Rozdział 30

Gdy tylko przybiegli nasi znajomi, spojrzeli zszokowani na auto. Ja nadal wpatrywałam się w napis, czując jak robi mi się coraz słabiej. Bałam się i to cholernie. Wiedziałam, że mój chłopak ma wrogów, ale nie sądziłam, że któryś z nich zniszczy mój samochód i będzie mi groził. Złapałam się za głowę, która nagle zaczęła mnie boleć. Nie słuchałam tego, co mówią, a raczej krzyczą znajomi. Nie sądziłam, że kiedykolwiek ktoś będzie chciał mnie pobić, czy zabić, a słowa wyryte na drzwiach samochodu ewidentnie na to wskazywały.

- Kurwa mać, Faith wszystko w porządku? - usłyszałam wystraszony głos Louisa, podczas gdy położył swoje wielkie dłonie na moich ramionach. Przeniosłam swój wzrok na niego, czując jak kręci mi się w głowie - Kurwa, jesteś cała blada. - szatyn chwycił moją rękę i zaczął iść w stronę domu - Zaraz wracam.

Już nie myślałam o naszej wcześniejszej kłótni, to nie miało nawet znaczenie. Teraz w mojej głowie było milion pytań. Kto to zrobił? Dlaczego ktoś chce mi coś zrobić? Czemu ktoś nienawidzi Louisa?

Po chwili Louis wziął mnie na ręce, najprawdopodobniej w obawie, że zemdleję. Przytulił mnie mocno do siebie, wchodząc do domu.

- Wszystko będzie dobrze. Nie bój się, załatwię wszystko. Nic ci nie grozi. - mówił do mojego ucha, próbując uspokoić mnie - Obiecuję

Dopiero to jedno słowo sprawiło, że nieco się uspokoiłam. Wtuliłam się w ciało chłopaka, gdy ten nadal mnie niósł. Po chwili usiadł na kanapie razem ze mną. Odsunął mnie lekko od siebie, patrząc na mnie.

- Czujesz się dobrze? - mogłam zobaczyć w jego oczach, jak bardzo się martwi o mnie. Nie będąc pewna, lekko pokiwałam głową. Jak mogłam się czuć do końca dobrze po tym jak ktoś zmasakrował moje auto i zasugerował, że ze mną zrobi to samo?

- Proszę, powiedz coś - szatyn pogładził kciukiem mój policzek

- Jest dobrze - sama byłam zszokowana, słysząc mój trzęsący się, cichy głos. Chłopak tylko westchnął, składając pocałunek na moim czole

