Rozdział 14

Starałam się skupić na fabule filmu, jednak ściskany w dłoni telefon mi w tym nie pomagał. To piekielne urządzenie odwracało moją uwagę od tego, co się wokół mnie dzieje, a to wszystko wina Tomlinsona. Obiecał do mnie napisać zaraz po wyścigu, a póki co, ani słowa z jego strony. Nie rozumiał, jak bardzo przeżywam ten jego sport. Strasznie się martwiłam tym, czy na pewno wyjdzie z tego cały. Nie interesowało mnie to czy wygra, a to, czy dojedzie bezpiecznie do mety. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby nie daj Boże coś mu się stało. Wole nawet o tym nie myśleć.
Po raz kolejny spojrzałam w ekran białego iPhone, którego teraz tak bardzo nienawidziłam. Widząc, że nie przyszła żadna nowa wiadomość, rzuciłam telefonem w bok. Było już po drugiej i naprawdę zaczynałam myśleć, że wydarzył się jakiś wypadek. Przeczesałam nerwowo włosy palcami.
- Faith, co jest? Przez ostatnie dwie godziny ciągle wgapiasz się w telefon - Cassie usiadła obok mnie.
- To przez ten wyścig - westchnęłam głęboko. - Miał do mnie napisać.
- Kto? - Trish zajęła miejsce po mojej lewej stronie.
Obie wpatrywały się we mnie, czekając na odpowiedź.
- No bo - zaczęłam niepewnie. - Louis miał do mnie napisać zaraz po wyścigu. - Spuściłam głowę, czując się nieswojo rozmawiając o nim.
Trish skomentowała to wymownym "och", natomiast Cassie wyglądała na niewzruszoną.
- Z tego co słyszałam w szkole, to koleś, z którym miał się ścigać jest jakimś gangsterem z północy Londynu. - Blondynka zabrała głos. - Podobno gościu jest bardzo niebezpieczny i zdolny do wszystkiego.
Nie wiem, jak bardzo moje oczy otworzyły się na tą wiadomość, ale przysięgam, że bardziej już nie mogły. Przygryzałam dolną wargę, tak mocno, aż poczułam metaliczny posmak krwi.
- Cassie - syknęła na nią Trish. - Wcale nie pomagasz.
Wciąż byłam w szoku po słowach przyjaciółki i nie wiedziałam, co mam zrobić. Czemu Louis mi o tym wcześniej nie powiedział? Nie pozwoliłabym mu się tak narażać. Chociaż pewnie i tak by się nie liczył z moim zdaniem.
- Faith, słuchaj - szatynka potarła dłonią moje ramię, aby dodać mi otuchy. - Z tego, co wszyscy - dała nacisk na ostatnie słowo - wiemy, Louis jest niepokonany w tym, co robi. I - popatrzyła wymownie na blondynkę - nieważne, co mówią plotki. Na pewno to wygra i nic mu nie będzie.
Na koniec uśmiechnęła się do mnie pokrzepiająco.
Słowa Trish dodały mi trochę otuchy, jednak nie mogłam wymazać z głowy obrazu gangstera. Według mojej wyobraźni, był to napakowany trzydziestolatek, z łysiną na głowie i mnóstwem tatuaży na ciele. Z tego, co zauważyłam, Louis także miał dużo tatuaży, ale na nim wyglądały - no cóż - seksownie.
- Chodźcie do kuchni, zrobimy sobie kakao - Cassie podniosła się z miejsca i podciągnęła nas do góry.
- Pewnie. - Bąknęłam beznamiętnie.
