziwiam na nowo wystrój pomieszczenia, które musiał zaprojektować jakiś specjalista. Powiedzieć, że ta część domu jest duża, byłoby niedopowiedzeniem. Największe wrażenie robi przeszklona ściana na samym końcu, która prowadzi na taras. W tym momencie wyjście było otworzone, dzięki czemu usłyszeliśmy niewyraźne głosy. Spojrzałam na chłopaka, który tylko wzruszył ramionami, nie puszczając mojej dłoni ani na sekundę.
Powróciłam do oględzin pokoju, gdzie na samym środku znajdują się trzy czteroosobowe sofy. Między nimi stał niewielki szklany stół, o który obawiam się za każdym razem, podczas wygłupów chłopców. Oczywiście pokaźny telewizor szerokości mojego pokoju nikogo nie dziwi. Po lewej stronie widać nowoczesny kominek, na przeciw którego ustawiona jest dwuosobowa kanapa. Cały wystrój skomponowany był w kolorach bieli i szarości.
Nie powiem, że nie zazdroszczę im tych bogactw, ale ja mam coś, czego oni nie mają. Wiem, że tysiąc razy bardziej woleliby to od tego wszystkiego. Rodzina jest najważniejszym elementem w życiu każdego dziecka, a im zostało to odebrane. Co prawda Dean miał oboje rodziców, ale wyprowadził się z domu, aby żyć na własną rękę. Jednak zawsze może ich odwiedzić czy chociażby zadzwonić. Pozostała czwórka dorastała w domu dziecka, czego nie potrafię sobie wyobrazić.
- Znowu to robisz - głos Louisa wybudził mnie z transu.
- Co takiego? - Spytałam starając się brzmieć na niepewną.
- Odpływasz.
- Co? - Udaję zszokowaną, chociaż aktorka ze mnie okropna.
- Nieważne - ciągnie mnie w stronę tarasu.
Odetchnęłam z ulgą, chociaż domyślałam się, że mi nie uwierzył. W końcu to perfekcyjny Tomlinson, który twierdzi, że nie umiem kłamać. Kiedy byliśmy już przy wyjściu na taras, usłyszeliśmy Chloe.
- Nie, Louis nie może o tym wiedzieć. Wiecie jaki on jest porywczy.
Zaniepokoiły mnie jej słowa, dlatego pierwsze co zrobiłam, to zerknęłam na chłopaka. Jego usta tworzyły prostą linię, a ściśnięta szczęka uwydatniła jego kości policzkowe. To nie wróżyło nic dobrego, więc ostrożnie potarłam wolną dłonią jego spięty biceps.
- Wiemy Chloe, ale nie możemy przed nim tego ukrywać - rozpoznałam zaniepokojony głos Alexa.
Tommo ruszył pewnym krokiem, puszczając moją dłoń. Nie lubiłam, gdy zachowywał się tak sceptycznie, irytowały mnie jego zmienne nastroje. Czasami naprawdę zachowywał się jak kobieta w ciąży. Leniwym krokiem podążyłam za nim. Chłopcy wraz z Chloe siedzieli na dwóch leżakach i wcale nie wyglądali na zrelaksowanych.
- Czego nie mogę wiedzieć?
Wrócił niewzruszony Louis. Jego twarz wyrażał obojętność, czym wcale mnie nie zszokował. Uśmiechnęłam się do jego przyjaciół, co odwzajemnili. Widocznie woleli udawać, że nic się nie stało.
- Hej Mała - Dean podszedł, zamykając mnie w niedźwiedzim uścisku.
Trochę przerażały mnie jego mięśnie, które były jeszcze większe od tych Furiousa.
- Czeeeść.
- Możecie skończyć tę cholerną szopkę i powiedzieć, co się stało?
W tym momencie wulkan Tomlinson wybuchnął. Śniadoskóry odsunął się ode mnie.
- Stary, wyluzuj - wywrócił oczami, widocznie nie przejmując się tonem, z jakim zwrócił się do nich szatyn.
- To mi kurwa powiedzcie o co chodzi.