- Kochanie, proszę połóż się spać.
- Kto to zrobił? - zignorowałam to co powiedział
- Nie wiem - westchnął - Domyślam się, ale nie mam pewności. - chłopak zgarnął moje włosy z twarzy za ucho - Przepraszam za wszystko
Gdy chciałam już odpowiedzieć do salonu weszła Vicky. Uśmiechnęła się do mnie smutno, po czym usiadła obok.
- Wszystko w porządku, Faith? - gdy pokiwałam głową, ta spojrzała na Louisa - Alex mówi, żebyś wziął od Faith kluczyki do auta i przyszedł.
Niebieskooki spojrzał na mnie, nie będąc najwyraźniej pewny czy może mnie zostawić. Pokiwałam głową, po czym zeszłam z jego nóg siadając obok brunetki. Szatyn spoglądał na mnie, nadal nie będąc przekonany, czy może iść. Wtedy Vicky nachyliła się w jego kierunku i wyszeptała mu coś na ucho, przez co zmierzyłam ją groźnym wzrokiem. Louis uśmiechnął się do niej i po raz kolejny ucałował moje czoło, a następnie wziął kluczyki i wyszedł z domu. Westchnęłam głośno, po czym zamknęłam oczy i oparłam się na kanapie. Siedziałam tak chwilę, ponieważ chciałam się uspokoić. Tommo obiecał, że nic mi się nie stanie.
- On nie pozwoli cię skrzywdzić - przeniosłam wzrok na Vicky, która uważnie mi się przypatrywała - Za bardzo cię kocha.
Spojrzałam na nią zaskoczona. Nigdy nie usłyszałam tego z ust Louisa, mimo iż bardzo bym chciała. Ale czego mogłam oczekiwać, podczas gdy sama też nie miałam nigdy odwagi aby mu to powiedzieć.
- Nikt z nas nie jest ślepy i gołym okiem widać, że on cię kocha - dziewczyna zaśmiała się z mojej zszokowanej miny - On jest naprawdę wspaniałym mężczyzną i mimo, że czasem popełnia błędy, uwierz, że zrobiłby dla ciebie wszystko, więc nie musisz się bać.
Uśmiechnęłam się delikatnie, ponieważ te słowa naprawdę mnie pocieszyły.
- Dlaczego jesteś dla mnie zawsze taka miła?
Brunetka prze chwilę zamyśliła się, aż w końcu spojrzała na mnie z przepięknym uśmiechem na twarzy. Ona była idealna i to to najprawdopodobniej powodowało moją zazdrość.
- Dlaczego? Louis jest dla mnie jak drugi brat, a widzę, że dzięki tobie jest znacznie szczęśliwszy. Musiałabym być naprawdę ogromną suką, gdybym nie lubiła dziewczyny, która zmienia mojego najlepszego przyjaciela na lepsze. - poklepała moje ramię - Wiem, że za mną nie przepadasz, ale uwierz, że nie mam zamiaru odbić ci Louisa. On nie widzi żadnej innej dziewczyny poza tobą.
Nagle poczułam wyrzuty sumienia, przez to jaka niemiła byłam dla Vicky. Dziewczyna nic mi nie zawiniła, poza tym, że była milion razy piękniejsza ode mnie i znacznie bardziej pasowała do Tomlinsona ode mnie. Nie wiedząc co powiedzieć, po prostu uśmiechnęłam się do dziewczyny.
- Naprawdę powinnaś z nami pojechać pod namioty. Alison jest okropną suką i nie wytrzymam sama z nią tak długo - zręcznie zmieniła temat
- Dlaczego Will z nią jest skoro jest suką? - zmarszczyłam brwi
Will był bardzo przystojnym mężczyzną, który na pewno może przebierać w kobietach. Jakby nie patrzeć wszyscy przyjaciele Louisa są wspaniali z wyglądu.
- Mówi, że ją kocha, ale pewnie po prostu lubi się z nią pieprzyć i to wszystko - wzruszyła ramionami, a ja nie mogłam powstrzymać cichego śmiechu
Jak się okazało rozmowa z Vicky nie była aż taka zła i miałyśmy sporo tematów, o których mogłyśmy pogadać. Udało mi się całkowicie uspokoić i nie myśleć o tym co się stało. Miałam nadzieję, że Louis jakoś naprawi moje auto. Przez to, że są wakacje nie jest mi bardzo potrzebne, ale tutaj chodzi o rodziców. Powiedzenie im "Hej mamo, hej tato, nie mam auta, bo ktoś mi poprzebijał opony, wybił szybę i wygrawerował napis, że ja będę kolejna, ale hej nie macie czym się przejmować" raczej nie będzie zbyt mądre.
- Myślę, że pójdę zobaczyć czy wszystko jest w porządku. - oznajmiłam dziewczynie wstając z kanapy
- Jesteś pewna? - brunetka stanęła obok mnie i położyła rękę na moim ramieniu - Czujesz się już w porządku? Może lepiej poleż jeszcze.
Uśmiechnęłam się delikatnie do dziewczyny, zaczynając ją nawet lubić. Była naprawdę miła, a to co powiedziała o mnie i Louise sprawiło, że przestałam być zazdrosna. Po zapewnieniu ją, że wszystko jest już w porządku, obie wyszłyśmy na zewnątrz. Alex właśnie starał się wjechać zmasakrowanym autem do garażu, co raczej nie było łatwe. Chłopcy musieli uprzątnąć szkło, ponieważ wcześniej znajdowało się na przednich siedzeniach. Gdy tylko blondyn wjechał do garażu, cała reszta chłopców podeszła do niego. Zrobiłyśmy to samo.
- Wszystko w porządku, kochanie? - Louis objął mnie ręką w pasie i przyciągnął do siebie
- Tak, myślę, że tak.
- Jutro weźmiemy się za naprawę auta. - chłopak pogładził dłonią moje ramię - Na razie na jakiś czas dam ci któreś z moich, w porządku?
Pokiwałam głową, podczas gdy weszliśmy do domu. Otworzyłam szerzej oczy, patrząc na zegar, który był zawieszony w korytarzu. Przypuszczałam, że jeszcze nie ma nawet północy, a naprawdę jest już dwie godziny po niej. Gdy tylko pożegnałam się z wszystkimi i życzyłam im miłej nocy, poszłam do pokoju chłopaka. Tomlinson najprawdopodobniej nie chcąc mi się narażać, odmówił chłopakom napicia się i poszedł razem ze mną. Usiadłam na łóżku i przyglądałam się szatynowi, który rozbierał się do bokserek.
- Faith, ufasz mi? - zapytał , podchodząc do mnie. Już po chwili siedział obok mnie i intensywnie się we mnie wpatrywał. Pokiwałam głową. - Więc proszę, nie myśl o tym wszystkim co się stało i nie bój się. To są moje problemy i obiecuję, że nie pozwolę abyś została w nie wplątana, rozumiesz?
Łatwo mówić.
- Jak mam się nie bać Louis? Po prostu skończmy na dzisiaj rozmowę. - westchnęłam
- Jesteś nadal zła, prawda? -  Przetarłam twarz dłońmi. Byłam już zmęczona tym co się wydarzyło, od czasu kiedy się obudziłam. Dziwne spojrzenia Willa, rozmowa z Vicky, kłótnia z Louisem, zdemolowany samochód.
- Naprawdę nie miałem wtedy tego na myśli - kontynuował, podczas gdy wziął moje dłonie w swoje - Wiem, że byś mi tego nie zrobiła, ani ty, ani Jack. Po prostu nigdy nie miałem żadnej osoby, o którą mógłbym być zazdrosny. A teraz mam ciebie i muszę przywyknąć do tego, że jesteś na tyle wspaniała, że każdy chciałby z tobą być. Naprawdę...
- Louis. - przerwałam mu - Nie chcę słuchać twojego tłumaczenia. Chciałam wstać wtedy z jego nóg i usiąść obok, ale byłam ciekawa jak zareagujesz. I było tak jak myślałam. - wzruszyłam ramionami, gdy chłopak głośno westchnął - Jeśli jesteś tak bardzo zazdrosny o kogoś, kto nie ma dla mnie znaczenia, to po prostu nie zauważasz, ile ty dla mnie znaczysz.
Przeniosłam swój wzrok na ścianę,  nie mogąc znieść smutnego wzroku Louisa. Mimo wszystko czułam, że dobrze robię, nie przyjmując od razu jego przeprosin.
- Mamy i tak teraz większy problem, więc proszę zostawmy ten temat, do czasu, aż zrozumiesz o co mi chodzi.
Chłopak nic nie powiedział, tylko pokiwał głową, a następnie poszedł do łazienki. Westchnęłam, opadając plecami na materac. Wzięłam do mojej ręki telefon, który jeszcze niedawno Tomlinson mi wyrwał i rzucił na łóżko. Odblokowałam ekran, zauważając, że mam jedną wiadomość tekstową. Na mojej twarzy zagościł mały uśmiech, gdy tylko zobaczyłam, że jej nadawcą jest Luke.