Dziewczyny poszły przodem, a ja jeszcze zgarnęłam telefon z podłogi i na wszelki wypadek sprawdziłam, czy nie ma żadnej wiadomości. Jednak znów przywitało mnie rozczarowanie. Wychodząc z pokoju, myślami byłam wciąż daleko stąd. Najgorsze jest to, że obiecał. Obiecał, że nic mu się nie stanie i zaraz po skończeniu tego nieszczęsnego wyścigu, odezwie się do mnie. Zaufałam mu, a on tak po prostu mnie wystawił. Pewnie teraz zabawia się z jakąś laską, która chętnie wskoczyła mu do łóżka. Jak mogłam być taka głupia?
- To jak? Herbata czy kakao? - Z zamyśleń wyrwał mnie głos Trish.
- Obojętne - odrzekłam, siadając przy wysepce kuchennej.
- Ale jesteście lamusy. - Blondynka wywróciła oczami i wyszła na chwilę z pokoju.
Popatrzyłyśmy po sobie z Trish, nie wiedząc co ta cwana istota znowu kombinuje. W między czasie znów zerknęłam na wyświetlacz iPhone, który teraz znajdował się na blacie.
- Faith, ciągłe sprawdzanie czy nie napisał nic nie da. - Szatynka położyła dłoń na mojej. - Jeśli dostaniesz wiadomość, albo zadzwoni, to na pewno to usłyszymy.
- Pewnie masz rację - westchnęłam zrezygnowana.
- Patrzcie, co mam! - Wesoła Cassie wbiegła do kuchni, wymachując przed naszymi twarzami butelką.
- Mi to wygląda na wino - skwitowałam.
- Dokładnie tak. - Zajęła swoje miejsce. - Trish, podaj kieliszki. Musimy oblać koniec egzaminów.
Nie byłam pewna, czy to dobry pomysł, ale to chyba było jedyne wyjście, abym przestała myśleć o Panie-Nic-Mnie-Nie-Obchodzi-Że-Inni-Się-Martwią-O-Mnie. Oczy mi się zaszkliły, na samo wspomnienie o nim. Chciało mi się płakać, a to, że byłam przed okresem, jeszcze nasilało moje emocje.
- Zależy ci na nim?
Odwróciłam głowę, na słowa dziewczyny. Wiedziałam, że Cassie i tak zna już odpowiedzieć, a nie było sensu okłamywać przyjaciółek. Zatrzepotałam rzęsami, aby pozbyć się chęci wylania łez.
- Oczywiście, że mi zależy - schowałam twarz w dłoniach.
Dziewczyny, jak na zawołanie, stanęły po moich obu stronach i przytuliły, pocieszając. Kiedy się oderwały ode mnie, kontynuowałam.
- Znamy się jakieś trzy tygodnie, ale traktuję go, jak dobrego kolegę. - Mówiłam łamiącym się głosem. - Nie chcę, żeby stało mu się coś złego.
- Może coś mu wypadło - pocieszała mnie ciemnowłosa.
- Albo możemy zadzwonić do kogoś ze szkoły, czy nie wie coś na temat wyścigu. - Zaproponowała Cassie.
- Spróbować nie zaszkodzi - odrzekłam przygryzając dolną wargę.
- Ale najpierw się napijmy. - Blondynka uśmiechnęła się szeroko.
Uniosłyśmy kieliszki i wznosząc toast za zbliżający się koniec roku, stuknęłyśmy nimi. Przykładałam już usta do szkła, gdy usłyszałam dzwonek mojego telefonu i towarzyszące mu wibracje. Szybko odstawiłam wino na blat i spojrzałam na wyświetlacz. Wystraszyłam się, gdy pojawiło się imię Chloe. Jednak bez namysłu odebrałam połączenie.
- Hej, Chloe. - Zagadnęłam niepewnie.
- Faith, musisz tu przyjechać! - Usłyszałam spanikowany głos Chloe. - Louis... On...