- Uspokój się! - Blondynka podniosła głos, czym przywołała Louisa do porządku. - Jeśli chcesz, żebym ci powiedziała, to się nie drzyj na nas.
Zrolowałam usta powstrzymując śmiech, co nie było na miejscu, ale gdy przeniosłam wzrok na parskającego Alexa, nie mogłam się powstrzymać. Chłopak poklepał miejsce obok siebie, więc grzecznie wykonałam polecenie, przytulając się z nim na powitanie. Louis posłał nam srogie spojrzenie, przez co musiałam się bardzo wysilić, aby nie wywrócić oczami.
- To o co chodzi? - Skrzyżował ręce.
- Wydaje mi się, że ktoś mnie dziś śledził.
- Co masz na myśli? - Spytałam ostrożnie.
- Gdy wyjechałam rano na zakupy, dostrzegłam czarne Ferrari zaparkowane po przeciwnej stronie ulicy. Niby nic wielkiego, w końcu w tej części miasta co drugi garaż jest wyposażony w takie cacka. - Dodała gestykulując. - Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że ruszył zaraz za mną i jechał aż do galerii.
Zauważyłam, jak Louisowi napinają się mięśnie, a dłonie zaciska w pięści.
- Później, jak wracałam już do domu, znów jechał za mną, utrzymując dystans, dlatego nie mogłam rozpoznać, kto był kierowcą - wzdycha.
- Pamiętasz numer rejestracyjny? - Spytał głosem fachowca.
- Jasne, zapisałam w telefonie - wyciągnęła urządzenie z kieszeni.
- Dobrze. Chodź ze mną, zadzwonimy do Liama, żeby sprawdził do kogo należy - machnął na nią ręką. - A wy zajmijcie się Faith - zwrócił się do Deana i Alexa.
- Nie jestem dzieckiem - fuknęłam pod nosem.
- Po prostu nie chcę, żebyś się nudziła - odrzekł łagodnie.
- Spoko Tommo, zajmiemy się naszą Gwiazdeczką - Alex puścił mi oczko, na co nie mogłam się nie uśmiechnąć.
Chwilę potem zostałam sama z kumplami Louisa.
- To co tam u was? - Zagadnęłam kołysząc nogami.
- A powiem ci, że świetnie - usta blondynka ułożyły się w szerokim uśmiechu.
- Wcale nie wiemy, że chodzi o twoją nową laskę. - Dean zaśmiał się, na co pokręciłam głową rozbawiona.
- Zazdrościsz? - Niebieskooki wystawił mu język, jak pięciolatek.
- Jesteście zabawni - zaśmiałam się dźwięcznie. - Muszę koniecznie ją poznać. - Poklepałam Alexa po plecach.
- Koniecznie!
Jego entuzjazm był tak zaraźliwy, że nie dało się go nie lubić. Zazdrościłam tej szczęściarze, Alex na pewno będzie dla niej najlepszy.
- Idziemy do basenu? - Brunet wskazał głową na wodę.
- Nie mam stroju - wydęłam dolną wargę. - Ale mam pomysł! Pokażcie mi dom, bo byłam tu tyle razy, a Louis dalej mnie nie oprowadził. Widziałam tylko salon, kuchnię, jego pokój i siłownię.
- Jasne, chodźmy.


Zbiegłam po schodach, prawie potykając się o walące się po nich buty Lilah. Przysięgam, że kiedyś oberwie za to jej roztrzepanie. Nie jestem pedantką, ale mogłaby ogarnąć swoje rzeczy, a nie rozrzucać po całym domu. Podchodząc do drzwi strzepałam z bluzki okruszki, pozostałe po ciastkach, które jadłam w pokoju. Uśmiechałam się jak głupia, sięgając dłonią za klamkę do drzwi wejściowych. Dziewczyno, wyluzuj, to tylko Tomlinson. Zganiła mnie moja podświadomość, ale miałam to gdzieś. Dochodziła dwudziesta i przez całą sobotę musiałam się nudzić, bo nikt nie miał dla mnie dziś czasu. Nawet Louis, który załatwiał sprawy z prześladowcą Chloe. Dowiedziałam się jedynie, że jest on z Londynu, dlatego podejrzenia Lou padły od razu na kolesia, który się z nim ścigał. Sama niewiele o nim wiedziałam przez to, że ominęłam tamten wyścig. Dlatego cieszyłam się, gdy Tommo zaproponował, że wpadnie do mnie wieczorem.
