Rozdział 22

- Juji! - Radosny głos małej dziewczynki rozniósł się po pomieszczeniu, gdy wraz z Louisem prowadziliśmy rozmowę z Barbarą.
Muszę przyznać, że sposób w jaki dziewczynka wymawiała imię szatyna, był bardzo zabawny, ale zarazem strasznie uroczy. Uśmiechnęłam się, patrząc na blondyneczkę biegnącą w naszą stronę. Carley już po chwili mocno przytulała się do nogi chłopaka, śmiejąc się przy tym. Na twarzy Louisa niemal od razu pojawił się gigantyczny uśmiech, tak samo zresztą, jak u Barbary. Chłopak nachylił się i podniósł dziewczynkę, całując ją w czoło. Naprawdę ciężko było mi zwalczyć chęć wyciągnięcia telefonu i zrobienia im zdjęcia.
- Tęskniłaś za mną księżniczko?
Carley zaśmiała się słodko, odpowiadając twierdząco, podczas gdy ja wpatrywałam się w nich, jak w obrazek. Dobra, przyznaję, może Louis nie jest zbyt łagodnym mężczyzną i szybko się denerwuje, ale byłby naprawdę idealnym ojcem. To jak spokojnie zachowuje się przy dzieciach i to, jaki jest dla nich kochany, sprawia, że mam ochotę aby miał ze mną dzieci.
Momentalnie pokręciłam głową, tak jak to mam w zwyczaju, gdy chcę przestać o czymś myśleć.
- A za Faith? - Chłopak spojrzał na mnie, tak samo jak dziewczynka, która wyciągnęła do mnie rączki. Pokiwała główką, w momencie, gdy ja wzięłam ją na ręce. Uśmiechnęłam się szeroko w jej stronę, podczas gdy ta zaczęła bawić się moimi włosami. Czekając na Louisa, ustalającego z Barbarą o której musimy przywieźć Carley, nuciłam pod nosem piosenkę. Mała śmiała się słodko, zaczynając kołysać się w moich ramionach. Oh, nawet dziecko się ze mnie śmieje, gdy próbuję śpiewać.
- Dostanę buziaka? - Zapytałam dziewczynki, układając usta w dzióbek.
Pokiwała główką, nie przestając chichotać, po czym cmoknęła mnie w usta z charakterystycznym dźwiękiem. Zaraz po tym, poczułam ręce,oplatające mnie w pasie od tyłu.
- Też dostanę? - Usłyszałam radosny głos Tomlinsona, który opierał brodę o moje ramię.
Blondyneczka położyła swoje małe dłonie na policzkach chłopaka, a następnie cmoknęła go w usta, w taki sam sposób jak mnie.
- Najlepszy buziak na świecie - odsunął się ode mnie i pokiwał głową, ciągle się uśmiechając.

