Rozdział 17

Leniwym krokiem podeszłam do szafy, z zamiarem wyciągnięcia z niej bluzy. Pomimo tego, że już za niedługo miało zacząć się lato, pogoda nie spełniała mych oczekiwań. Słońce rzadko przedzierało się przez chmury. Nie miałam ochoty wychodzić na zewnątrz, jednak musiałam to zrobić. Czułam się winna temu, że coraz rzadziej spotykam się z przyjaciółmi. W ciągu ostatniego miesiąca, moje kontakty z nimi zdecydowanie się pogorszyły. Z Luke’iem widywałam się praktycznie w samej szkole. Na dodatek wiele z naszych spotkań kończyło się kłótniami. Można się domyślić co, a raczej kto, był tego powodem. Za każdym razem, gdy poruszaliśmy temat niebieskookiego szatyna, zaczynały się sprzeczki. Chcąc odbudować naszą przyjaźń - na której naprawdę mi zależało - postanowiłam odwiedzić chłopaka.
Po przełożeniu bluzy przez głowę, wyciągnęłam telefon z kieszeni, w celu powiadomienia Luke'a, że za niedługo do niego przyjdę.

________________________________________________________
Nadawca: Faith
Odbiorca: Louis
Wysłano: 05 czerwiec 2012, 14:37

Jesteś teraz zajęty? Może mogłabym przyjść? xx
________________________________________________________

Związałam włosy w kucyka, czekając aż ten mi odpisze. Po kilku minutach mój telefon zawibrował, co oznaczało, że dostałam nową wiadomość tekstową. Przejechałam palcem po ekranie mojego iPhone, aby odblokować go, a następnie odczytałam sms.

________________________________________________________
Nadawca: Louis
Odbiorca: Faith
Wysłano: 05 czerwiec 2012, 14:41

Jasne. Czekam na Ciebie x
________________________________________________________

Zmarszczyłam brwi, nie wiedząc o co chodzi szatynowi. Spojrzałam na nasze rozmowy, gdzie dostrzegłam wiadomość skierowaną do Luke'a.W tym momencie uderzyłam się z otwartej dłoni w czoło. Zmienienie nazwy kontaktu ze Speed Master na Louis spowodowało to, że teraz pomyliłam się, i zamiast wysłać wiadomość do Luke'a, wysłałam właśnie do Tommo.
Po krótkim zastanowieniu się odpisałam Tomlinsonowi, wyjaśniając całą sytuację. Niemal od razu mój telefon się rozdzwonił. Ten chłopak chyba naprawdę tylko siedział z telefonem w ręce, czekając na sms'a.
- Tak? - Odebrałam, wstając z łóżka.
- Do kogo miała być ta wiadomość? - Zapytał niskim tonem głosu, na co od razu się skrzywiłam.
Nie lubiłam go takiego.
- Też miło mi cię słyszeć Louis.
- Faith, pytałem do kogo miała być ta wiadomość. - Powtórzył wyraźnie zirytowany moim zachowaniem.
- Do Luke'a. - Wzruszyłam ramionami, mimo iż wiedziałam, że nie może tego zobaczyć. - Dawno się z nim...
- Musisz do niego iść? - Przerwał mi i teraz miałam wrażenie, że ton jego głosu jest jeszcze bardziej nieprzyjemny od wcześniejszego.
- O co ci znowu chodzi? Co on ci takiego zrobił, że go aż tak nie lubisz? - Westchnęłam, nie mogąc zrozumieć tej nienawiści.
Naprawdę nie potrafię sobie wytłumaczyć, dlaczego nie mogą siebie wzajemnie zaakceptować. Obydwoje są dla mnie ważni, i nie do końca przyjemne jest to, jakie uczucia żywią do siebie.
- Jest cipą i tyle - warknął do telefonu.
- Uspokój się. Nie mam zamiaru słuchać tego, jak go wyzywasz.
- No to do niego nie idź!
Zdenerwowana jego zachowaniem, zbiegłam po schodach. Miałam ochotę rzucić telefonem w ścianę, jakby miało to zaboleć niebieskookiego. Wiedziałam jednak, że jedynym skutkiem tego będzie zepsuty iPhone, na którego odkładałam przez kilka miesięcy.
- Nie będziesz mi mówił, co mam robić! Za kogo się uważasz?! - Prychnęłam wsuwając na stopy moje białe tenisówki.
- Nie mówię, co masz robić! Po prostu... Co Ty widzisz w tym kutasie?! - Uniósł swój głos, jakby wcześniej już nie był głośno.
Mogłam sobie wyobrazić, jak w tym momencie jedną ręką zaciska swój telefon, a drugą ciągnie za włosy.
- No nie wiem - powiedziałam ironicznie. - Może to, że nie zachowuje się wobec mnie tak jak ty?
Wcale nie twierdziłam że Luke zachowuje się lepiej od Tomlinsona. Oboje byli źli, gdy miałam się spotkać z tym drugim.
- Czyli twierdzisz, że jest lepszy ode mnie? To świetnie! Najlepiej idź do niego i daj mu dupy. - Syknął.
Wiedziałam, że słowa, które wypowiedział były nieświadomie wypowiedziane w złości, ale zraniły mnie, i to bardzo. Nigdy nie chciałam być postrzegana za osobę, która wskakuje wszystkim do łóżka, a w tym momencie, dokładnie tak się poczułam. Jakbym była nic nie warta.
- Nigdzie nie idę, zadowolony? - Powiedziałam niemal szeptem, po czym rozłączyłam się, nie czekając na jego odpowiedź.