________________________________________________________
Nadawca: Luke
Odbiorca: Faith
Wysłano: 08 lipiec 2012, 17:09

Faith, zmieniłaś się. Jeśli Furious jest teraz najważniejszy, to w porządku. Tylko potem nie przychodź zaryczana, że cię rzucił. Nie będę dłużej marnował czasu na to gówno, zwane przyjaźnią, jak ty i tak masz mnie w dupie.
________________________________________________________


Otworzyłam szerzej oczy i przeczytałam wiadomość po raz drugi, a następnie trzeci. W moich oczach pojawiły się łzy, które były efektem wszystkiego co się wydarzyło w ciągu ostatnich dwóch godzin. Nie mogąc zrozumieć, o co chodzi, popatrzyłam na wcześniejsze wiadomości z chłopakiem. Spodziewałam się tego, że może nie zauważyłam jakiejś wiadomości od niego i o to jest zły, ale to co zobaczyłam było dużo gorsze. Czując, jak pierwsza łza spływa po moim policzku, podniosłam się i poszłam do łazienki. Otworzyłam gwałtownie drzwi, nie zwracając uwagi na to, że Louis bierze prysznic. Nie mogłam uwierzyć w to, że mógł tak po prostu bez niczego napisać wiadomość do Luke'a w moim imieniu.
- Jak mogłeś?! - wykrzyknęłam, trzymając telefon w ręce. Louis zakręcił wodę i przeniósł na mnie swój wzrok, po czym szybko wyszedł spod prysznica i owinął się ręcznikiem w pasie
- Nie miałeś prawa! - odepchnęłam go od siebie, gdy przerażony podszedł bliżej
Po raz kolejny poczułam zawroty głowy, jednak tym razem nie zwróciłam na nie uwagi.
- Faith... - zaczął cicho, starając się podejść do mnie, jednak po raz kolejny mu na to nie pozwoliłam
- Nie miałeś prawa... - wyszeptałam, podpierając się ręką umywalki