Gdy tylko ubraliśmy Carley, opuściliśmy budynek. Ku mojemu zaskoczeniu Tomlinson tym razem nie założył swoich okularów. Najwyraźniej już się nie martwi, że ktoś zobaczy go z dzieckiem i nie będzie uważany za twardziela. Chłopak jedną ręką trzymał Carley, natomiast w jego drugiej dłoni znajdowała się moja. Z uśmiechem na twarzy machałam naszymi rękoma, gdy szliśmy w kierunku parku. Szatyn zaśmiał się pod nosem, jednak nic nie powiedział. Naprawdę cieszyłam się, że właśnie spędzam czas z TYM Louisem. Ten Louis był spokojny, szczęśliwy, a nawet uroczy. Gdybym była kimś z osób, które właśnie nas mijają, jestem pewna, że pomyślałabym, iż jesteśmy młodą, ale szczęśliwa rodzinką. Rozejrzałam się po sporej wielkości parku, w którym już raz byłam. Na alejkach spacerowały zarówno młode pary, jak i starsze małżeństwa. Z placu zabaw słychać było krzyki i śmiechy dzieci w różnym wieku.
- Juji mogę? - zapytała Carls, patrząc na niego swoimi ślicznymi oczkami.
Wierciła się na jego rękach, co chwilę spoglądając na swoich rówieśników.
- Oczywiście - niebieskooki odstawił ją na ziemię.
Blondynka od razu odbiegła w stronę piaskownicy. Już widzę jak będzie wyglądała jej biała bluzka po wyjściu z niej. Podeszliśmy do najbliższej, wolnej ławki obok piaskownicy i usiedliśmy na niej. Chłopak objął mnie ręką, a ja oparłam się o niego, przyglądając się skupionej Carley, która wraz z jakimś chłopcem kopała dół. Nigdy nie zrozumiem ludzi, mówiących, że dzieci ich denerwują. Mimo iż często płaczą bez powodu i trzeba poświęcić im masę czasu, uważam, że są one naprawdę wspaniałe i bardzo pocieszające.
- Zaadoptuję kiedyś dziecko. - Przyznałam, będąc nadal zamyślona.
Zawsze marzyłam, aby wziąć w przyszłości jakieś dziecko z domu dziecka. Takie dzieci również zasługują na życie w normalnej rodzinie i normalnych warunkach. Ludzie boją się adoptować dzieci, bo nie wiedzą czego mogą się po nich spodziewać.
- Naprawdę? - spojrzałam na chłopaka, który ewidentnie zaskoczony wpatrywał się we mnie, jakby próbował wyszukać oznaki rozbawienia. Niepewnie pokiwałam głową.
- Tak, zawsze chciałam tego. Chciałabym mieć swoje dziecko, ale również adoptowane. Te dzieci nie zrobiły nic, aby być tu, gdzie są i zasługują na normalne życie, jak każdy z nas.
- Jesteś wspaniałą osobą, Faith. - Louis delikatnie uśmiechnął się do mnie.
Czując coraz większe gorąco na moich policzkach, spuściłam głowę. Co ten chłopak ma w sobie, że cokolwiek nie powie, ja i tak się zawstydzę?
- I jesteś taka urocza osiołku - dodał, śmiejąc się cicho.
Po chwili poczułam jego palce na moim policzku. Delikatnie uniósł moją głowę, zakładając kosmyk moich włosów za ucho. Po raz kolejny spojrzałam w jego oczy, a następnie przeniosłam wzrok na jego idealne usta. Nie do końca świadoma tego co robię, przysunęłam się do niego i złączyłam swoje usta z jego w delikatnym pocałunku. Z początku chłopak był zaskoczony, jednak już po chwili poczułam, jak odwzajemnia pocałunek, uśmiechając się przy tym. Położyłam swoje dłonie na jego policzkach. To, że nie był ogolony, sprawiało, że podobał mi się jeszcze bardziej.
Byłam zmuszona odsunąć się od szatyna, czując jak coś, a raczej ktoś wdrapuje się na moje kolana, wypowiadając przy tym moje imię. Tomlinson zaśmiał się, oblizując swoje usta.
- To było dobre. - Pokiwał głową, po czym spojrzał na blondynkę. - Co jest księżniczko?
Zawstydzona tym, czego świadkiem była Carley, wiedziałam, że moje policzki są teraz koloru czerwonego. Rozejrzałam się, aby zobaczyć starszą panią, która patrzyła na mnie z zniesmaczeniem, a także grupkę młodzieży, która co chwile spoglądała na nas, śmiejąc się przy tym.
- Pomozes mi zlobić zamek? - Zapytała, sepleniąc przy tym.
- Jasne. - Uśmiechnęłam się szeroko, po czym wraz z małą powędrowałam w stronę piaskownicy, zostawiając chłopaka samego.