Wyszłam z domu, informując wcześniej o tym rodziców. Powolnym krokiem poruszałam się w stronę parku. Chciałam wszystko przemyśleć. Może wyda się to głupie, ale naprawdę Furious jest dla mnie ważny. Nie znam się z nim długo i nie powiem, że nasze relacje są bardzo dobre, ale nie jest mi obojętny. Lubię z nim spędzać czas, ale ciężko mi powiedzieć czemu. Może dlatego, że nigdy się z nim nie nudziłam?
Westchnęłam myśląc o naszej kłótni. Nie miałam na myśli, że Luke jest lepszy od Louisa. Ich się nie da porównać, bo są całkiem innymi osobami. Nie wiem czemu, ale po kłótniach z moim przyjacielem nigdy nie reagowałam tak, jak z Tomlinsonem. Nie czułam się wtedy winna i nie obawiałam się, że nie będzie chciał ze mną rozmawiać. Tak, po każdej konfrontacji z Louisem, boję się, że żadne z nas nie będzie miało na tyle godności, aby przyjść do drugiego i pogodzić się z nim.
W mych oczach niekontrolowanie pojawiły się łzy, które już po chwili znajdowały się na moich policzkach. W pobliżu nie widziałam żadnej żywej duszy, więc nawet nie trudziłam się, aby je zetrzeć z twarzy.
Na dźwięk szybko jadącego samochodu, automatycznie odwróciłam głowę. Im bliżej mnie był, tym wolniej jechał. Przyśpieszyłam kroku, zauważając kto siedzi za kierownicą. Nie chciałam, aby Louis zobaczył mnie z zapuchniętymi, czerwonymi oczami. Spojrzałam w przeciwną stronę, nie zwalniając, gdy pojazd zatrzymał się obok mnie.
- Faith wsiadaj. - usłyszałam głos chłopaka, który teraz już nie był tak szorstki, jak wcześniej.
Teraz był naprawdę przyjemny i łagodny. Udałam, że go nie słyszę, idąc przed siebie.
- Nie wygłupiaj się i wsiądź do tego samochodu. - Jechał powoli za mną.
Nie chcąc, aby nadal to robił, skręciłam w prawo, wchodząc do parku. Niemal od razu usłyszałam dźwięk otwieranych, a następnie zamykanych drzwi. Wiedząc, że za chwilę będę musiała stanąć twarzą w twarz z niebieskookim, otarłam łzy z policzków. Po kilku krokach poczułam dłoń chłopaka na moim ramieniu.
- Faith, porozmawiaj ze mną. - Niepewnie obrócił mnie, tak że teraz stałam naprzeciwko niego.
- Nie. - Pokręciłam głową, spuszczając ją, aby uniknąć jego spojrzenia.
Nienawidziłam tego, gdy ktoś zauważał moje łzy. Było mi za to zawsze wstyd i za każdym razem starałam się tego uniknąć.
- Spójrz na mnie. - Kciukiem i palcem wskazującym złapał mnie za brodę a następnie uniósł ją.
Niepewnie popatrzyłam w jego oczy.
- Płakałaś... - Stwierdził wzdychając. - Przepraszam, Faith. - Chwytając mnie za ramiona, przyciągnął do siebie, aby już po chwili zamknąć mnie w uścisku.
