Rozdział 21

Od ostatniego spotkania z Louisem nie myślałam o niczym innym, oprócz o wypowiedzianych przez niego słowach. Ciągle zastanawiałam się, czy to co powiedział, było prawdą. Naprawdę byłam dla niego ważna? Naprawdę przyjeżdżał pod moją szkołę, aby sprawdzić czy wszystko ze mną w porządku? W tym momencie chciałam się po prostu do niego przytulić, porozmawiać z nim, powiedzieć o wszystkich moich uczuciach do niego. Jedyny problem był w tym, że nie miałam na tyle odwagi, aby zadzwonić do niego. Może tym razem, gdybym po raz kolejny zobaczyła jego imię na wyświetlaczu mojego telefonu, przełamałabym się i odebrała połączenie. Niestety, Louis nie odezwał się od naszej ostatniej rozmowy.
"Będę walczył o ciebie". Po raz kolejny usłyszałam jego głos w głowie, na co od razu nią pokręciła, starając się przestać myśleć o szatynie.
- Mam nadzieję, że spędzicie wakacje w miłej atmosferze. - Szorstki głos dyrektorki wyrwał mnie z zamyśleń. - Życzę wam powodzenia w dostaniu się na wymarzone uczelnie. Wierzę, że nasza szkoła przygotowała was wystarczająco dobrze do dalszej nauki, i że jesteście z niej zadowoleni. Kto wie? Może za kilkanaście lat wasze dzieci będą się tu kształcić? - Kobieta uśmiechnęła się w naszym kierunku, co było naprawdę rzadkim zjawiskiem. - Zdaję sobie sprawę, że jedyne o czym teraz marzycie, to to, abym skończyła już mówić, więc nie będę się już bardziej rozwodzić. Nauczyciele powiedzieli wcześniej wszystko, co najważniejsze i myślę, że i tak jesteście już znudzeni.- Pani Wilson zaśmiała się pod nosem, co nie uszło niczyjej uwadze. - Jeszcze raz, życzę wam powodzenia i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś uda mi się z wami zobaczyć.
Zaczęłam klaskać w dłonie, wraz z cały rocznikiem i nauczycielami, ciesząc się na rozpoczynające się wakacje. Od początku apelu nie zwróciłam uwagi na nudne przemowy nauczycieli, więc szczerze nie mam pojęcia o czym mówili. Ja, jak to ja, wolałam w tym momencie rozmyślać o tym, co teraz może robić niebieskooki Tomlinson.
- Wreszcie. - Cassie westchnęła z ulgą, na co się zaśmiałam. - Myślałam, że to się już nigdy nie skończy. Naprawdę lubię pana Oliviera, ale przy jego przemówieniu usypiałam. - Marudziła gestykulując rękoma.
Kręcąc rozbawiona głową, złapałam ją za dłoń i pociągnęłam w stronę wyjścia z auli. Rozejrzałam się po niej, wiedząc, że już nigdy więcej nie zobaczę tego miejsca. Nie powiem, żeby nie było mi przykro, ze względu na to, że opuszczam już szkołę, w której spędziłam sporo lat. Dzięki niej poznałam wiele wspaniałych osób, z którymi teraz stracę kontakt. Mimo ciągłego powtarzania, że będziemy do siebie dzwonić, spotykać się, każdy z nas wie, że wcale tak nie będzie.
Gdy tylko znalazłyśmy się na zewnątrz, wzięłam głęboki oddech. Wraz z Cassie podeszłyśmy do betonowego murka, przy którym miałyśmy spotkać się z przyjaciółmi. Blondynka z uśmiechem na twarzy rozglądała się po całym terenie szkoły. Wspomniałam, że od czasu ostatniego wyjścia do klubu promienieje? Zastanawiałam się, czy ja też kiedyś byłam tak irytująca, wychwalając jakiegoś chłopaka. Mimo wszystko, cieszę się, że moja przyjaciółka znalazła kogoś, kto naprawdę jej się podoba.
Po chwili podeszła do nas cała trójka przyjaciół, śmiejąc się z czegoś.
- Wreszcie wakacje. - Luke uśmiechnął się szeroko, siadając obok mnie. Uśmiechnęłam się w jego kierunku, a on przyjacielsko objął mnie ręką - Co słychać Faith? Dawno nic nie słyszałem o Furiousie. - Spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami.
Robił to specjalnie? Chciał mnie zirytować albo sprawić, abym znowu myślała tylko o nim. Co mu odpowiedzieć? Przecież on nie wie nic o naszej kłótni.
- Luke, daj jej spokój. Jakby Faith chciała o tym rozmawiać, to sama by ci powiedziała. - Uniosłam kąciki ust ku górze, ciesząc się, że Trish pomogła mi uniknąć kolejnej, nie do końca przyjemnej rozmowy.
- Jak już tak mówimy o Tomlinsonie, to to nie jest przypadkiem on? - Derek skinął głową w stronę parkingu, na co moje serce od razu zaczęło bić dużo szybciej.