- Coś mu się stało?! - Zerwałam się na nogi. 

- Nie mam czasu na wyjaśnienia. Przyjedź, jak najszybciej!

Jeśli myślałam, że moje serce kiedykolwiek biło szybko, tak teraz osiągało prędkość światła. Ręce zaczęły mi się trząść na myśl, co mogło się wydarzyć Tommo. 

- A-ale nie wiem gdzie - jąkałam się z przerażenia. 

- Przyjedź do naszego domu, my już tam jedziemy.

Rozłączyła się, nie czekając na moją reakcję. Szybko pobiegłam do pokoju Trish i zabrałam z niego swoje rzeczy. Wróciłam do dziewczyn, żeby się z nimi pożegnać.

- Faith, co się dzieje? - Cassie wpatrywała się we mnie w osłupieniu. 

- Louisowi coś się stało, muszę tam jechać. 

- Jedziemy z tobą. - Trish zaczęła się zbierać, ale ją powstrzymałam.

- Nie. Doceniam, że chcecie być ze mną, ale lepiej, żebym pojechała sama. 

Chciały jeszcze zaprotestować, ale ucałowałam je w policzki. Szybko założyłam na stopy tenisówki i wyszłam z domu. 

*Louis*


- Wszystko gotowe?
Pochyliłem się nad silnikiem, klepiąc jedną ręką plecy Deana. Sprawdzał, czy wszystko jest w porządku pod maską. Chloe zdobywała informacje z laptopa, a Alex ustawiał nową trasę w komputerze pokładowym i GPS'ie.
- Z taką furą i umiejętnościami, nie masz szans przegrać - przyjaciel wytarł dłonie o szmatkę. - Ten frajer przekona się, kto tu rządzi.
Pokiwałem głową, uśmiechając się na tę myśl. Przybiliśmy sobie piątki, i zamykając klapę maski, podszedłem do blondynki.
- A tutaj? - Zaglądnąłem jej przez ramie w ekran.
- Odwaliliśmy kawał dobrej roboty. - Uśmiechnęła się, odwracając głowę w moją stronę. - Tylko pamiętaj Lou - pomachała mi palcem przed nosem. - Musisz uważać na siebie - spoważniała. - Ten cały Thomas nie gra czysto. Nie wiemy, do czego może się posunąć.
- Tak, wiem Chloe. Właściwie to nie mam pojęcia czemu akurat teraz zachciało mu się ze mną rywalizować.
Przytulając przyjaciółkę, miałem nadzieję uspokoić zarówno siebie, jak i ją. Porozmawialiśmy jeszcze przez chwilę, a w między czasie przybyło kilka osób. Zdeterminowany stanąłem przy drzwiach kierowcy mojego auta. Kupiłem go niedawno i wydałem na niego wszystkie pieniądze z ostatnich pięciu wyścigów. Jednak było warto. Po nie tak drobnych ulepszeniach, rozpędzał się w 2,3 sekundy do 100 km/h. Oprócz tego zawierał nitro, tak jak wszystkie bryki przeznaczone do wyścigów. Dodatkowym plusem tego cudeńka była jego karoseria, która dawała mu ostrego wyglądu.
Nachyliłem się do wnętrza, aby ujrzeć szczerzącego się Alexa.
- Jak tam? - Zlustrowałem wzrokiem deskę rozdzielczą.
- Chłopie, to auto to istny demon - zachwycał się, jakby był największym znawcą.
- Demon, czy nie demon, liczą się umiejętności. - Przeniosłem wzrok na blondasa. - A z tego, co sami widzieliśmy na filmikach, nie mam łatwego przeciwnika.
- Dobrze wiesz, że to wygrasz. - Machnął ręką, wciąż w znakomitym humorze. - Musisz mi dać się nim przejechać.
Jego dłonie gładziły kierownicę w zachwycie. Kręcąc głową, oparłem ramię o nadproże.
- Jak wygram, to dam ci go nawet poprowadzić - zaśmiałem się pod nosem, widząc reakcję kumpla.
- Ha ha, jakiś ty zabawny, Tommo.
Zaśmialiśmy się, gdy nagle Alex spoważniał. Jego wzrok był utkwiony pod moim ramieniem. Moje mięśnie napięły się automatycznie, domyślając się, kto zwrócił uwagę przyjaciela.
- Niezła bryka, Tomlinson - usłyszałem już wnerwiający mnie głos.
- Parker - wysyczałem przez zaciśnięte zęby.
Powoli odwróciłem się w stronę tego kolesia. Szybko ogarnąłem go gniewnym wzrokiem. Niewiele wyższy ode mnie, czarne włosy i śmieszny, krzywy nos.
- Nissan GT-R heh?
Przechylając lekko głowę, dostrzegłem szare auto, i od razu wiedziałem, co to było.
- Lexus LFA heh? - Przedrzeźniałem go drwiącym głosem.
W czasie naszej bardzo krótkiej wymiany zdań, Alex wyszedł z mojego auta. Stając obok mnie, chciał pokazać temu frajerowi, że mam wsparcie. Sam wygląd tego kolesia sprawiał, że miałem ochotę mu wyprostować ten nos.
Przeniósł swoje spojrzenie za mnie, a na jego wnerwiającej twarzy pojawił się jeszcze bardziej irytujący uśmieszek. Odwróciłem się w tamtą stronę i zauważyłem Chloe, która rozmawiała z jakimiś koleżankami. Moje dłonie zareagowały momentalnie, zaciskając się w pięści. Alex, widząc mnie spiętego, i już porządnie zdenerwowanego, położył swoją bladą dłoń na moim ramieniu. Zamykając oczy na dosłownie dwie sekundy, wróciłem do poprzedniej pozycji.
- Dobre dupy tu macie. - Oblizał obrzydliwe usta, wciąż wgapiony w grupkę dziewczyn.
- I lepiej, żebyś się trzymał od nich z daleka - odwarknąłem ochrypłym głosem.
- Ta blondyneczka będzie moja.
Aż mnie ręka świerzbiła na samą myśl jego obślizgłych łapsk na ciele mojej przyjaciółki. Gdyby nie to, że w tym momencie podszedł do nas Dean, nie powstrzymałbym się i moja pięść znalazłaby się na tej niewyparzonej gębie. Oznajmił nam, że już nas czas, więc bez słowa odwróciłem się do przyjaciół. Kilkoro moich znajomych przyszło, aby życzyć mi powodzenia, a zaraz potem siedziałem już za kierownicą.
Powoli podjechałem do linii startu. Na pulpicie pojawiła się informacja z trasą i ilością kilometrów do przejechania. Według naszych wcześniejszych ustaleń, teraz mamy jechać inną drogą niż zazwyczaj. Wszystko było sprawdzone, a w szczególności to, czy Psy nie stoją nam na drodze.
Obok mnie już stał Parker z tym jego szybkim autkiem. Oboje zaczęliśmy gazować, gdy Chloe stanęła między nami i po kolei wskazywała na dwie dziewczyny po naszej lewej i prawej stronie.