Nic nie mówiąc, wtuliłam się w niego. Było to naprawdę przyjemne uczucie. Przez dłuższą chwilę staliśmy w całkowitej ciszy. Louis jeździł swoimi dłońmi po moich plecach, podczas, gdy jego policzek był oparty o bok mojej głowy. Po mojej twarzy spłynęła jeszcze jedna łza.
- Nie mam pojęcia czemu, ale jestem cholernie zazdrosny o tego Luke'a - Usłyszałam cichy głos, co strasznie mnie zaskoczyło, a także - nie wiem czemu - ale ucieszyło.
Odsunęłam się lekko od niego, aby spojrzeć mu w oczy.
- Nie masz o co. On nigdy nie będzie nikim więcej niż przyjacielem - uśmiechnęłam się blado. - Też przepraszam.
Chłopak przyłożył zewnętrzną stronę dłoni do mojego policzka i delikatnie go pogładził, przez co po mojej skórze przeszły przyjemne dreszcze.
- Przeze mnie płakałaś - skrzywił się - Nie chciałem do tego doprowadzić.
- Jest w porządku Louis. Po prostu nienawidzę gdy się kłócimy. - Przyznałam prawie szeptem, patrząc w jego nieskazitelne niebieskie tęczówki.
Widziałam, jak chłopak się nad czymś zastanawia, po czym lekko nachylił się w moją stronę, patrząc uważnie na moją reakcję. Wiedząc co Louis ma zamiar zrobić, nie odsunęłam się, a wręcz przeciwnie - przybliżyłam. Spojrzałam na jego usta a następnie w oczy. Może źle odczytałam to spojrzenie, ale wydawał się być niepewny. Po chwili nasze wargi złączyły się ze sobą. Ten pocałunek był znacznie inny od tego pierwszego. Tamten był namiętny i niedbały, a ten taki delikatny. Jakby bał się, że może mnie skrzywdzić tym. Nasze usta idealnie do siebie pasowały, przez co poczułam przyjemne uczucie w dole brzucha. Poczułam jak szatyn uśmiechnął się przez pocałunek, a następnie odsunął ode mnie.
- Już w porządku? - Zapytał po czym złapał mnie za dłoń, splatając nasze palce.
Pokiwałam głową, uśmiechając się delikatnie. Tommo odwzajemnił uśmiech, odwrócił się, i zaczął kierować w stronę samochodu. Ani na chwilę nie puścił mojej ręki.
- Gdzie jedziemy?
- Jeździłaś kiedyś na motorze? - Odpowiedział pytaniem na pytanie, na co pokręciłam przecząco głową.
Na jego twarzy pojawił się chytry uśmieszek
- To Furious zabierze cię na przejażdżkę.

Tak jak wybraliście rozdziały będą krótsze (tak jak ten), ale dodawane częściej! Bardzo zależało mi na tym, aby w tym rozdziale umieścić tylko tę scenę :)

Dziękujemy wszystkim Speeders, które głosowały w sondzie i przypominamy, że możecie robić to nadal! http://sonda.hanzo.pl/sondy,208422,1NdV.html

Nowego rozdziału możecie spodziewać się do środy :)
Tylko błagam, abyście nie narzekali, że rozdziały są krótkie :)