Luke instynktownie zabrał rękę z mojego ramienia, co było dobrym posunięciem z jego strony. Jestem pewna, że szatynowi, który naprawdę szybko się denerwuje, nie spodobałoby się to. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam w stronę parkingu.
Louis tutaj jest? Przyjechał do mnie? Może się martwił?
Milion pytań przewijało się w mojej głowie, gdy poszukiwałam go na zatłoczonym placu. W końcu zatrzymałam swój wzrok na jednym z jego aut. Był to dokładnie ten samochód, który pożyczył mi w noc, w którą mnie uratował. Jego grzywka była starannie ułożona do góry, odsłaniając jego czoło. Miał ubraną luźną ciemnogranatową koszulkę, a także czarne jeansowe spodnie, podwinięte u dołu. Nie mogłam dostrzec w jakim jest nastroju, przez to, że wpatrywał się w swoje Vansy.
- Umm.. Ja.. Ja - jąkałam się nerwowo, przez co miałam ochotę uderzyć się z otwartej dłoni w czoło. - Nie wiem, co Louis tutaj robi.
- Zgaduję, że czeka na ciebie - Luke prychnął pod nosem. - A już myślałem, że sobie go odpuściłaś.
- Pójdę do niego.
Po szybkim pożegnaniu się, zaczęłam przeciskać w stronę Tomlinsona. Im bliżej niego byłam, tym bardziej moje dłonie się pociły. Miałam ochotę skoczyć na niego, mocno przytulając, a zarazem wsiąść do samochodu i odjechać, zanim zdążyłby mnie zauważyć. Gdy byłam już niedaleko, Louis uniósł głowę i spojrzał na mnie, jakby dokładnie wiedział, gdzie się znajduję. Podeszłam bliżej, stając przed nim. Nie wiedziałam, co powiedzieć, jak się zachować. Wiedziałam, że to będzie niezręczne, ale nie sądziłam, że aż tak.
- Cześć Faith. - Szatyn powiedział ochrypłym głosem, przez co musiał odkaszlnąć.
Gdy tylko to zrobił, nachylił się i złożył delikatny pocałunek na mym policzku, zahaczając o kącik ust. Dlaczego nie w usta? Potrzęsłam głową na moje myśli.
- Cześć… Co tutaj robisz? Wydawało mi się, że to ja miałam się odezwać. - Zmarszczyłam brwi, starając sobie dokładnie przypomnieć, jak się umawialiśmy.
- Miałaś, ale tego nie zrobiłaś. - Louis wzruszył ramionami - Wsiądziemy?
Pokiwałam głową, i zaraz po tym jak otworzył mi drzwi, zajęłam miejsce w wygodnym fotelu. Tommo szybko obszedł samochód i zajął miejsce obok mnie. Przeniosłam wzrok na niego, nie mając pojęcia, jak zacząć rozmowę. Lou miał prawdopodobnie ten sam dylemat, gdyż przez spory czas, siedzieliśmy w ciszy.
- Nadal jesteś na mnie zła?
Co to za pytanie? Oczywiście, że jestem.
- Zostawiłeś mnie samą z ludźmi, których nie znam. - Spojrzałam przed siebie, unikając jego wzroku. - Dopiero co się pogodziliśmy, a wziąłeś mnie gdzieś, gdzie nie miałam ochoty jechać. Na początku myślałam, że może rzeczywiście masz rację i będzie fajnie. Ale jak widać, tobie tak strasznie na mnie zależy, że wolałeś tańczyć z tą brune… - przerwałam, uświadamiając sobie, co powiedziałam.
Zacisnęłam wargi, czekając na reakcje chłopaka. Nie miałam w planach, mówić o tym, ale oczywiście co w głowie, to na języku.
- Mówisz o Vicky? - Louis złapał moją brodę między kciuk, a palec wskazujący i przekręcił tak, abym na niego patrzyła. - Vicky to tylko przyjaciółka, jest siostrą Willa - westchnął. - Wiem Faith, że to zjebałem. Jeśli chcesz, mogę ci to jakoś wynagrodzić.
- Nie, nie chcę Louis.
Chciałabym po prostu wymazać tamten dzień z mojego życia. Wszystko byłoby łatwiejsze. Spojrzałam w oczy chłopaka.
- Więc był jakiś konkretny powód tego, że postanowiłeś po raz kolejny przyjechać pod moją szkołę? - Uniosłam brwi, zmieniając temat.
Szatyn przejechał palcem po swojej wardze, czym po raz kolejny mnie rozproszył. Czy normalne było to, że w tej chwili chciałam, aby pocałował mnie dokładnie w taki sam sposób jak ostatnio?
- Chciałem ci pogratulować ukończenia szkoły. I tak właściwie, to mam coś dla ciebie. Tylko proszę, nie złość się.
Zmieszana, uważnie przypatrywałam się, jak Louis wyjmuje niewielkie pudełeczko z kieszeni. On sam wyglądał, jakby nie był przekonany co do tego. Wyciągnął rękę w moim kierunku.
- Co to? - Wzięłam od niego pudełeczko. Orientując się, że chłopak nie zamierza odpowiedzieć, postanowiłam je otworzyć. Nie mogłam powstrzymać się od szerokiego uśmiechu, patrząc na jej zawartość. - Osiołek?
Rozbawiona wzięłam do ręki bransoletkę z charmsem w kształcie osiołka. Od razu przypomniała mi się sytuacja, gdy nazwał mnie tak po raz pierwszy.