<muzyka>

Gotowi...

Do startu...

Start! 

Dodałem gazu, szybko ściągając nogę ze sprzęgła, i manewrując skrzynią biegów, powtarzałem tą czynność, aż do momentu wrzucenia szóstego biegu. Parker mając auto z szybszym przyspieszeniem, jechał zaraz przede mną, ale tylko do czasu osiągnięcia ponad stu kilometrów. Wtedy moje auto pokazało, na co je stać. Zaczęły się zakręty, czyli coś, co jest najlepszą częścią wyścigu.
Wchodząc w pierwszy z nich, puściłem na krótko pedał gazu, co spowodowało poślizg. Operując gazem, skupiałem się na właściwym kontrolowaniu kierownicy. W lusterku bocznym widziałem, jak szary Lexus pokonuje ten sam zakręt bez żadnego wysiłku. Jednak to mnie nie zdekoncentrowało. Byłem we własnym świecie i tylko to się liczyło. 

Wiedziałem, że mnie dogania, ale wtedy GPS ostrzegł o kolejnym, tym razem ostrym skręcie. Przygotowałem się, i w momencie, gdy do niego dojechałem, krótko i energicznie naciskałem stopą pedał hamulca. Trzymając dłońmi kierownicę, wyrównałem ślizg tylnych opon i zaraz potem zerknąłem na niewielki ekran, który wskazywał, że przejechaliśmy jedną czwartą trasy. 