- Fajnie było - uśmiechnęłam się, patrząc na skupionego na drodze Louisa. - Carley jest najsłodszym dzieckiem na świecie. Widać, że strasznie cię kocha.
Przy pożegnaniu chłopaka z dziewczynką, samej chciało mi się płakać. Mała przytulała się mocno do niego, zaciskając w małych piąstkach jego koszulkę, podczas gdy on jeździł swoimi wielkimi dłońmi po jej pleckach, obiecując, że za niedługo przyjdzie i weźmie ją na cały weekend do domu. Tylko to pocieszyło, płaczącą Carley.

- Ale na pewno psyjdzies? - zapytała cichym głosem, nadal mocno przytulając chłopaka. Po wzroku jakim patrzyła na niego, można było zauważyć, jak bardzo jest niepewna, i jak bardzo by chciała, aby Louis nigdzie nie odchodził.
- Oczywiście, że tak. Zawsze przychodzę. Następnym razem też przyjedziemy po ciebie z Faith i pójdziemy do mnie do domu. Barbara na pewno się zgodzi, żebyś została na całą sobotę i niedzielę. Wtedy spędzimy trochę więcej czasu razem. Dobrze?
- Naplawdę? - jej niebieskie oczka zaświeciły się - Kofiam cię Juji.
Chłopak westchnął, po czym pocałował ją w czoło, mówiąc coś na ucho. Zaraz po tym postawił małą na podłodze, a ona stała w miejscu razem z Barbarą i machała nam, gdy wychodziliśmy z budynku.

- Tak, bardzo fajnie. A najbardziej podobała mi się ta część gdy siedzieliśmy na ławce. - Zaśmiał się przenosząc na mnie wzrok.
- Tak tak, dokładnie Louis. Kiedy się znowu zobaczymy? - Zapytałam, widząc, że już powoli dojeżdżamy do szkoły, przy której zostawiłam swój samochód
- Stęskniłaś się za mną, co? - na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech/ - Nie wiem kiedy. Jutro umówiłem się z chłopakami na boisku, ale jeśli chcesz możesz jechać ze mną i popatrzyć na wspaniałego Louisa Tomlinsona zdobywającego gole.
Wywróciłam oczami, odpinając pas.
- Nie, dzięki. Mimo wszystko mam lepsze zajęcia od patrzenia na biegających za piłką idiotów.
- Biegających za piłką idiotów? - chłopak zatrzymał się przy szkole i spojrzał na mnie marszcząc brwi. - Gdyby nie to, że dopiero się pogodziliśmy, to powiedziałbym co myślę na temat tych całych waszych zakupów.
- No nie ważne już - wzruszyłam ramionami - umówimy się jeszcze jakoś.
Uśmiechnęłam się do chłopaka, po czym otworzyłam drzwi z zamiarem wyjścia. Gdy byłam już temu bliska, poczułam jak chłopak łapie mnie za ramię i okręca w swoim kierunku.
- Nie pożegnasz się już?
Nie czekając na moją reakcję, drugą ręką odpiął swój pas, nachylił się i pocałował mnie. Ku mojemu zaskoczeniu, tym razem nie cmoknął mnie jak zawsze w policzek, a w usta. Nie powiem, żebym narzekała z tego powodu.
- Do zobaczenia Louis.
- Mam nadzieję, że tym razem zadzwonisz do mnie, Osiołku. Nie trzymaj mnie już nigdy w takiej niepewności.

Nie sądzę, żeby sporo osób przeczytało całą tę notkę, gdyż będzie ona wyjątkowo długa. Co do tego rozdziału. Tak, wiem, jest krótki. Szczerze, szybko skończyłam go pisać w sobotę (około 16 już był gotowy). Dodałabym go wczoraj, ale Asia dopiero dzisiaj wróciła z nart i musiała sprawdzić ten rozdział. Po prostu napisałam już wszystko co chciałam i nie miałam pomysłu, co jeszcze mogę dodać. Wiem też, ze ten rozdział nie powala na kolana mimo iż musieliście czekać na niego tak długo. Mogę Wam za to powiedzieć, ze kolejny będzie dużo dłuższy i dużo ciekawszy.