*Louis*

- Nie miałeś prawa... - wyszeptała, jednak ja nie zwróciłem uwagi na to co powiedziała, a na coś znacznie bardziej istotnego. Brała głębokie wdechy i wydechy, a jej skóra była cała blada, tak samo jak wtedy, przy samochodzie. Szybko podszedłem do niej, jednak ta odepchnęła mnie, już po raz trzeci. Jednak teraz zrobiła to ze znacznie mniejszą siłą niż wcześniej.
- Dlaczego chcesz odebrać mi przyjaciela? - zapytała zrozpaczonym głosem, a ja poczułem ukłucie w sercu, widząc do jakiego stanu ją doprowadziłem
Przyglądałem się jej trzęsącej ręce, opartej o umywalkę. Druga jej ręka powędrowała do głowy, za którą się złapała. Niepewnie zacząłem iść do niej kiedy ona nagle po prostu, zaczęła lecieć na podłogę.
- Faith! - wykrzyknąłem, szybko rzucając się na kolana i łapiąc jej głowę, aby nie uderzyła nią o płytki - Faith, wszystko w porządku?! - potrzepałem jej ramionami.
Kurwa pierdolona mać, dlaczego nigdy nie słuchałem na jebanych zajęciach z pierwszej pomocy?! Co się dzieje? Odkręciłem zimną wodę i nadal spanikowany spryskałem nią twarz blondynki. Chuj wie, czy tak się robi, ale w jebanych filmach to pomaga. Gdy już miałem wołać kogoś o pomoc powieki Faith uniosły się, a ona popatrzyła na mnie swoimi dużymi, wystraszonymi oczyma.
- Nie wstawaj! - niekontrolowanie, podniosłem głos, gdy zobaczyłem jak przerażona Collins, próbuje usiąść - Jak się czujesz? Wszystko w porządku? Powinniśmy jechać na pogotowie? - pytałem, podczas gdy brałem ją na ręce. Szybko wszedłem do pokoju i położyłem ją na łóżku.
- Niech mi ktoś przyniesie szybko wodę! - krzyknąłem  głośno, mając nadzieję, że któryś z chłopaków mnie usłyszy - Zabrać cię na pogotowie? - pytałem dziewczyny nadal wystraszony - Wszystko będzie dobrze
Blondynka tylko pokręciła głową, przykładając dłoń do skroni. Czułem się chujowo, patrząc na dziewczynę. Wszystko było moją pierdoloną winą i gdyby nie moje zjebane zachowanie Faith by wcale nie zemdlała. Nie ma nic gorszego, od widoku cierpiącej osoby, dla której można zrobić wszystko. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, co czuła Faith. Wiedziałem, że cholernie zawiodłem ją, przez co miałem ochotę rozpłakać się jak małe, jebane dziecko. Chciałem, żeby będąc moją dziewczyną, czuła się jak księżniczka, a naprawdę ciągle przeze mnie cierpiała.
- Przepraszam - wyszeptałem, wycierając jej jeszcze mokre od łez, a także wody policzki.
Odwróciłem głowę, słysząc jak ktoś wchodzi do pomieszczenia. Vicky szybko weszła w głąb pokoju, a za nią Will z butelką wody w ręce. Spojrzeli na mnie, a następnie na słabą blondynkę, leżącą na łóżku.
- Boże, co się stało? - zapytała Vicky, podchodząc do łóżka. Jej brat również podszedł i podał mi butelkę.
- Zemdlała - westchnąłem, podając Faith wodę - Napij się.
- Pomóc wam jakoś? - spytał czarnowłosy chłopak, a ja przeniosłem na niego swój wzrok. Patrzył na Faith, czym na pewno ją peszył.
- Już wszystko w porządku, wyjdźcie na razie. - odpowiedziałem chłodnym głosem, patrząc na moją dziewczynę. Nadal była zdezorientowana i wystraszona tym, co się zdarzyło, podobnie do mnie. Dwójka przyjaciół spojrzała na mnie, ale widząc, że wolę sam zająć się Faith, wyszli z pokoju. Wziąłem od blondynki butelkę wody, po czym odłożyłem ją na półkę.
- Boli cię coś? Uderzyłaś się mocno? - spytałem zmartwiony, mając nadzieję, że nie zjebałem aż tak bardzo, nie łapiąc ją na czas. Nie mógłbym znieść tego, gdyby stało się coś poważnego. Faith popatrzyła na mnie, podnosząc się na przedramionach.
- Dlaczego wysłałeś tego sms'a? - zignorowała moje pytanie
Po wyrazie jej twarzy widziałem, jak bardzo zraniłem ją tym. Przymknąłem oczy, nie mogąc dłużej na to patrzeć.
- Nie chciałem cię zranić, Faith. Jeśli dasz mi szanse, to naprawię to. - powiedziałem cicho, patrząc w ścianę - Pójdę do niego i powiem, że ja to zrobiłem. Wiem, że to było głupie, ale proszę nie myśl teraz o tym. Odpocznij, a porozmawiamy jutro.
Faith pokiwała głową, opadając głową na poduszkę. Odetchnąłem z ulgą, ciesząc się, że Faith zgodziła się teraz o tym nie rozmawiać. Rozglądnąłem się po pokoju, myśląc co mogę zrobić, aby nie było jej już słabo. Możliwe, że powinienem otworzyć okno, ale dzięki klimatyzacji jest tu wystarczająco chłodno.
- Mogę coś zrobić? Przynieść ci coś?
Dziewczyna poklepała miejsce obok siebie, na którym nieco zaskoczony od razu się położyłem.
- Zaśpiewaj mi - powiedziała cicho, kładąc głowę na mojej nagiej klatce piersiowej.
Normalnie odmówiłbym każdemu, kto by o to poprosił, ale teraz nie mogłem tego zrobić. W tym momencie zrobiłbym wszystko co w mojej mocy, aby naprawić to co spierdoliłem.
- Dla ciebie wszystko, Osiołku. - objąłem ją niepewnie ramieniem
Zamyśliłem się, starając się dobrać jakąś piosenkę, którą mógłbym jej zaśpiewać.
- *I, I, I don't know why, why
It seems like every other night you pick a fight, fight.
And I know I do the same, be callin' you out your name,
This is not what lovers are suppose to do. - śpiewałem cicho, wiedząc, że Faith wsłuchuje się w słowa piosenki
- You tell me to go, I start walkin out,
We both know what we're all about.
We fuss, fight, and scream,
And it's all because of love,
but you know I both know we ain't ever giving up. - blondynka przesunęła głowę, tak że teraz wpatrywała się we mnie. Nigdy nikt nie słuchał mnie śpiewającego, jednak przed Faith nie czułem się źle, robiąc to
- Everytime I try to leave
Somethin's tells me turn around
'Cause how could I ever leave
The only one that holds me down
'Cause I know we can work it out
Talk it out, stick it out oohh
Everytime I try to leave
Find that we can figure it out
That's why I always turn around... 