Podczas tej chwili nieuwagi, poczułem mocna szarpnięcie z tyłu samochodu. Co jest kurwa?! Wnerwiony zerknąłem w lusterko wsteczne i zobaczyłem, jak Parker znów we mnie uderza. Spowodowało to, że przez chwilę straciłem kontrolę nad pojazdem, ale szybko się pozbierałem. Wiedziałem, że ten sukinsyn będzie grał nieczysto, ale zrobił coś, czego mu nie odpuszczę. Moje auta zawsze wychodziły bez szwanku z wyścigów, a on wjebał się we mnie, niszcząc tylni zderzak. Zacisnąłem dłonie na kierownicy, ale nie na długo. Musiałem zredukować bieg, dzięki czemu ten frajer znalazł się przede mną. 

Starałem się go wyprzedzić, ale używał sprytnej techniki driftowania od jednej krawędzi drogi do drugiej. Gdyby nie głos z nawigacji, nie widziałbym kolejnego wirażu. Skręciłem gwałtownie w przeciwną stronę, rozpoczynając poślizg. I znów, dzięki dobrym ruchom rąk na kierownicy, wyrównałem auto z drogą. 

Teraz rozpoczęła się najdłuższa prosta, którą musiałem wygrać. Wykorzystując ten moment, Parker włączył nitro, co było złym posunięciem z jego strony. Co prawda zyskał przez to dużą przewagę, ale za to mogłem się spokojnie rozpędzić do maksimum, jakie dawały konie mechaniczne w mojej furze. Szary metalik przede mną musiał wyhamować do odpowiedniej prędkości przez kolejną nierównością. 

Uśmiechnąłem się, wiedząc, że teraz nie ma już szans. Dojeżdżając do skrętu, chwilowo nacisnąłem pedał sprzęgła, zredukowałem bieg, i w trakcie przejeżdżania przez zakręt, puściłem go, jak najszybszym, energicznym ruchem. Po skończonym Clutch Kicku znów nabrałem prędkości. Tym razem udało mi się dojechać do Lexusa i, gdy byłem już obok niego, opuściłem lewą szybę. Nie miałem pewności, czy Parker się na mnie patrzy, ale pełen satysfakcji wystawiłem w jego stronę środkowy palec. Goń się suko! 

Mogłem się spodziewać jego kolejnego ruchu. Z całej siły zjechał w prawo, powodując, że nasze auta się zderzyły ze sobą, przez co zarzuciło mną w bok. Przez mocne i gwałtowne uderzenie, pasy zaciskały mi się mocno na ciele. Jeśli do tej pory byłem zdenerwowany, to teraz rozkurwiało mnie od środka. Jedyne o czym mogłem myśleć, to to, aby stłuc tego fiuta na kwaśne jabłko. Nie mogłem mu pokazać, że nic mnie nie ruszają jego zagrania. Szarpnąłem kierownicą lewo, odpłacając mu się tym samym. 

Rozpędziłem auto, nie czekając aż zdąży się pozbierać. Do końca wyścigu został mi tylko kilometr i jeden zakręt, do którego już się zbliżałem. Pokonałem go bez żadnych problemów, tak samo jak mój przeciwnik. Pozwoliłem mu się zrównać ze sobą, a gdy to zrobił, nacisnąłem kciukami dwa przyciski na kierownicy. Efektem tego, było dociśnięcie mnie do siedzenia od pasa w górę. Musiałem mocno ściskać kierownicę, aby mieć kontrolę nad pędzącym samochodem. Widząc już metę i ludzi wyczekujących rezultatu wyścigu, spokojnie dojechałem do końca. Większość zgromadzonych zaczęła w różnoraki sposób okazywać radość, co było miłym widokiem. 

Zatrzymałem się zaraz przed Deanem i Alexem, którzy skakali, jak powaleni. Blondasowi się nawet nie dziwię, bo zawsze uważałem, że ma wrodzone ADHD, ale mięśniak - Dean wyglądał śmiesznie. Zgasiłem silnik, i trzęsąc się ze złości opuściłem pojazd. Miałem w dupie, to, że trzasnąłem drzwiami. Jakieś laski podeszły do mnie piszcząc, jak nienormalne, ale zaraz tego pożałowały. Warknąłem na nie przez zaciśniętą szczękę, przez co od razu się ode mnie odsunęły. Z całej siły zaciskałem dłonie w pięści, kierując się do Lexusa, który już dojechał. Z przyspieszonym oddechem i napiętymi mięśniami, dorwałem wysiadającego Parkera, pociągając go za koszulę. 