Strasznie dziękuję osobom, które czekały na kolejny rozdział, rozumiejąc czemu nie ma go tak długo. Jestem teraz w trzeciej gimnazjum więc oczywiste, że są przygotowania do egzaminów. Przez ostatnie trzy tygodnie miałam cały czas jakieś sprawdziany, kartkówki. Oprócz tego miałam, próbny egzamin ustny z niemieckiego, na który przygotowywałam się dwa weekendy. Jakoś w zeszłym tygodni ktoś napisał, że myśli, że już nigdy nie będzie rozdziału. Odpisałam:

"Oczywiście, że będzie! Po prostu ostatnio nie mialam w ogóle czasu. Dopiero w piątek będę miała czas sie zabiore zapisanie. Postaram skie dodać w ten weekend ale nic nie obiecuję.
Przepraszam, ze juz tak długo czekacie ale mam strasznie duzo nauki."Ostatecznie nie udało mi się dodać w tamten weekend, ponieważ przyjechała do mnie przyjaciółka. I wtedy zaczęły lecieć komentarze:

"Kurwa ile można czekać !? Rozumiem że nie masz czasu też chodzisz do szkoły ale kurwa no jak byś poświęciła codziennie pół godziny i popisała to chyba nic by się nie stało albo chociaż usiądź jednego dnia i 2/3godzinki poświęć temu opowiadaniu ! Mnie już szlak trafia bo codziennie wchodzę mam nadzieje że pojawi się rozdział i co ? I guwno nie ma ! To może napisz jakąś informację kiedy się pojawi dalszy ciąg !"

Już widzę jaki świetny byłby ten rozdział gdybym codziennie pisała po 15 minut. Jakbyś weszła na aska mogłabyś zobaczyć, ze cały czas piszę o nowym rozdziale.

"SZYBCIEJ, bo przestanę czytac!!!!!!! Wchodzę tu codziennie i nic!!!! Grrrrrrr:("

No to przestań. Przynajmniej nie będę się wkurwiać przez takie komentarze :)

"Hej,
Nie chce wyjść na niecierpliwą ale czytelniczki czekają na 22 rozdział już 2 tygodnie i doczekać się nie można. Rozumiem. Wykłady czy tam inna nauka. Sama wracam późno do domu. Ale obiecałas, że dodasz w weekend. Już po weekendzie a rozdziału brak. Nie chce nikogo urazić ale jakbyś posiedziala przez te 2 tygodnie po e15 minut napisała trochę rozdziału nic by się nie stało." - Alice Spirence

A więc, Alice Spirence. Albo ze mną jest już coś nie tak, albo po prostu Ty sobie wymyśliłaś to, że obiecałam, że dodam w weekend. Nie wnikam.

Oczywiście to nie wszystko. Było jeszcze sporo wiadomości podobnej treści na asku. Przepraszam, ale jeśli nie potraficie zrozumieć tego, że i ja i Asia mamy naukę, rodziny, przyjaciół i nasze życie nie polega tylko na pisaniu tego ff, to my wcale Was nie zmuszamy do czytania Furious.

Tak jak pisałam na początku dziękuję strasznie czytelniczkom, które pisały, że będą czekać tyle ile będą musiały, które życzyły nam powodzenia w szkole.

Kochamy Was.

Taka sytuacja jak teraz na pewno się jeszcze powtórzy. Wiele ff dodaje normalnie rozdziały raz na miesiąc, lub raz na dwa miesiące, więc myślę, że nie macie na co, aż tak narzekać.

Jeśli chodzi o konkurs, to już za chwilkę opublikujemy post z zwiastunem, który wygrał i ustawimy zwycięski szablon.

Kochamy Was i dziękujemy za cierpliwość!