Otworzyłam drzwi i jak zwykle przywitał mnie z krzywym uśmiechem.
- Siema Osiołku - nachylił się i złożył na mym policzku pocałunek, delikatny jak muśnięcie piórkiem.
- To niesprawiedliwe, ja nie mam dla ciebie żadnej ksywki - wpuściłam go do środka, zakładając ręce pod biustem.
- I niech tak pozostanie.
Przestępowałam z nogi na nogę, niecierpliwiąc się, gdy ten leniwie ściągał buty.
- No chodź już - ponagliłam, na co uniósł rozbawiony brwi.
- Śpieszy ci się gdzieś? - Złączył nasze dłonie.
- Gdybyś przyszedł wcześniej, to może by mi się nie spieszyło - pociągnęłam go do salonu, by powiedzieć, że mamy gościa.
- Louis, skarbie, jak miło cię znów widzieć. - Mama zagruchała wstając z kanapy.
- Dobry wieczór - przywitał się grzecznie.
Jaki z niego lizus... Miałam straszną ochotę wywrócić oczami na tę scenkę, ale powstrzymałam się, wyplątując dłoń z jego. Tommo podszedł do mojej rodzicielki i ucałował jej dłoń, na co ona uśmiechnęła się szeroko.
- Cześć, Louis - tata wystawił rękę tworząc "żółwika", przez co schowałam twarz w dłoniach.
- Tatooo - wyjęczałam zażenowana. - Nie jesteś nastolatkiem.
Lou zaśmiał się pod nosem, przybijając pięści z moim ojcem.
- Nie marudź, zaraz będzie mecz - skupił się na ekranie.
Mama udała się do kuchni, jak zwykle na wieść o meczu. Nie była ich największą zwolenniczką.
- Kto gra? - szatyn usiadł obok mężczyzny.
Och serio? Miał przyjechać do mnie, a nie do moich rodziców.
- Manchester z Chelsea, zapowiada się niezłe starcie.
- Manchester musi wygrać - skwitował młodszy.
- Zdecydowanie - poparł go ojczulek.
Nie miałam zamiaru znowu nudzić się sama w pokoju, więc wpadłam na genialny pomysł.
- Przepraszam, że wam przeszkadzam, ale może pojedzcie do Lou oglądać ten fascynujący mecz - uśmiechałam się niewinnie.
- A nie możemy go obejrzeć tutaj, bo? - Chłopak zmarszczył czoło, nie wiedząc, o co mi chodzi.
- No po co macie się męczyć z takim małym telewizorem, jak możecie go obejrzeć na dużym ekranie w twojej sali kinowej.
- Masz sale kinową w domu? - Oczy taty znacznie się powiększyły w nie do wierzeniu.
- Ooo tak i wiele innych bajerów - kiwałam głową.
Louis drapał się z zakłopotaniem po karku.
- No tak, dostaliśmy spory majątek po rodzicach i w domu są cztery osoby pracujące, więc mamy kilka zabawek.
Brzmiał tak przekonująco, że gdybym nie znała prawdy, na pewno bym mu uwierzyła.
- Rozumiem - tata skinął głową ze zrozumieniem. - To jedziemy?
- Czemu nie?
Podnieśli się z miejsca i udali do przedpokoju. Ja natomiast poinformowałam mamę, że uratowałam ją przed komentowaniem ojca.
- Lilah! Jedziesz z nami do Lottie?! - Krzyczałam, aby mnie usłyszała, za co tata zbeształ mnie wzrokiem.
Usłyszałam, jak jej drzwi się otwierają i zbiega po schodach, jeszcze szybciej ode mnie.