- Odpłacisz się skurwielu za moje auto - wycharczałem, kurczowo dociskając go do drzwi. 

Zaśmiał się sarkastycznie i wtedy ciemna strona wzięła nade mną górę. Zamachnąłem się z całej siły, jaką w sobie zbierałem odkąd zobaczyłem ten jego krzywy ryj. Zaraz potem moja prawa pięść wylądowała na jego twarzy. Gdyby nie samochód, na którym się wspierał, leżałby już na ziemi, ale tylko ułatwiło mi  robotę. Zacząłem go okładać pięściami, przez co jego twarz była cała we krwi. Próbował się bronić, ale kierowała mną teraz furia, przez którą nie miałem żadnych zahamowań. Gdzieś w oddali słyszałem spanikowane wrzaski, ale brzmiało to, jakby dochodziły z dalekiej przestrzeni. Nie widziałem nic, tylko mojego rywala, który zasłaniał się rękoma na wszystkie sposoby.

Nagle poczułem, jak silne ramiona mnie oplatają i odciągają od tego gnojka. Zacząłem się rzucać, ale wtedy na pomoc przyszedł mu ktoś inny. Dalej nie docierało do mnie, co się dzieje wokoło, a dwaj kolesie próbowali mnie dociągnąć do mojego Nissana. Puścili mnie dopiero przy wozie, jednak tarasując mi drogę do Parkera. Omiotłem  wrogim spojrzeniem mężczyznę o śniadej cerze i młodszego blondyna. 

- Albo mnie przepuścicie - zmrużyłem na nich oczy - albo będziecie na jego miejscu. - Zagroziłem.

- Tak Tommo, oczywiście. 

Alex wywrócił oczami, co spowodowało, że wycelowałem pokrwawionymi knykciami w jego brzuch. Chłopak zgiął się wpół, trzymając ręce wokół obolałego miejsca. Miałem szansę uciec, ale podbiegł ten zasraniec Jack i razem z Deanem trzymali mnie za ramiona. Stali po moich bokach, dzięki czemu dobrze widziałem, co się dzieje przede mną.

- Nie zostawię tego tak! - Usłyszałem wkurzony głos Parkera, który splunął czerwoną cieczą. - Załatwię cię, a ta zdzira - wskazał na stojącą obok mnie Chloe. - Będzie mi robić dobrze z uśmiechem na tej jej ładnej buźce. 

Już miałem się drzeć na chłopaków, żeby dali mi zabić sukinsyna, ale wyprzedziła mnie przyjaciółka. Stanęła przede mną, zasłaniając mi widok swoim drobnym ciałem. 

- Lou, on to robi specjalnie, żeby cię zdenerwować. - Mówiła drżącym głosem. - Wiesz, że nigdy nie pójdę do tego kretyna. A teraz proszę cię, pojedźmy do domu. Alex ma twoją kasę, a autem się zajmiemy. 

Słowa dziewczyny ani trochę mnie nie uspokoiły, ale wiedziałem, że nie dam rady się wyswobodzić ze ścisków tych idiotów. Dałem się im poprowadzić do swojego, gdzie wepchnęli mnie na miejsce pasażera. Obok mnie usiadł Dean, zapewne dlatego, że był ode mnie bardziej napakowany, co dawało mu przewagę. Ciągle nabuzowany, odwróciłem głowę w stronę bocznej szyby. 