- To co dzisiaj robiłaś osiołku? - Zapytał, a jego usta wykrzywione były, w jednym z najpiękniejszych uśmiechów.
- Osiołku? - Zaczęłam się śmiać niekontrolowanie, gdy chłopak pokiwał głową.
- Jesteś moim osiołkiem. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej, ukazując zęby, na co pokręciłam głową z nie dowierzaniem.

- Jesteś moim osiołkiem. - Odpowiedział, jakby czytając mi w myślach. - Podoba ci się?
Przeniosłam wzrok na niego, aby ujrzeć delikatny uśmiech malujący się na jego twarzy. Wyczekiwał odpowiedzi, przyglądając mi się uważnie. Spojrzałam jeszcze raz na prezent, a następnie na niego.
- Tak - pokiwałam głową, uśmiechając się szczerze.
Mimo iż nienawidzę, gdy ktoś kupuje mi cokolwiek, nie mogłam się na niego gniewać, ze względu na to, jakie to miało przesłanie. Może się to wydać głupie, ale lubię być jego osiołkiem. Nie jest to zbyt miłe przezwisko, ze względu na to, że osły są głupie i uparte, ale w pewien sposób jest to pieszczotliwe.
Zaraz po tym, jak Louis pomógł mi zapiąć bransoletkę, miałam w planach pożegnać się z nim i wrócić domu. Jednak Tomlinson - jak to Tomlinson - miał inne plany, którymi zbytnio się nie sprzeciwiałam. Naprawdę polubiłam małą Carley, a propozycja Louisa, abyśmy spędzili z nią trochę czasu, spodobała mi się bardzo. Zapięłam pas i spojrzałam na dziedziniec szkolny, na którym zostało już niewiele osób oraz moje auto. Jak widać, każdy już przywykł do tego, że utrzymuję kontakt z kimś tak znanym i niebezpiecznym.