Louis zatrzymał się przed garażem, nie chcąc zapewne, aby tata zobaczył te wszystkie auta, szczególnie wyścigowe. Wysiedliśmy wszyscy z pokaźnego Lange Rovera, którym mój staruszek zachwycał się całą drogę. Teraz też nie wyglądał na mniej zachwyconego. Podziwiał dom Tomlinsona z otwartą buzią, a jeszcze nawet nie weszliśmy do środka. Miałam tylko nadzieję, że Chloe nigdzie nie wyszła, bo nie mam zamiaru oglądać z nimi tego meczu.
Jakie było moje rozczarowanie, gdy w drzwiach minęliśmy się z dziewczyną, spieszącą się na randkę z niejakim Gregiem. Lilah od razu pobiegła do pokoju siostry Louisa, więc zostałam sama.
- Alex, Dean mecz jest! - Wykrzyczał Tommo z holu.
Już miałam iść z nimi, gdy z kuchni wyłonił się blondyn z dziewczyną. Wtulona w chłopaka sięgała mu głową pod brodę, co było urocze. Jej ciemnobrązowe włosy były lekko podkręcone, a zielone oczy, którymi wpatrywała się w niego przepełnione były radością i miłością. Nie wiem czemu, ale od razu wyczułam, że jest sympatyczną osobą. Alex przywitał się z moim tatą i przedstawił nam Arię, którą porwałam do salonu.
- Jesteś ze Stanów? Masz nietutejszy akcent - usiadłyśmy na wielkiej sofie.
- Tak, przeprowadziłam się jakiś czas temu - uśmiechała się przyjacielsko.
- Alex to ma farta - zaśmiałyśmy się.
- A ty jesteś dziewczyną Lou?
- Emm niee... Jesteśmy znajomymi.
- Szkoda, ładnie razem wyglądacie - posłała mi czuły uśmiech, co odwzajemniłam.
- Tommo jest raczej typem samotnika, który lubi się zabawić i z tego co mówił, nigdy nie był w związku. - Przygryzłam nerwowo wargę, starając się nie pokazać, że się tym przejmuję.
- Założę się, że zmieni zdanie - potarła dłonią moje ramię.
- Co jest laski? - Lou wtargnął przed nas, czym nas przestraszył.
- Głupi jesteś czy jaki?! - Starałam się wyrównać oddech.
- A co? Obgadywałyście mnie? - Uniósł brwi.
- Umm nie - potrząsnęłam głową na potwierdzenie słów.
- Nie - Aria, wyglądała na przestraszoną, a ja miałam nadzieję, że szatyn wróci tam, skąd przyszedł.
- A ty nie masz przypadkiem jakiegoś ważnego meczu?
- Mam, idę do kuchni zrobić popcorn. - Odrzekł niewzruszony.
- To kuchnia jest tam - wskazałam brodą na pomieszczenie - o ile dobrze pamiętam.
- No co ty Sherlocku nie powiesz?
Szatynka przyglądała nam się rozbawiona, a ja miałam ochotę walnąć go patelnią w głowę. Wiedziałam, że specjalnie się ze mną droczy, ale nie mógł zachowywać się normalnie? Zanim zdążyłam mu się odgryźć, ten wyszedł do kuchni. Gdy jesteśmy sami zachowuje się całkiem inaczej, ale mam nadzieję, że z czasem się zmieni.
Przez następne półtorej godziny rozmawiałyśmy z Arią na różne tematy i muszę przyznać, że bardzo ją polubiłam. Umówiłyśmy się nawet, że wybierzemy się razem któregoś dnia do klubu i obiecałam jej przedstawić moje przyjaciółki. Niestety, kiedy mecz dobiegł końca, a uradowani chłopcy wraz z moim tatą wbili do salonu, musiałyśmy się pożegnać. Inteligentnie wypili sobie po "dwa" piwka, jak to powiedzieli, przez co musieliśmy z ojcem wracać taksówką do domu. I tak o to nie spędziłam ani chwili sam na sam z Louisem.