Wysiadłem z auta, a złość nie opuściła mnie nawet na sekundę. Zaraz pojawił się drugi pojazd, z którego wysiedli Alex z Chloe. Nie obchodziło mnie ani co myślą, ani co mają zamiar zrobić. Bez słowa wbiegłem do domu. Pierwsze co napotkałem, to zmartwiony głos Lottie, która zawsze czekała na mnie podczas wyścigu. Chciała podejść do mnie, ale ją wyminąłem, udając się od razu do siłowni. Podszedłem do worka treningowego i zacząłem walić w niego, dając upust wszystkim emocjom. Krzyczałem, biłem i kopałem w zwisający worek. Roznosiło mnie, bo nie dali mi dokończyć sprawy z tym zafajdanym Parkerem. Gdybym go zabił tam na miejscu, wszyscy byliby szczęśliwi - a przynajmniej ja.
Usłyszałem cichy dźwięk otwieranych drzwi. Odwróciłem się gwałtownie, cały zdyszany.
- Czego kurwa jeszcze chcecie?! - Wydarłem się, nim zobaczyłem kim była osoba, która mi przerwała.
- Emm Louis - niepewny i ściszony głos dziewczyny, odbił się echem po pomieszczeniu.
- Co?! - Uderzyłem już obolałą pięścią w przedmiot przede mną.
- M-możemy porozmawiać?
- O czym ty możesz ze mną rozmawiać? - Zakpiłem siadając na podłodze.
Oparłem się plecami o ścianę, i zginając kolana oparłem na nich skrzyżowane ramiona. Byłem pewien, że widząc mnie w takim stanie, Faith zostawi mnie w spokoju. Byłem w błędzie, gdy przysiadła obok mnie.
- Chcesz, żebym tobie też zrobił krzywdę? - Wysyczałem, wpatrując się w sufit.
- Nie zrobisz mi krzywdy, Louis - odrzekła pewnie.
- Jesteś tego taka pewna? - Spytałem spokojnie, przekrzywiając głowę w jej stronę.
Nie wiem, jakim cudem, ale już się nie trząsłem. Dalej miałem ochotę dorwać tego nic niewartego skurwiela, ale nie wyżywając się na innych.
- Tak, jestem - delikatnie potarła dłonią mój odsłonięty biceps. - Ufam ci, Louis.
- Nie dotykaj mnie! - Wyszarpałem rękę. - Nie miałaś być ze swoimi przyjaciółeczkami? - Prychnąłem, znów odwracając wzrok od niej.
Zamilkła na moment, ale po głębokim oddechu, zabrała głos.
- Miałam i byłam - oparła głowę o ścianę. - Martwiłam się o ciebie przez cały czas i tylko psułam nam babski wieczór. - Wyznała szczerze, co mnie zdziwiło. - Czekałam aż zadzwonisz, czy napiszesz chociaż durnego sms'a, że jesteś cały.
- Jak widzisz, żyję. - Ironiczny śmiech opuścił moje usta, sprawiając, że znów się spiąłem.
- I nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo cieszę się z tego powodu. - Swoją drobną dłonią, ścisnęła lekko moje ramię.
Mogłem się z nią wykłócać, że i tak w to nie wierzę, ale nie miałem siły na dalszą gadaninę. Wstałem z miejsca i ruszyłem do wyjścia.
- Dokąd idziesz?
Dziewczyna szybko podbiegła do mnie, jakby bojąc się, że zrobię coś głupiego. Zamknąłem oczy, i odczekując kilka sekund, przeczesałem zimnymi palcami włosy. Unosząc powieki, ujrzałem zmartwioną twarz blondynki.
- Spać. Jak nie chcesz wylądować na kanapie, to radzę ci zrobić to samo. - Odparowałem beznamiętnie.
Faith pokiwała głową i już nic się nie odzywając, podążała za mną do mojego pokoju. Pozostali domownicy siedzieli w salonie, przez który przechodziłem, ale nie miałem najmniejszej ochoty z nimi teraz rozmawiać. Jedyne, czego teraz potrzebowałem, to zaśnięcie.

Jeśli chcecie zobaczyć pojazd, którym ścigał się Louis, tutaj macie link Nissan GT-R

Ps. Przepraszam, jeśli wyścig jest beznadziejny. Nie jestem drifterem, ani z tych rzeczy, ale starałam się, aby można było się wczuć w położenie Furiousa. Powtórzenia mnie dobijają, ale nie wiedziałam, jak zastąpić niektóre słowa, aby wszyscy wiedzieli, o co chodzi. 
Jakby to Speed Master powiedział: "chujowy ten rozdział".