Zmarszczyłam brwi, po raz kolejny odwracając się do tyłu. Gdybym powiedziała, że jestem trochę przestraszona, skłamałabym. Z każdą sekundą byłam coraz bardziej przerażona. Spojrzałam na szatyna, spokojnie prowadzącego samochód, a nasze spojrzenia po raz kolejny się spotkały.
- Faith, wszystko w porządku?
Przełknęłam ślinę, zastanawiając się, czy powiedzieć chłopakowi o moich podejrzeniach. Może nie miałam racji. Może to był zwykły przypadek? Pokręciłam głową na swoje myśli. To nie mógł być żaden pieprzony przypadek.
- Nie denerwuj się, Louis. Możliwe, że się mylę. - Po raz kolejny odwróciłam się do tyłu. - Ale mam wrażenie, że ten samochód jedzie za nami, odkąd wyjechaliśmy spod szkoły.
Spojrzałam na szatyna, uważnie obserwując jego reakcję. Jego mięśnie znacznie się napięły, podczas gdy zacisnął uścisk na kierownicy.
Oby nie zaczął na mnie krzyczeć. Niech się nie denerwuje. 
Modliłam się w duchu, czekając na jakikolwiek odezw z jego strony. Skupiony spojrzał w lusterko, uważnie przypatrując się samochodowi jadącemu za nami.
- Kurwa! - Wzdrygnęłam się słysząc jego zdenerwowany, szorstki głos.
Prędkość naszego samochodu znacznie wzrosła. Przygryzłam wargę, mając nadzieję, że Louis nie zacznie uciekać przed tym autem.
- Wiesz kto to?
- To ten sam samochód, który śledził Chloe. - Jego głos był w miarę opanowany, mimo iż widziałam, że jest u skraju wytrzymałości. - Musimy go zgubić. Nie bój się, będę jechał ostrożnie. - Zapewnił mnie.
Pokiwałam twierdząco głową i spojrzałam przed siebie. Gdy tylko światło zmieniło się z czerwonego na zielone, ruszyliśmy. Jechaliśmy drogą szybkiego ruchu, przez co Louis nie miał zbytnich problemów, aby wyprzedzać samochody. Otworzyłam szerzej oczy, gdy chłopak gwałtownie skręcił w jedną z niewielkich uliczek. Czułam się teraz, jak w jakimś pieprzonym "Grand Theft Auto" i to wcale nie było fajne.
Obejrzałam się za siebie i ku mojemu niezadowoleniu, dostrzegłam, że samochód jedzie nadal za nami.
- Faith, jesteś w stanie zobaczyć jak wygląda kierowca?
Zmrużyłam oczy, starając się dostrzec wygląd mężczyzny za kierownicą.
- Za daleko. - Odwróciłam się do przodu, rozglądając się po okolicy.
Louis pokiwał głową, po czym spojrzał na mnie.
- Trzymaj się.
Zaraz po tych słowach, znacznie przyśpieszył. Przylgnęłam plecami do siedzenia, zastanawiając się czy lepiej zamknąć oczy i to przeczekać, czy dokładnie obserwować drogę. Gdy wyjechaliśmy na główną drogę, po raz kolejny zaczęliśmy wyprzedzać samochody. Nie wiedziałam, czy dane auto nadal za nami jedzie, ale wnioskując po ciągłym patrzeniu przez Louisa w lusterko, mówiąc przy tym wiele przekleństw, tak właśnie było. Samochód jadący przed nami przejechał na pomarańczowym świetle. Niebieskooki spojrzał na sygnalizację świetlną i mimo czerwonego światła, postanowił przejechać przez skrzyżowanie.
Zaraz po tym do moich uszu, dobiegł dźwięk klaksonu. Szybko odwróciłam się i odetchnęłam z ulgą, widząc, że już nikt nie siedzi nam "na ogonie". Mimo tego chłopak nie zwolnił.
- Zabiję tego chuja, gdy tylko dowiem się kim jest. - Mówił przez zaciśnięte zęby.
Jego dłonie były tak mocno zaciśnięte, że jego knykcie pobielały. Po chwili ciszy, samochód zwolnił, przez co odetchnęłam z ulgą.
- Gdybyś kiedykolwiek, gdziekolwiek jechała lub szła sama i zauważyła, że ktoś cię śledzi, masz od razu do mnie dzwonić. - Powiedział stanowczym głosem, na co pokiwałam głową - Nie pozwolę, aby coś ci się stało. Nigdy.

WAŻNE!

Chciałybyśmy ogłosić coś w rodzaju konkursu. Jak wiecie Furious ma coraz to nowych czytelników. Chciałybyśmy aby ktoś zrobił nowy nagłówek (ogólnie wygląd bloga), a także zwiastun. Nie jesteśmy profesjonalistkami, więc nie umiemy tego zrobić dobrze. 

Możecie wysyłać nam to na maila furious.fanfiction@gmail.com do końca listopada. 

Jeśli piszecie jakieś fanfiction, bądź prowadzicie bloga o innej tematyce zostawcie nam do tego link. Blogi osób, których nagłówek i zwiastun spodoba nam się najbardziej opublikujemy na głównej stronie, na cały miesiąc.

Mamy nadzieję, że będą chętni :)