- Ain't nobody that can love me, like you love me.

That's why I always turn around for you, you you, youuu. You, you you, youuu.
Ain't nobody that can love me, like you love me.
Thats why I always turn around. For you, you you, youuuu. You, you yooou. - podczas, gdy dziewczyna wtuliła się w moje ciało, ja wyobrażałem sobie, że to o czym śpiewam to prawda, ponieważ miałem cholerną nadzieję, że kiedyś pokocha mnie, tak jak ja pokochałem ją.

*Nie wiem dlaczego

Wygląda na to, że każdego wieczoru wybierasz kłótnię
I wiem, że robię to samo, wykrzykuję twoje imię
To nie to, co kochankowie powinni robić

Mówisz mi, że mam iść, wychodzę
Oboje wiemy, o co nam chodzi
Hałasujemy, kłócimy się i krzyczymy,
A to wszystko przez miłość
Ale wiesz co? Nigdy się nie poddajemy

Za każdym razem, kiedy próbuję odejść
Coś mówi mi, by zawrócić
Bo jak mógłbym kiedykolwiek zostawić
Jedyną, która jest przy mnie
Bo wiem, że możemy to wyjaśnić
Porozmawiać o tym, posklejać
Za każdym razem, kiedy próbuję odejść
Zdaję sobie sprawę, że możemy to naprawić
To dlatego, zawsze zawracam

Nie ma nikogo, kto może kochać mnie, tak jak ty mnie kochasz
Dlatego zawsze do ciebie wracam
Nie ma nikogo, kto może kochać mnie, tak jak ty mnie kochasz
Dlatego zawsze do ciebie wracam

Bruno Mars - Turn Around

A więc jednak udało mi się dodać jeszcze w tym tygodniu rozdział. I dzisiaj wyjątkowo nie mam ochoty pisać tutaj żadnej notki. Po prostu przykro mi przez to, że nie doceniacie tego co robię.